ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 194

ปราณจิตรากระบี่ของเยี่ยนจ้าวเกอเข้าสู่กาย ร่างของจ้าวฮ่าวหมดหนทางต่อต้าน แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนสิ้น กลายเป็นหมอกโลหิตเต็มทั่วท้องฟ้า!

เงาลวงหนึ่งที่ปรากฎวับวาบ ราวกับปลิวสะบัดอยู่ตรงหน้าเยี่ยนจ้าวเกอ

ลักษณะใบหน้าและองคาพยพทั้งห้า ละม้ายคล้ายจ้าวฮ่าวอยู่ห้าส่วน แต่กลับไม่เหมือนเสียทีเดียว

เยี่ยนจ้าวเกอเคยเห็นจินตภาพของปราชญ์กระบี่เทพอัคคีในอดีตที่เล่าสืบต่อกันมา ดูจากลักษณะรูปร่างของเงาลวงตานี้ นอกจากคล้ายคลึงกับจ้าวฮ่าวแล้ว ยังละม้ายคล้ายปราชญ์ผู้นั้นอีกด้วย

นี่คือจิตวิญญาณของอีกฝ่ายนั่นเอง

เพียงแต่จิตวิญญาณนี้ในขณะนี้ ก็แตกกระจัดกระจายเช่นกัน กำลังใกล้จะดับสลายไป

จ้าวฮ่าว หรือบางทีอาจจะกล่าวได้ว่าคือปราชญ์ผู้นั้น จ้องเยี่ยนจ้าวเกอเขม็งไม่วางตา พลางเปล่งเสียงแผดคำรามที่เงียบงันออกมา แต่กลับเหมือนว่าสะท้อนก้องอยู่ข้างหูของชายหนุ่ม “วันนี้เจ้าไม่ตาย ข้าจักต้องหวนกลับมาอีกเป็นแน่ เพื่อสะสางล้างแค้น!”

“เยี่ยนจ้าวเกอ ยังมีเขากว่างเฉิงเบื้องหลังของเจ้า หากไม่มีผู้ใดตกตายกันไปข้าง ข้าก็จะไม่หยุด จะต้องสู้กับพวกเจ้าจนข้าอยู่เจ้าตายเป็นแน่แท้!”

เยี่ยนจ้าวเกอมองดูเขาอย่างเงียบสงบ เอ่ยพูดอย่างเมินเฉยว่า “เจ้าตาย ข้าอยู่ เช่นนี้ก็ดียิ่ง”

จ้าวฮ่าวเงยหน้าขึ้นฟ้าแผดเสียงคำรามดังก้องอย่างไม่ยินยอม

ยามนี้ในเตาเครื่องหอมเล็กสีดำที่ตกอยู่บนพื้นพลันส่งแรงดูดออกมา ม้วนเอาวิญญาณอันแตกสลายไปแล้วที่เหลืออยู่ของจ้าวฮ่าวเข้าไปภายใน

“มาอีหรอบนี้เช่นกันหรือ?” มุมปากเยี่ยนจ้าวเกอยกขึ้นเบาๆ ก่อนจะยื่นฝ่ามือออกไป พลังบังเกิดขึ้นฉับพลัน หยุดวิญญาณที่เหลืออยู่ของจ้าวฮ่าวไว้ทันที ทำให้มันไม่อาจเข้าสู่เตาเครื่องหอมเล็กสีดำได้

ชายหนุ่มมองจ้าวฮ่าว ยิ้มกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ตอนแรกที่ทะเลสาบปราการมังกร เยี่ยจิ่งใช้วิธีเช่นนี้ได้ เป็นเพราะตอนนั้นข้าไม่ได้คิดที่จะสังหารเขา”

“ส่วนเจ้า สมควรตาย มีชีวิตอยู่ไม่ได้”

เยี่ยนจ้าวเกอปล่อยพลังฝ่ามือออกมา วิญญาณที่เหลืออยู่ของจ้าวฮ่าวพลันบิดเบี้ยวทันใด!

จ้าวฮ่าวแผดเสียงคำราม “เดรัจฉานอย่างเจ้านี่ช่าง…”

“เจ้าทำความเข้าใจให้ชัดเจนเสียดีกว่า บัดนี้ เจ้าต่างหากที่เป็นสัตว์เดรัจฉานในคำพูดของเจ้า” เยี่ยนจ้าวเกอหัวร่อหยัน

“อ่อนแอจนถึงระดับไหนแล้วเล่า?” ชายหนุ่มยักคิ้ว “อ่อนแอจนถึงขั้นที่ข้าล้วนไม่ใส่ใจว่าเจ้าจะเกลียดชังข้าหรือไม่ ไม่สนใจว่าเหตุใดเจ้าถึงได้มองเขากว่างเฉิงของข้าเป็นศัตรู”

“เจ้าไม่ได้สำคัญอะไร ข้าคร้านจะสนใจเจ้า เจ้ากล้ามาหาเรื่อง เช่นนั้นข้าก็สังหารเจ้าทิ้งเสีย”

เขามองดูจ้าวฮ่าวด้วยความสงบเงียบ “นี่ก็คือความคิดที่ข้ามีต่อเจ้า เรียบง่ายและชัดเจน จะดจัดการเจ้าก็ง่ายดายมากเช่นเดียวกัน”

สีหน้าจ้าวฮ่าวซีดเซียว แต่เขาหมดหนทางเอื้อนเอ่ยวาจาใดๆ แล้ว

จิตวิญญาณเขาอยู่ในฝ่ามือเยี่ยนจ้าวเกอ ดับสูญไปโดยสิ้นเชิง!

ขวัญหนีจิตวิญญาณฝ่อ ไร้หนทางฟื้นคืนตลอดกาล!

เยี่ยนจ้าวเกอมีสีหน้าสงบนิ่ง แม้แต่เปลือกตาก็ไม่กะพริบ

กลุ่มเยี่ยฉงโจว เซียวอวี่ และจางเหยา ขณะนี้มองดูภาพเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย ตกอยู่ในภวังค์อยู่บ้าง

ส่วนหลิวเซิ่งเฟิงที่ทรุดลงอยู่กับพื้น ยิ่งตกตะลึงตัวแข็งทื่อ ขวัญหนีดีฝ่อ

แท้จริงแล้วตั้งแต่เยี่ยนจ้าวเกอปรากฎกาย จวบจนตอนนี้ก็เป็นเพียงแค่ชั่วขณะสั้นๆ เท่านั้น

ช่วยผู้คน ทำลายค่ายกล สังหารศัตรู

ทั้งปวงเกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่ลมหายใจ

สถานการณ์ต่อสู้ กลับตาลปัตรโดยสิ้นเชิง ในชั่วเวลาพริบตา

แรกเริ่มประตูแห่งนพยมโลกยังคล้ายกับจะเยื้องกรายมาถึงอยู่รอมร่อ หลังจากนั้นกลับเป็นเยี่ยนจ้าวเกอที่ฟันสังหารกลุ่มของจ้าวฮ่าวอย่างเหี้ยมโหด มหาค่ายกลแดนมารผกผันจนพังทลาย

พวกเยี่ยฉงโจวและจางเหยาเพ่งมองร่างของเยี่ยนจ้าวเกอที่ยืนตระหง่านอยู่บนพื้นปฐพี พากันใจลอยอยู่ชั่วขณะหนึ่ง