ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 242

ฟ้าดินรอบข้างร้อนแผดเผาทั้งผืน คลื่นความร้อนโหมกระหน่ำทำให้ผู้คนแทบหายใจไม่ออก

หากแต่เยี่ยนจ้าวเกอและอาหู่ กลับรู้สึกถึงความเยือกเย็นของผู้จู่โจม

หลังจอมยุทธ์บำเพ็ญกลายเป็นมหาปรมาจารย์ เหยียบย่างสู่ฟ้าดินใหม่ แปรรูปว่างเปล่าเป็นจิตวิญญาณ เปลี่ยนเท็จเป็นจริง ก็จะเริ่มเกี่ยวเนื่องสู่ความเป็นจริงของหลักการในโลกหล้าอย่างแท้จริง

ผู้ที่เรียกได้ว่าเป็นมหาปรมาจารย์ขั้นซ่อนจิต จากระยะแรกผ่านระยะกลางสู่ระยะท้าย บ่มเพาะดินวิเศษ ก่อเมล็ดพันธุ์วิเศษ หน่ออ่อนวิเศษงอกเงย ล้วนเป็นกระบวนการบ่มเพาะก่อตัวญาณวรยุทธ์

ครั้นถึงจุดสูงสุดของมหาปรมาจารย์ขั้นซ่อนจิตแล้ว บ่มเพาะญาณวรยุทธ์ที่เป็นของตนเองออกมา ก็จะย่างก้าวสู่ระดับมหาปรมาจารย์ขั้นกำเนิดญาณ

ถัดมาเป็นการรวมกันของจิตวิญญาณและปราณจิตรา หลอมจิตราเป็นดั้งเดิม ปราณจิตรากลายเป็นปราณดั้งเดิม พลังความสามารถยกระดับแบบก้าวกระโดด

หัวหน้าค่ายชื่อหลิง ก็เป็นยอดฝีมือที่เหยียบย่างระดับมหาปรมาจารย์ขั้นกำเนิดญาณเช่นนี้ท่านหนึ่ง

ปราณดั้งเดิมทั้งร่างแผ่ออก กลายเป็นเพลิงลุกโชนจริงแท้ ลามทุ่งแผดเผาท้องฟ้า

เยี่ยนจ้าวเกอกลอกตาครั้งหนึ่ง ก่อนจะมองไปทางอาหู่อย่างไม่สบอารมณ์อยู่บ้าง “ก่อนหน้าไม่รู้ได้อย่างไร ว่าเจ้าช่างปากไม่เป็นมงคลเสียจริง”

อาหู่หน้าเสีย พูดไม่ออก

ชายหนุ่มส่ายศีรษะ เขาไม่ได้คิดจะงอมืองอเท้ารอความตาย รีบใช้ความคิด พลางกางปีกเซียนกระเรียนที่คลุมพาดอยู่ที่ไหลในบัดดล กลายเป็นปีกนกขนาดยักษ์สองข้าง

บนขนนกกระเรียนแต่ละเส้น ส่องแสงมหัศจรรย์พร่างพราว ประดุจผลึกหิน

บัดนี้เยี่ยนจ้าวเกอไม่มีเวลาวินิจฉัยประเภทชนิดแล้ว เพียงโกยหญ้าวิญญาณและสมุนไพรวิญญาณในแปลงไปกว่าครึ่ง

จากนั้นมืออีกข้างหนึ่งของเขาคว้าอาหู่ไว้ ปีกทั้งสองข้างเบื้องหลังพัดกระพือ พุ่งพรวดขึ้นสู่ท้องฟ้า เหินหนีออกไปไกลอย่างว่องไว!

ปีกเซียนกระเรียนมหัศจรรย์อย่างแท้จริง ต่อให้เพิ่มอีกคน ความเร็วในการเหินบินของเยี่ยนจ้าวเกอก็ยังคงเร็วจี๋

ทว่าแสงเพลิงด้านหลังที่เหมือนกับคลื่นทะเลก็ไม่ได้แช่มช้าเช่นกัน ไล่ตามเบื้องหลังเขามาติดๆ

ภายในคลื่นเพลิงมีเสียงตะโกนก่นด่าของหัวหน้าค่ายชื่อหลิงดังออกมา “เจ้าเด็กนอกคอกแซ่เยี่ยน วันนี้เจ้าจงชดใช้หนี้แทนเยี่ยนตี๋ บิดาของเจ้าเสียเถอะ!”

