ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 190

สายตาเยี่ยนจ้าวเกอมองไปยังเจดีย์สูงสีทองที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น และประตูสีแดงที่ทอดเงาลงมาเบื้องล่าง

ประตูแห่งนพยมโลก กำลังจะเปิดออก

หลังจากที่หลิวเซิ่งเฟิงตกตะลึงในตอนแรก ก็หัวเราะหยันขึ้นมา “เอาคืนข้าร้อยเท่า? เจ้าจะอาศัยสิ่งใด?”

“ไม่เลว ต่อให้ตอนนี้ข้าผ่านพิธีชำระล้างถือกำเนิดใหม่ หลังจากพลังความสามารถพัฒนาสูงขึ้น เป็นไปได้ว่ายังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า แต่เช่นนั้นแล้วอย่างไร?”

ในรอยยิ้มของหลิวเซิ่งเฟิงเผยความโหดเหี้ยมไร้สติอยู่หลายส่วน “นพยมโลกย่างกรายมาถึง ที่แห่งนี้ก็จะกลายเป็นแดนผาสุขของพวกข้าโดยสิ้นเชิง เจ้าจะยังขัดขวางได้อยู่อีกหรือ?”

“เรื่องที่มหาปรมาจารย์ด้านนอกมากมายเช่นนั้นล้วนทำไม่ได้ เจ้าคิดหรือว่าเจ้าสามารถทำได้?”

“ถึงเจ้าจะควานหาทางท่ามกลางความมืดเข้ามาได้จริงๆ แต่พลังฝึกปรือขั้นปรมาจารย์ของเจ้า จะทำสิ่งใดได้?”

หลิวเซิ่งเฟิงยิ้มพลางเบี่ยงกายหลบ แสดงท่าทางให้เกียรติเยี่ยนจ้าวเกอ เป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายมุ่งหน้าไปยังเจดีย์สูงสีทอง

“พวกข้าเปิดทางให้เจ้า ปล่อยให้เจ้าไปโจมตีศูนย์กลางค่ายกลตามสบาย แต่ด้วยพลังฝึกปรือของเจ้า ก็ไม่อาจพังทลายค่ายกลที่ใหญ่เช่นนี้ได้หรอก ประหนึ่งมดงานจะโยกคลอนต้นไม้ใหญ่ก็มิปาน”

สีหน้าเยี่ยนจ้าวเกอสงบนิ่ง “เป็นความจริง หากใช้พลังฝึกปรือข้าเพียงผู้เดียว คงทำไม่ได้จริงๆ”

“นพยมโลกเยื้องกราย ก็เป็นเรื่องที่จำเป็นต้องหยุดยั้งจริงๆ เช่นกัน ไม่อย่างนั้นแม้ว่าข้าจะช่วยพวกศิษย์พี่เยี่ยและศิษย์น้องจางไว้ได้ แต่ผลสุดท้ายทุกคนก็จบเห่ไปพร้อมกันอยู่ดี”

“เพราะฉะนั้น เจ้าคิดว่าเพราะเหตุใดเมื่อครู่ข้าถึงไม่ได้อัดเจ้าจนกลายเป็นไอ้โง่เขลาไปเสีย แล้วช่วยเหลือพวกศิษย์พี่เยี่ยเอาไว้ กลับจะสิ้นเปลืองเวลาด้วยซ้ำไป ข้ากำลังตระเตรียมสิ่งใด?”

ระหว่างที่เยี่ยนจ้าวเกอกำลังพูด เสียงสายฟ้าโหมกระหน่ำดังก็ขึ้นที่ข้างหูของทุกคน

ท่ามกลางเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น ไข่มุกวิเศษสีม่วงเม็ดหนึ่งลอยสูงขึ้นอย่างช้าๆ ประหนึ่งดวงอาทิตย์สีม่วง ปรากฎอยู่กลางฟ้าสีแดงโลหิต

นั่นคือเศษชิ้นส่วนดวงตาราชันสายฟ้า!

