ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 198

ในที่สุดสงครามสู้รบบนทะเลสาบปิดนภาก็ค่อยๆ สงบลง สุดยอดยอดฝีมือของแต่ละดินแดนศักดิ์สิทธิ์พบปะหารือกันอีกครั้ง รวบรวมข้อมูลในมือที่ได้รับมาใหม่เข้าด้วยกัน และดำเนินการปรึกษาอย่างละเอียดขึ้นอีกขั้น โดยมุ่งเป้าหมายไปยังปัญหาของนพยมโลกและภาคีบึงน้ำไร้ขอบเขต

การเปลี่ยนแปลงของทะเลสาบปิดนภานี้ แม้ว่าจะได้รับการแก้ไข ทว่าแต่ละดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต่างก็ได้รับความเสียหายเช่นเดียวกัน

เหล่าจอมยุทธ์ที่พลังฝึกปรือค่อนข้างต่ำอยู่บ้าง ก็ไม่ได้เอ้อระเหยแต่อย่างใด ล้วนกำลังสนทนาแลกเปลี่ยนกับผู้ที่ตนคุ้นเคย

ส่วนคนรุ่นเยาว์ที่เข้าร่วมการประชุมฝ่านภาก่อนหน้า บัดนี้ไม่ใช่ตัวละครสำคัญอีกต่อไป

ทว่าในฐานะผู้สืบทอดหลักที่แต่ละดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใหญ่อบรมบ่มเพาะด้วยจิตใจสงบ ประสบการณ์และโลกทัศน์ของพวกเขา รวมถึงความเข้าใจต่อสถานการณ์ปัจจุบัน ล้วนเหนือชั้นกว่าคนรุ่นราวคราวเดียวกันเป็นอย่างยิ่ง

สำหรับการเปลี่ยนแปลงของนพยมโลกครานี้ โดยส่วนมากแต่ละคนต่างก็มีแนวคิดเป็นของแต่ละคนเองด้วยเช่นกัน

ภายในนั้นมีบางคนบาดเจ็บจากการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ ไม่ว่าความสัมพันธ์ยามปกติจะเป็นเช่นไร เหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องร่วมสำนักในเวลานี้นึกขึ้นได้ ในที่สุดแล้วรู้สึกถึงความเศร้ารันทดอยู่บ้าง

แน่นอน ว่าสายตาของพวกเขา ก็ตกอยู่บนร่างเยี่ยนจ้าวเกออยู่บ่อยๆ ด้วยเช่นกัน

คนวัยเยาว์กลุ่มหนึ่ง ขณะนี้มองเยี่ยนจ้าวเกออยู่ ต่างก็มีความรู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าจะชิงจุดสนใจในการประชุมฝ่านภา ถึงแม้ว่าพลังความสามารถและพรสวรรค์จะอยู่เหนือผู้คนจำนวนมาก ทว่าก่อนหน้านี้ผู้คนมากมายมองว่า เยี่ยนจ้าวเกอกับตนเองไม่ได้มีความแตกต่างมากมายนักแต่อย่างใด

อีกฝ่ายยอดเยี่ยมยิ่งกว่า รุดหน้าไปก่อนก้าวหนึ่ง ในขณะเดียวกันก็ทำให้ผู้คนมากมายเลื่อมใส ความคิดที่ยิ่งกว่านั้นคือฮึกเหิมขึ้นมารีบเร่งไล่ตามไป วันหลังจะประลองวัดฝีมือกับเยี่ยนจ้าวเกอสักครั้ง

ทว่าหลังจากเข้าใจเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตอนนี้แล้ว ความคิดในใจผู้คนไม่น้อยค่อยๆ เกิดความเปลี่ยนแปลงไป

ระหว่างเยี่ยนจ้าวเกอกับพวกเขาดูเหมือนว่าจะถูกกั้นเอาไว้ชั้นหนึ่ง ไม่ใช่ประเภทเดียวกันอีกต่อไป

ถึงแม้ว่าจะยังเป็นเพียงจอมยุทธ์ระดับปรมาจารย์เท่านั้น กระนั้นกลับแก้ไขปัญหาที่มหาปรมาจารย์จำนวนมากต่างก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถจัดการได้

พฤติการณ์ของคนเช่นนี้ผู้หนึ่ง ในการประชุมฝ่านภา เหมือนกับว่าไม่อาจสมเหตุสมผลไปกว่านี้ได้แล้ว

ถึงขั้นที่การประลองศึกษาและแลกเปลี่ยนระหว่างคนรุ่นเดียวกันในการประชุมฝ่านภา จริงๆ แล้วไม่เพียงพอที่จะแสดงลีลาที่แท้จริงของเยี่ยนจ้าวเกอออกมาให้เห็น

เหล่าผู้มีความสามารถโดดเด่นวัยเยาว์ที่เกิดความคิดนี้ขึ้นในใจ ต่างก็เงียบกริบชั่วขณะหนึ่ง ความคิดสุดคณานับปรากฎขึ้นในใจ ความรู้สึกนึกคิดสับสนอลหม่าน มีความหมายแฝงกลุ่มหนึ่งที่ยากจะเอื้อนเอ่ย

