ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 246

หลังจากเยี่ยนจ้าวเกอลูบสัมผัสม้วนหนังสัตว์นั่นด้วยนิ้วมือ อีกทั้งใคร่ครวญในใจครู่หนึ่ง เขาถึงเก็บม้วนหนังสัตว์ขึ้นมาอีกครั้ง

จากนั้น ชายหนุ่มเริ่มสำรวจสมุนไพรเหล่านั้นแต่ละชนิด

ชาวกระเรียนล่องลอยปลูกสมุนไพรเหล่านี้ไว้ในแปลงด้านหลังกระท่อมภายในมิติต่างแดนแห่งนั้น ผ่านไปยาวนานแรมเดือนแรมปี ไม่มีผู้ใดจัดการดูแลมาโดยตลอด สมุนไพรบางส่วนจึงค่อยๆ เหี่ยวเฉาล้มตายลงแล้วเช่นกัน

ทว่าที่สามารถคงอยู่จนกระทั่งปัจจุบัน ล้วนเป็นสมุนไพรวิเศษล้ำค่าที่มีอายุยาวนาน ฤทธิ์โอสถแก่กล้าทั้งสิ้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ทำให้เยี่ยนจ้าวเกอดีใจก็คือ ในบรรดาวัตถุดิบปรุงโอสถเหล่านี้ จำนวนมากล้วนเป็นสมุนไพรที่สูญหายไปจากโลกแปดพิภพตั้งแต่หลังจากวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่

ปกติแล้วเยี่ยนจ้าวเกอทอดถอนใจให้กับการขาดแคลนวัตถุดิบสำคัญจนทำอะไรไม่ได้อยู่บ่อยครั้ง บัดนี้ได้รับสมุนไพรวิเศษหายากจำนวนมากเหล่านี้มาจากบ้านพักเดิมของชาวกระเรียนล่องลอยแห่งนั้น พลันรู้สึกว่าสิ่งของในมือเหลือเฟือกว่าเดิมยิ่งนัก

เยี่ยนจ้าวเกอหวนนึกพิเคราะห์อย่างละเอียด ความคิดและสมมติฐานมากมายที่แต่ก่อนไม่มีทางบรรลุ ตอนนี้ต่างก็มีความเป็นไปได้ที่จะทำให้บรรลุผลแล้ว

นี่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกยินดีปรีดาเป็นอย่างยิ่ง

หลังจากแยกแยะประเภทสมุนไพรวิเศษแต่ละชนิด และจัดวางไว้พร้อมสรรพแล้ว เยี่ยนจ้าวเกอก็ยืดเหยียดคลายเส้น อารมณ์ดีมีความสุข

หากแต่ไม่นานนักรอยยิ้มบนดวงหน้าของเขาก็ค่อยๆ หายไป สีหน้าท่าทางเปลี่ยนเป็นตระหนกตกใจอยู่บ้าง

ชายหนุ่มล้วงแผ่นเหล็กสีดำชิ้นหนึ่งออกมาจากหน้าอก ครั้นเพ่งมองแผ่นเหล็กในมือ ประกายตาของเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นมืดมนลึกล้ำขึ้นมา

แผ่นเหล็กนี้ส่องประกายรัศมีอยู่บ้าง คล้ายกับมีลายเส้นเค้าโครงดวงหน้าคนคนเดียวกันแนบทาบอยู่รางเลือน

มันคือชิ้นส่วนหน้าของมหาปรมาจารย์ที่ปกปิดใบหน้าผู้นั้นในมิติต่างแดน ที่หลังจากถูกกระบี่หนึ่งของเยี่ยนจ้าวเกอตัดหน้ากากจนขาดแล้วร่วงลงบนพื้น!

