ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 240

เยี่ยนจ้าวเกอโถมกายเข้าใส่ปีกเซียนกระเรียน ระหว่างเรือนกายหยุดชะงักนั้นเอง ก็เปิดโอกาสให้แก่คู่ต่อสู้

คมกระบี่ทลายเสื้อเกราะภูผาวิญญาณ ฉีกเสื้อของเยี่ยนจ้าวเกอออกจนถึงหน้าอก ในชั่วขณะนี้เอง เขาพลันรู้สึกถึงความหนาวเหน็บถึงขั้วหัวใจ

ทว่าสีหน้าท่าทางเยี่ยนจ้าวเกอเฉกยังคงเหมือนเช่นปกติ จดจ้องคู่ต่อสู้เบื้องหน้า ไม่เห็นความลุกลี้ลุกลนแม้แต่น้อย

ผิวหนังร่างกายเขา พลันทอประกายแสงสีทอง!

แสงสีทองส่องสว่างนี้ทำให้ทั้งร่างเยี่ยนจ้าวเกอราวกับถูกชุบทองคำชั้นหนึ่ง ประหนึ่งรูปปั้นคนสีทองก็ไม่ปาน!

บริเวณลิ้นปี่ของเขาปรากฏมีอักขระยันต์หนึ่งที่เรียบง่ายแต่กลับเร้นลับ สกัดกั้นคมกระบี่ของศัตรูไว้!

ในดวงตาทั้งสองที่เปลี่ยนเป็นสีเหลืองของมหาปรมาจารย์ที่ปกปิดใบหน้าผู้นั้น แสงโลหิตโชติช่วงชัชวาล ลำแสงสุกสกาวอันคร่ำเครอะ พลันเจิดจ้าแยงตาอย่างไม่เคยมีมาก่อน

กระบี่ยาวในมือเขาออกแรงเพิ่มอย่างต่อเนื่อง ประกายกระบี่อันมืดสลัวปะทุออกมาในชั่วขณะนี้ในทันใด แสงรุ่งโรจน์ดุเดือดรุนแรงอันหาที่สิ้นสุดไม่ได้ กวาดส่องไปทั่วทั้งห้อง กระเทือนกระท่อมที่ปกป้องปีกเซียนกระเรียนไว้จนจะถล่มแหล่มิถล่มแหล่!

เยี่ยนจ้าวเกออ้าปาก ท่องอาคมอันเก่าแก่อีกทั้งตะกุกตะกักออกมาบทหนึ่ง

ในบริเวณนั้นไม่มีผู้ใดฟังความหมายเฉพาะเข้าใจ มีเพียงหลินโจวที่มีจากตำหนักอัสนีสวรรค์เท่านั้น ที่รู้สึกได้อย่างคลุมเครือว่าภาษาอันแปลกพิลึกที่เยี่ยนจ้าวเกอพลันพร่ำท่องออกมา เหมือนกับภาษาถิ่นที่พบเห็นได้น้อยนักด้านเหนือสุดของเกาะจินแห่งอัสนีพิภพ

กระนั้นหลินโจวเองก็ไม่เข้าใจความหมายในนั้น มีเพียงเรื่องเดียวที่เขาให้ความสนใจในขณะนี้

แสงสุกใสสีทองบนร่างเยี่ยนจ้าวเกอทวีความหนักแน่นยิ่งขึ้น อีกทั้งอักขระยันต์บริเวณลิ้นปี่ก็ยิ่งทวีความมหัศจรรย์และแจ่มชัดขึ้น ตามการรำพันท่องอาคมอันเก่าแก่บทนั้น

แสงสีทองจำนวนมากตลบไปทั่วท้องฟ้า พาให้ประกายกระบี่ของศัตรูถูกตัดขาดอยู่ภายนอก

หลินโจวมุ่นคิ้วเป็นปมแน่น “แม้จริงแล้วนี่คืออะไรกันแน่?!”

ทั้งร่างกายเยี่ยนจ้าวเกออยู่ภายในเสื้อคลุมขนกระเรียน โดยใช้พลังของเศษชิ้นส่วนดวงตาราชันสายฟ้ายึดมั่นตัวเสื้อคลุมไว้ชั่วคราว

จากนั้นชายหนุ่มก็เหยียดยื่นมือทั้งสองออก ห่อสวมเสื้อคลุมขนกระเรียนไว้บนร่าง แล้วจึงออกหมัด!

