ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 192

เยี่ยนจ้าวเกอต่อยหมัดขวาออก จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่งทันที มือซ้ายงอศอกตามแนวขวาง!

จากนั้นชายหนุ่มก็ก้าวฝีเท้าที่สามออกไป ร่างกายหยุดนิ่งเล็กน้อย กระแทกไหล่ขวาโจมตีไปด้านหน้าอย่างรุนแรง!

ชั่วเวลาดีดนิ้วโจมตีส่งเสียงฟ้าผ่าสะท้านกระหน่ำสามหน!

การโจมตีแรกด้วยหมัดมือขวาของเยี่ยนจ้าวเกอ ต่อยอัดจนแขนใหม่ของหลิวเซิ่งเฟิงที่แปรสภาพมาจากแสงสีดำสายนั้นแหลกละเอียด!

หลิวเซิ่งเฟิงตกใจ หลบไม่ทัน ทำได้เพียงต้านซึ่งๆ หน้า กายาเทพแห่งขุนเขาที่ประสบผลสำเร็จใหม่อีกครั้งเนื่องด้วยการกลายเป็นมารโคจรจนถึงขีดสุด

ทว่าเยี่ยนจ้าวเกองอศอกแขนซ้าย ศอกถองไปที่หน้าอกหลิวเซิ่งเฟิงประหนึ่งสายฟ้าผ่าสะท้าน!

สีหน้าหลิวเซิ่งเฟิงซีดเผือดทันใด!

กายาเทพแห่งขุนเขา แตกสลายอีกครั้ง!

ถัดมา เสียงสายฟ้าพลันดังสะท้าน เยี่ยนจ้าวเกอเสริมการโจมตีที่สามของตน กระแทกไหล่ขวาไปที่ช่วงอกและท้องของหลิวเซิ่งเฟิงลั่น!

‘พลั่ก’ เสียงดังไม่ชัดเจนนัก เยี่ยนจ้าวเกอราวกับกระแทกภูเขาใหญ่ล้มด้วยไหล่อันหนักแน่น ร่างกายหลิวเซิ่งเฟิงหวือออกไปในทันที!

ท่ามกลางเสียงร้องเรียกน่าเวทนา หลิวเซิ่งเฟิงกระอักโลหิตสดอย่างบ้าคลั่ง ปราณจิตราทั่วร่างถูกเยี่ยนจ้าวเกอกระแทกโจมตีจนแตกซ่าน

หน้าอกของหลิวเซิ่งเฟิงบุบลงไปเป็นหลุมใหญ่ โครงกระดูกสีขาวที่แหลกละเอียดมากมายบิดเบี้ยว ทิ่มแทงเลือดเนื้อออกมาภายนอกโดยตรง

หลิวเซิ่งเฟิงล้มลงบนพื้นเหมือนกับกระเป๋าผ้าอย่างไรอย่างนั้น ทั่วกายไร้เรี่ยวแรง หายใจรวยริน เปล่งเสียงไม่ได้ศัพท์ออกมาจากในปาก ฟองโลหิตไหลนองออกมาตลอดเวลา

แม้พลังความสามารถเขาจะยกระดับขึ้นเนื่องจากกลายเป็นมาร แต่เยี่ยนจ้าวเกอในขณะนี้ เทียบกับตอนประมือกันตอนแรกแล้ว กลับมีพัฒนาการยิ่งกว่า!

ภายใต้แสงสายฟ้าวับวาบ ประกายตาเยี่ยนจ้าวเกอเย็นยะเยือก มองดูหลิวเซิ่งเฟิงที่ล้มลงบนพื้นด้วยสีหน้าและท่าทางสงบเงียบ “ข้าเคยบอกไว้ว่า ศิษย์พี่เยี่ย ศิษย์น้องจาง พวกเขามีโอกาสที่จะแก้แค้นเจ้าด้วยมือพวกเขาเอง”

หลิวเซิ่งเฟิงเบิกตาโพลง ร่างกายตะเกียกตะกายดิ้นรน แต่แค่จะขยับนิ้วก้อยขึ้นมาก็ยังยากลำบาก

เป็นตามคำพูดของเยี่ยนจ้าวเกอ บนเจดีย์สูงสีทอง เศษชิ้นส่วนดวงตาราชันสายฟ้าเปล่งแสงสว่างวาบอย่างหาที่สุดไม่ได้ ปล่อยสายฟ้าออกมาไม่มีที่สิ้นสุดอย่างรวดเร็ว

