ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 183

ประกายกระบี่หม่นมัว คดเคี้ยวยาวเหยียด คล้ายกับผสานเข้าเป็นหนึ่งเดียวกับเขตไอมารอันมืดมิด ไม่แบ่งแยกออกจากกัน

ตัวของประกายกระบี่เสมือนมีชีวิตจิตใจ มันแทงมาทางด้านหลังศีรษะของเยี่ยนจ้าวเกอ ไร้สุ้มเสียงราวกับอสรพิษอย่างไรอย่างนั้น

พ่านพ่านที่อยู่ข้างกายเยี่ยนจ้าวเกอ ในฐานะที่มันเป็นสัตว์วิเศษ ความสามารถในการรับรู้สัมผัสภัยอันตรายจึงดีกว่ามนุษย์ ทว่าบัดนี้มันกลับไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีระกายกระบี่จู่โจมมา

แม้แต่อาวุธวิญญาณมากมายที่เยี่ยนจ้าวเกอพกติดตัว ไม่ต้องพูดถึงอาวุธที่ยึดมาจากศัตรูเช่นดาบอัสนีบิน หรือกระบี่อัสนีทองคำม่วง

กระบี่วิญญาณมังกรมรกตที่ใช้บ่อยที่สุด และดาบคลื่นแสง อาวุธวิญญาณระดับกลางซึ่งมีสติปัญญาแก่กล้าติดกายเยี่ยนจ้าวเกอมาโดยตลอด จิตใจเชื่อมโยงถึงกัน ก็ไม่สังเกตเห็นกระบี่นี้ด้วยเช่นกัน

กระบี่หนึ่งที่ไร้สุ้มเสียง แต่กลับน่าหวาดหวั่นหาที่เปรียบไม่ได้!

ยอดฝีมือระดับมหาปรมาจารย์ สำหรับจอมยุทธ์ปรมาจารย์แล้ว ระยะห่างของพลังและความสามารถเดิมทีแล้วก็มีคลองหงโกวมหึมาขวางกั้นอยู่

ทว่าหากมหาปรมาจารย์ผู้นี้มุ่งมั่นไม่ประมาทแม้แต่น้อย และยังสามารถปล่อยวางทิฐิ ทั้งยังสามารถอดทนดักซุ่มได้ การที่ลอบจู่โจมสังหารจอมยุทธ์ปรมาจารย์คนหนึ่ง เก้าในสิบส่วน ผู้ที่เป็นเป้าหมายล้วนยากจะหลีกหนีชะตาถึงฆาตได้!

พลังความสามารถเยี่ยนจ้าวเกอเหนือชั้นกว่าปรมาจารย์ขั้นเคียงนภาทั่วไป ถึงอย่างนั้นตอนที่ภัยอันตรายมาถึง ก็รู้สึกตัวช้าเต็มที

ตอนที่รู้สึกตัวว่าท้ายทอยเย็นวาบพักหนึ่ง เจ็บแปลบเล็กน้อย ประกายกระบี่ของอีกฝ่ายได้เข้ามาใกล้แล้ว!

ตั้งแต่เยี่ยนจ้าวเกอมาถึงโลกแปดพิภพ ในครั้งนี้เขาใกล้เข้าสู่ความเป็นความตายมากที่สุด!

ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มของพานป๋อไท่แห่งสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ มู่กวงจวิน หรือจะเป็นพวกหานเซิ่ง เฒ่ามารหัวขวาน หัวหน้าค่ายชื่อหลิง

พลังฝึกปรือของทุกๆ คน ล้วนสูงกว่าผู้ลอบจู่โจมคนนี้ในตอนนี้

ถึงอย่างนั้นอาจจะมีการเตรียมการเอาไว้ล่วงหน้า หรืออาจจะหวั่นเกรงที่จะปะทะซึ่งๆ หน้า เยี่ยนจ้าวเกอล้วนดูเหมือนตกอยู่ในอันตราย แต่แท้จริงแล้วมั่นคงดุจภูผา

มีเพียงครั้งนี้เท่านั้น ที่เยี่ยนจ้าวเกอสามารถรู้สึกได้อย่างแจ่มชัดว่า ในใจตนเองค่อยๆ ถูกปกคลุมไปด้วยเงามืดแห่งความตายชั้นหนึ่ง

ความเร็วกระบี่นี้ของอีกฝ่ายไม่ได้ว่องไวอะไร พลังไม่ได้แก่กล้าอะไร ทว่าอำพรางได้มากจริงๆ

รอจนเยี่ยนจ้าวเกอค้นพบ ปลายกระบี่ก็แทบจะแทงลงไปบนผิวของเขาเสียแล้ว

ต่อให้ชายหนุ่มว่องไวขนาดไหน ก็หลบหลีกไม่ทันเสียแล้ว

แม้ว่าจะมีเกราะ อาวุธวิญญาณที่ใช้ป้องกันบนร่างชิ้นนี้ ทว่าต่อให้อาวุธวิญญาณพยายามป้องกัน ก็ช้าไปเสี้ยววินาทีหนึ่งเช่นกัน

เสี้ยวเวลานี้เอง ที่กั้นความเป็นความตายจากกันไว้!

แม้ว่าเกราะเขาสูงจะปรากฏขึ้น แต่คนกลับได้ประสบกับกระบี่ไปก่อนแล้ว!

ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อความเป็นความตาย แม้เยี่ยนจ้าวเกอจะตกใจแต่ก็ไม่ได้ว้าวุ่น

ความคิดยุ่งเหยิงใดๆ ที่ไม่จำเป็น ล้วนหายไปจนหมดสิ้น

เยี่ยนจ้าวเกอรวบรวมสมาธิ ความคิดในใจเหลือเพียงความคิดเดียวเท่านั้น ก่อนจะขับเคลื่อนมันออกไปด้วยความเร็วสูงสุด!

ดวงตาราชันสายฟ้า!

ในขณะเดียวกับที่ประกายกระบี่แทบจะแทงเข้ามาในร่าง นัยน์ตาขวาเยี่ยนจ้าวเกอพลันเจ็บแปลบอย่างรุนแรงช่วงหนึ่ง!

แสงสว่างสีม่วงอมน้ำเงิน เปล่งแสงออกมาจากด้านในดวงตาข้างขวาของเขา

ปราณของเหลวธาตุอัสนีมหาศาล แล่นทั่วร่างเยี่ยนจ้าวเกอศีรษะจรดปลายเท้าในชั่วพริบตา

กระตุ้นจุดลมปราณทุกแห่งทั่วกายเขา!

โครงกระดูกทุกท่อน!

เส้นลมปราณทุกสาย!

เลือดเนื้อทุกส่วน!

ชั่วพริบตาเดียว เยี่ยนจ้าวเกอระเบิดความเร็วเหนือกว่าระดับปกติของตนไปไกล ร่างกายพุ่งออกไปข้างหน้าประดุจกับสายฟ้าแลบ!

ก้าวออกไปก้าวหนึ่ง ประกายกระบี่ที่ลอบจู่โจมอยู่เบื้องหลัง คว้าน้ำเหลว!

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เส้นผมบนท้ายทอยเยี่ยนจ้าวเกอขาดกระจุย ปลิวไหวอยู่ในอากาศ ถึงขั้นที่หยดโลหิตเล็กๆ ไหลซึมออกมาบนผิวหนังอยู่รางเลือน