เยี่ยนจ้าวเกอมองดูชิ้นส่วนหน้ากาก สีหน้าซับซ้อนอยู่บ้าง ภาพเหตุการณ์เวลานั้นผุดขึ้นในสมองตลอดเวลา

ยามนั้นยังแค่รู้สึกว่าคุ้นหน้า กระนั้นตอนนี้ดวงหน้าของอีกฝ่ายค่อยๆ ผนึกประสานกับดวงหน้าหนึ่งในความทรงจำของเยี่ยนจ้าวเกอแล้ว

“หวังเป็นอย่างยิ่งว่าข้าจะจำคนผิด…” เยี่ยนจ้าวเกอถอนใจครั้งหนึ่ง แล้วเก็บชิ้นส่วนหน้ากากไว้อีกหน

หลังตนเองนั่งสมาธิอยู่ในห้องสงบจิตลำพังระยะหนึ่งแล้ว เขาก็เปิดเปลือกตาขึ้น

อาหู่กล่าวรายงานอยู่นอกประตูว่า “คุณชาย ผู้อาวุโสจวินแห่งพรรคกระบี่วายุคำรามมาแล้วขอรับ”

“โอ้? เรียนเชิญ” เยี่ยนจ้าวเกอผุดลุกขึ้น ผลักประตูเดินออกไป

ในห้องโถงรับแขกขนาดใหญ่ ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น ด้านหลังของเขามีหญิงชายวัยเยาว์ไม่กี่คนตามมาด้วย ซึ่งผู้นำก็คือจวินลั่วนั่นเอง

เยี่ยนจ้าวเกอรุดเขาหน้าแสดงความเคารพต่อชายวัยกลางคนผู้นั้น “ท่านลุงจวิน ท่านกลับเกาะทรายแล้วหรือ? ก่อนหน้านี้ข้าออกไปข้างนอกอยู่พอดีเช่นกัน เพิ่งจะกลับมา ยังไม่ทราบว่าท่านกลับมาแล้ว หาไม่แล้วอย่างไรก็ควรเป็นข้าที่ไปเข้าพบท่านถึงจะถูกต้อง”

ชายวัยกลางคนเบื้องหน้าคือจวินจื้อหย่วน ผู้อาวุโสพรรคกระบี่วายุคำราม บิดาของจวินลั่ว สหายเก่าคนสนิทของเยี่ยนตี๋ บิดาของเยี่ยนจ้าวเกอนั่นเอง

จวินจื้อหย่วนก็เป็นสหายเก่าแรมปีของเยี่ยนตี๋เช่นกัน เฉกเช่นจ้าวซื่อเฉิงราชาอาณาจักรถังตะวันออก ตระกูลเยี่ยนกับตระกูลจวินก็มีมิตรภาพลึกซึ้งประหนึ่งญาติมิตร

ที่ทำให้เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกสนใจก็คือ สหายเก่าแก่ของบิดาตนเอง อายุอานามล้วนมากกว่าบิดา

ด้วยเหตุฉะนี้เขาจึงมีลุงทั้งหมด แต่กลับไม่มีอา

ชายวัยกลางคนยิ้มน้อยๆ “ข้ามาขอบคุณจ้าวเกอที่ดูแลเจ้าหนูน้อยตระกูลข้า หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าเกรงว่าวันนี้คงไม่อาจได้พบนางแล้ว”

จวินลั่วยามนี้ยืนอยู่หลังกายจวินจื้อหย่วน ตามองจมูก จมูกมองหัวใจ ประพฤติตัวสำรวมเรียบร้อย แตกต่างจากท่าทีของนางตอนที่เป็นกันเองราวกับคนละคน

เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ย “คำพูดคำจานี้ของท่านลุงจวินกล่าวเกินไปแล้ว เรื่องราวของเหลียนอิ๋ง เด็กหนุ่มจากป้อมปราการตระกูลเหลียนผู้นั้น มีต้นตอมาจากแผนการที่ผู้เหลือรอดจากสำนักนิมิตทมิฬต้องการใช้เขาเป็นหมากเบี้ย ลอบสังหารข้าโดยสมบูรณ์”