หลังจากชั่วเสี้ยวขณะ ลำแสงจากดวงตาราชันสายฟ้าพลันมืดสลัวทันใด เลือนหายไปอย่างไร้ร่องรอย ราวกับว่าปรากฎการณ์น่าหวาดกลัวเมื่อครู่เป็นความรู้สึกลวงทั้งสิ้น

กระนั้นเสียง ‘ปังๆๆ ’ กลับดังขึ้นต่อเนื่องอยู่ข้างหู

แสงโชติช่วงบนเจดีย์สูงสีทองพลันกระจายหายไปจนสิ้น แสงวิบวาบหายไปจากพื้นผิว เปลี่ยนเป็นคล้ายกับเสาหินธรรมดาทั่วไป

พื้นผิวเจดีย์สูงเต็มไปด้วยรอยแตก ทั้งยังแตกเป็นเศษเล็กเศษน้อยตลอดเวลา ร่วงหล่นตกไปยังเบื้องล่างราวกับหินอุกกาบาต

อักขระค่ายกลสีดำทุกสายที่พันรอบเจดีย์สูงประหนึ่งโซ่ก็มิปาน เกิดสั่นไหวอย่างพร้อมเพรียงกัน จากนั้นเหมือนกับทนต่อระยะทางที่ไม่อาจจะต้านทานได้ ดึงรั้งจนตรงแหน็ว

จากนั้น อักขระค่ายกลเหล่านี้ก็ขาดออกทุกเส้นสาย!

อักขระค่ายกลจำนวนมากม้วนย้อนกลับไปในหมอกดำที่หดกลับทั้งสี่ทิศ ทั้งมหาค่ายกลเริ่มผกผันกลับอย่างคาดไม่ถึง!

เสียงแผดร้องคำรามของผู้อาวุโสโม่ดังขึ้นกลางท้องฟ้า ไกลออกไปมีเสียงร้องตะโกนประหลาดและเสียงตวาดอย่างโกรธเกรี้ยวของยอดฝีมือภาคีบึงน้ำไร้ขอบเขตคนอื่นๆ ดังขึ้นต่อเนื่องเป็นระลอก

สิ่งที่ทำให้หลิวเซิ่งเฟิงสิ้นหวังก็คือ เขาล้มเอนลงบนพื้น ดิ้นรนพยายามบิดต้นคอ พลางมองไปยังประตูแสงสีแดงที่อยู่ในอากาศนั้น

เขาอยากจะขยับคอก็ยากเย็น แต่พอพยายามเหลือบมองทางหางตากลับเห็นว่า ประตูแสงสีแดงบนท้องฟ้าที่เดิมทีตั้งตรงอยู่บนยอดสูงสุดของเจดีย์สูง ยามนี้เริ่มกระจัดกระจายสลายไป ตามการพังทลายลงของเจดีย์สูงด้วยเช่นกัน!

ไม่ต้องถามก็รู้ได้ว่าประตูของนพยมโลกจริงๆ ที่ทอดเงาลงพื้นดิน และเดิมทีจะเปิดออกอยู่รอมร่อ บัดนี้ไร้ซึ่งความหวังแล้วเช่นกัน!

เวลานี้เยี่ยฉงโจว หร่วนผิง หลี่จิ้งหว่าน เซียวอวี่ และจางเหยาต่างก็มีแววตาซึมกะทือเช่นกัน

ในสายตาพวกเขา ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่ตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังกลับพลิกผันอย่างรวดเร็ว!

ภายในแดนมารแสงสีแดง เจดีย์สูงตระหง่านพังทลายแตกออกเป็นเสี่ยงๆ กลายเป็นเศษหินจำนวนมากตกลงมาราวกับห่าฝน

ร่างกายเยี่ยนจ้าวเกอที่ยืนอยู่เบื้องล่าง ประดุจเทพสวรรค์จุติโลกมนุษย์ก็มิปาน

พลังปราณของนพยมโลกอันน่าพรั่นพรึงนั่น หลังจากหยุดชะงักเล็กน้อย ก็สั่นสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง ทว่ากลับเผลอเผยสภาพเข้าตาจนออกมาให้เห็น

สายฟ้าชั่วพริบตา ในชั่วเสี้ยววินาที ลุกไหม้ระเบิดปะทุพลังทั้งหมดออกมาพร้อมกัน อานุภาพแก่กล้าองอาจ

เศษชิ้นส่วนดวงตาราชันสายฟ้า ภายใต้การขับเคลื่อนของเยี่ยนจ้าวเกอ โยกคลอนแกนศูนย์กลางมหาค่ายกลแดนมารอย่างแท้จริงซึ่งทำให้คนอื่นยากจะปักใจเชื่อ