เลือดลมและท่วงทำนองวิถีวรยุทธ์บนร่างกายเยี่ยนจ้าวเกอ โลดแล่นฉับพลันในชั่วขณะนี้ เริ่มทดลองเชื่อมประสานแลกเปลี่ยนกับของวิเศษล้ำค่านามว่าปีกเซียนกระเรียนชิ้นนี้

ชาวกระเรียนล่องลอยได้สูญสิ้นชีวิตไปหลายปีแล้ว ปีกเซียนกระเรียนถูกทิ้งไว้ภายในมิติต่างแดนนี้ตลอดมา แม้จะมีสติปัญญา หากแต่ได้ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นของที่ไร้ซึ่งเจ้าของแล้ว

พิทักษ์รักษากระท่อม คือการปฏิบัติตามปณิธานสุดท้ายของเจ้าของคนก่อน และเป็นการตอบโต้ที่ใกล้เคียงกับสัญชาตญาณ

ทว่าตัวปีกเซียนกระเรียนเองไม่ได้ต่อต้านขัดขืนผู้ที่มาหลอมกลายสภาพมันอีกคนแต่อย่างใด

เยี่ยนจ้าวเกอสวมปีกเซียนกระเรียนฝึกหมัด หลอมรวมเจตจำนงหมัดของตนเข้าสู่ภายในของวิเศษชิ้นนี้ พาให้ขนนกกระเรียนแต่ละขนบนเสื้อสั่นสะเทือนพลิ้วไหว

เงาแสงกระเรียนสีขาวสายหนึ่งค่อยๆ เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอยู่เบื้องหลังเยี่ยนจ้าวเกอ พร้อมทั้งผสานเข้าสู่ภายในฟ้าดินลวงตาที่กลายสภาพมาจากปราณจิตราเจตจำนงหมัดของเขา กลายเป็นส่วนหนึ่งในนั้น

ประกายตาเยี่ยนจ้าวเกอมลังเมลือง สบสายตามหาปรมาจารย์ปกปิดใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า

หากไม่มีความมั่นใจมากพอ เขาจะกล้าเสี่ยง จงใจเผยจุดสำคัญในร่างกายตนใต้กระบี่อีกฝ่ายได้อย่างไร?

ถึงแม้ว่าดวงตาราชันสายฟ้าจะถูกตรึงไว้ ถึงแม้ว่าเสื้อเกราะภูผาวิญญาณจะถูกทลาย กระนั้นเยี่ยนจ้าวเกอก็ยังมีวิชาร่างคาถาอักขระทองอยู่!

การเปลี่ยนแปลงที่ทะเลสาบปิดนภา สังหารเสียจื่ออี้ผู้กลายเป็นมาร ยันต์ทองที่ได้รับมา เสียจื่ออี้เจ้าของเดิมไม่ได้ทำให้กระจ่างชัดว่าควรพลิกแพลงใช้อย่างไรมาโดยตลอด แต่เยี่ยนจ้าวเกอถอดความมันได้สำเร็จแล้ว!

วิชาลับหาได้ยากอันมีต้นกำเนิดมาจากเขตพื้นที่เหนือสุดวิชานี้ หลอมยันต์ทองแปรเปลี่ยนเป็นพลังปราณ หลังจอมยุทธ์สูดรับเข้าไปจะได้รับกระดูกโลหะและกายทอง โดยปกติแล้วทำให้พลังป้องกันยกระดับขึ้น

ครั้นยามประสบการโจมตีที่อันตรายอย่างมาก ยิ่งสามารถใช้ปราณของยันต์ทอง ปรากฏร่างอาคมยันต์ทองปกป้องตนเอง

ยิ่งรับการโจมตีหนักหน่วง พลังขับเคลื่อนร่างอาคมยันต์ทองยิ่งแกร่ง การผลาญใช้ปราณยันต์ทองยิ่งรุนแรง สุดท้ายก็มีวันที่ใช้จนหมดสิ้น

กระนั้นพลังป้องกันของมัน กลับพอดูอย่างยิ่ง

ขณะนี้มันช่วยเยี่ยนจ้าวเกอต้านทานมหาปรมาจารย์ขั้นซ่อนจิตระยะแรกผู้หนึ่ง ขับเคลื่อนพลังทั้งหมดของอาวุธวิญญาณระดับล่างชิ้นหนึ่งแทงสังหาร!