สายฟ้าผ่าอันบ้าคลั่งที่นำมาซึ่งแรงกดดันทำลายล้างแก่ผู้คน อสรพิษสายฟ้าสีม่วงอมน้ำเงินแต่ละสายพรั่งพรูออกมาจากภายใน กวัดแกว่งไปมาอยู่ในอากาศตลอดเวลา

เยี่ยนจ้าวเกอชี้นิ้วออกไปด้านหน้าเบาๆ ความเร็วเชื่องช้าอย่างยิ่ง ปลายนิ้วราวกับแขวนภาระอันหนักอึ้งไว้ รับน้ำหนักมหาศาลไม่มีที่สิ้นสุด

ไข่มุกวิเศษสีม่วงที่แปรสภาพมาจากเศษชิ้นส่วนดวงตาราชันสายฟ้าส่งเสียงดังหึ่งออกมา กลายสภาพเป็นแสงสายฟ้าสีม่วง ฟาดไปยังเจดีย์สูงสีทอง!

แสงสายฟ้าสีม่วงและเจดีย์สูงสีทองปะทะดังโครม

บนเจดีย์สูงแตกร้าวเป็นแนวยาวจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าอย่างชัดเจนทันที จากยอดเจดีย์ยืดยาวไปจนถึงส่วนฐาน

อักขระค่ายกลสีดำทุกสายที่พันรัดบนเจดีย์สูงสีทอง สั่นสะท้านไม่หยุด แตกออกเป็นจำนวนมาก

แม้แต่ยอดเจดีย์สูงสีทอง ประตูแสงสีแดงนั้นต่างก็เริ่มสั่นไหว กระเพื่อมราวกับพื้นผิวคลื่นน้ำอย่างไรอย่างนั้น

กระนั้น เจดีย์สูงสีทองไม่ได้แตกเป็นเสี่ยงๆ โดยสิ้นเชิงแต่อย่างใด!

เงาสะท้อนประตูแสงสีแดงบนพื้นดิน ยังคงมีอยู่!

พลังปราณน่าหวาดกลัวรุ่งโรจน์ขึ้นเรื่อยๆ ประตูแห่งนพยมโลกยังคงกำลังจะเปิดออกในไม่ช้า!

ใจกลางค่ายกลได้รับการโจมตี ตัวค่ายกลโคจรตลอดเวลา ผลาญพลังจนค่อยๆ หมดไป มหาค่ายกลก็กำลังเกิดความเปลี่ยนแปลงเช่นกัน

ท้องฟ้าสีแดงที่แผ่คลุมปฐพีเหนือศีรษะผู้คนแยกออก หมอกดำโหมซัดสาดพลิกม้วนกลับ

ท่ามกลางคลื่นไอมารสูงเทียมฟ้า รัศมีแสงสองสายพุ่งขึ้นมาสู่ท้องนภา เห็นเพียงยอดเขาสูงเด่นตระหง่านสองสาย สายหนึ่งสีดำ สายหนึ่งสีแดง เวลานี้ปรากฎขึ้นตรงหน้ากลุ่มคนของเยี่ยนจ้าวเกอ

มองไปอย่างถี่ถ้วน ก็เห็นยอดเขาสองลูกนั้น คล้ายกับสูงร้อยจั้งพันจั้ง ลอยอยู่กลางท้องฟ้า ก่อเกิดแรงกดดันมหาศาลแก่ผู้คน

อักขระวิญญาณจำนวนมหาศาลโดยรอบ รวมเข้าด้วยกัน กลายเป็นค่ายกลวิญญาณมหึมา ค้ำยันยอดเขาขึ้น จากนั้นภูเขาเทพจือเทียนทั้งสองลูก ก็กระแทกเข้าหากัน!

พลังอันบ้าคลั่งฉีกฟ้าดินแดนมารโดยรอบออก!