ทุกคนล้วนมุ่งความสนใจไปที่นพยมโลกและภาคีบึงน้ำไร้ขอบเขต จดจ่ออยู่บนร่างเยี่ยนจ้าวเกอ จนถึงขนาดที่น้อยคนนักจะสนใจว่า มีคนคนหนึ่งที่แต่ไหนแต่ไรไม่มีทางปรากฎตัวอยู่ในผู้คนของทะเลสาบปิดนภา ก็มาถึงที่แห่งนี้เช่นกัน

ชายหนุ่มงดงามสง่าผู้หนึ่ง สีหน้าท่าทางสงบเงียบ สายตาเฉียบคม ทั้งกายสวมอาภรณ์ศิษย์สืบทอดหลักแห่งตำหนักอัสนีสวรรค์

หลินโจว บุตรของหลินเฟิง ผู้อาวุโสสูงสุดแห่งตำหนักอัสนีสวรรค์ บุตรสวรรค์โปรดปรานรุ่นเยาว์แห่งตำหนักอัสนีสวรรค์ คุณชายฟ้าคำรนซึ่งถูกเรียกขานว่าเป็นสี่คุณชายแห่งยุคเฉกเช่นเดียวกับเยี่ยนจ้าวเกอ หวงเจี๋ย และซ่งเฉา!

สีหน้าของเขาซีดเซียวอยู่บ้าง ดูเหมือนว่าอ่อนเพลีย

ก่อนหน้านี้เขาถูกเยี่ยนจ้าวเกอโจมตีจนบาดเจ็บ ถูกบีบบังคับให้ใช้หยกเปลี่ยนโลหิตสู่ธารแสงขับเคลื่อนวิชาต้องห้ามมาใช้ปลีกหนี ทำให้ปราณดั้งเดิมของหลินโจวเสียหายอย่างหนัก จนถึงตอนนี้ล้วนไม่ได้ฟื้นฟูจนสู่สภาพเดิมมาโดยตลอด

ดังนั้นการประชุมฝ่านภาครานี้ หลิวโจวจึงเหมือนเช่นเยี่ยนส่าน ต่างก็ไม่เข้าร่วม

เนื่องด้วยเหตุวิชาคมเชือก วิชาวรยุทธ์สืบทอดของเมืองทะเลมรกต เมืองทะเลมรกตจึงต้องการหาเรื่องหลินโจวมาโดยตลอด

ถึงแม้ว่าคราวนี้ตำหนักอัสนีสวรรค์จะให้ข่าวสารนพยมโลก ทำให้เมืองทะเลมรกตได้รับความกรุณาไม่มากก็น้อย ไม่สืบหาเร่งด่วนอะไรเช่นนั้นอีกต่อไป ทว่าตัวหลิวโจวเองยังคงพยายามเลี่ยงเต็มที่จะปรากฎตัวต่อหน้าผู้มีอำนาจแห่งเมืองทะเลมรกต

กระนั้นการล้อมปราบจอมยุทธ์ภาคีบึงน้ำไร้ขอบเขตครานี้ หลิวโจวยังคงเดินทางตามยอดฝีมือตำหนักอัสนีสวรรค์อย่างลับๆ จนมาถึงยังทะเลสาบปิดนภา

เขามาที่นี่ ไม่ใช่เพื่อการประชุมฝ่านภา ไม่ใช่เพื่อภาคีบึงน้ำไร้ขอบเขตและนพยมโลก ทั้งยังไม่ใช่เพื่อตามแก้แค้นเยี่ยนจ้าวเกอด้วยเช่นกัน

หลิวโจวมาเพื่อคนอีกคนหนึ่ง

เขาอยู่ห่างออกไปไกลยิ่ง เร้นกายแอบซ่อน มองออกไปไกลสุดสายตา มองดูเงาร่างหญิงสาวผู้หนึ่งที่กลับมาอยู่ข้างกายยอดฝีมือเมืองทะเลมรกตแล้ว

ครั้นเห็นอีกฝ่ายบาดเจ็บไปทั้งตัว ในสายตาหลินโจวเผลอเผยแววตาเจ็บปวดออกมา ทว่าถึงอย่างไรเสียนางก็ไม่เป็นอันตราย เขาก็ผ่อนลมหายใจเช่นกัน “จิ้งหว่าน ยังดีที่เจ้าไม่เป็นอะไร…”

หลินโจวจ้องมองหลี่จิ้งหว่านอย่างเหม่อลอย หลังจากนั้นครู่ใหญ่จึงหลุดออกจากภวังค์ ทอดถอนใจ “น่าเสียดาย ที่ตอนนี้เจ้าจำข้าไม่ได้ เดิมเราควรจะรู้จักกันในการประชุมฝ่านภาครานี้แท้ๆ”