เยี่ยนจ้าวเกอไม่แม้แต่จะสนใจ มุ่งมั่นขับเคลื่อนปีกเซียนกระเรียนรุดหน้าไปไม่หยุด

เมื่อบินถึงท้องฟ้าสูง ตรงหน้ามีมวลไอเมฆเป็นกลุ่มๆ ก่อตัวเป็นทะเลเมฆ เยี่ยนจ้าวเกอตะบึงขวักไขว่อยู่ภายในนั้นไม่หยุดยั้ง

เพลิงใหญ่คุโชนเบื้องหลัง ม้วนสู่ภายในทะเลเมฆโดยพลัน ทะเลเพลิงตอดกินทะเลเมฆตลอดเวลา

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังโผบินอย่างเร็วรี่ คลื่นเพลิงด้านหลังพลันมีมังกรเพลิงสายหนึ่งพุ่งมาทางเขา

เขามุ่นคิ้วเล็กน้อย เบี่ยงกายเอนหลบไปด้านข้าง หลีกหนีแสงเพลิงนั้น

แสงเพลิงตกร่วงหล่น โถมเข้าสู่มวลทะเลเมฆกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ประหนึ่งคมกระบี่อันเฉียบแหลมเล่มหนึ่ง สับหั่นชั้นเมฆแยกออกจากกัน แล้วจมหายไปในทะเลเมฆไม่พบเห็น

ชั่วพริบตาถัดมา เสียง ‘โครม’ ก็ดังสนั่นหวั่นไหว ทะเลเมฆกว้างใหญ่เบื้องหน้าเยี่ยนจ้าวเกอลุกไหม้ขึ้นมาทั้งผืน กลายเป็นทะเลเพลิงสีแดงก่ำอยู่ท่ามกลางท้องฟ้า

เมฆหมอกมหาศาลถูกเปลวเพลิงเผากลายเป็นไอน้ำจนหมดสิ้นในชั่วเสี้ยววินาที หากแต่เปลวเพลิงโชติช่วงกลับไม่เคยหายไป ขวางกั้นหนทางไปของเยี่ยนจ้าวเกอเอาไว้

ปีกทั้งสองข้างด้านหลังเยี่ยนจ้าวเกอแกว่งไกว ร่างกายลดระดับลงอย่างฉับไว หลบหลีกเปลวเพลิงที่ขวางทาง

ทว่าเมื่อทำเช่นนี้แล้ว ความเร็วจึงช้าลงอยู่บ้าง หัวหน้าค่ายชื่อหลิงเบื้องหลังพลันดึงระยะห่างเข้าใกล้

เยี่ยนจ้าวเกอนำพาอาหู่อยู่ ครั้นชายร่างใหญ่หันศีรษะมองกลับไปเบื้องหลัง ก็เอ่ยถามขึ้นมา “คุณชาย ท่านใช้เศษชิ้นส่วนอาวุธศักดิ์สิทธิ์ปรามเขาสักหน่อยไม่ได้หรือ?”

“ก่อนหน้านี้ต้านทานมังกรทมิฬพิฆาตในมหาทะเลทรายแดนตะวันตก ซ้ำยังประชันกำลังกับปีกเซียนกระเรียนอีก เศษชิ้นส่วนดวงตาราชันสายฟ้าอยู่ระดับที่ไม่ได้ฟื้นฟูเต็มที่ตลอดเวลา สำแดงอานุภาพได้มากเพียงใด ยากจะเอื้อนเอ่ย” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวตอบ

“ต่อกรกับมหาปรมาจารย์ระดับหัวหน้าค่ายชื่อหลิงเช่นนี้ จำเป็นต้องขับเคลื่อนสายฟ้าชั่วพริบตา ลุกไหม้ทั้งหมดในครั้งเดียว มอบความเหี้ยมโหดให้เขาสักหน่อย”

ชายหนุ่มโผบินไปพลาง สังเกตรอบด้านทั้งสี่ทิศไปพลาง “อีกทั้ง ไม่เหมือนที่ทะเลสาบปิดนภาคราก่อน เป็นสิ่งของไร้ชีวิตที่โจมตีแล้วไม่เขยื้อนสิ่งหนึ่ง คิดโจมตีอัดอย่างไรก็โจมตีอย่างนั้น ข้าเดินเข้าไปอย่างแช่มช้าวางเศษชิ้นส่วนดวงตาราชันสายฟ้าบนศูนย์กลางค่ายกลมารนั่นล้วนใช้ได้ แต่เป้าหมายคราวนี้เป็นคนเป็นๆ ที่เคลื่อนไหวได้”