ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 264

หลังกลับมาจากเกาะทราย เยี่ยนจ้าวเกอก็ให้อาหู่หาของบางสิ่ง

บัดนี้กำลังคนและทรัพยากรที่เยี่ยนจ้าวเกอสามารถโยกย้ายได้ ไม่ได้จำกัดอยู่ที่ทรัพยากรของตระกูลเยี่ยน เพราะขาสามารถหมุนเวียนใช้ได้ทั่วทั้งสำนักเขากว่างเฉิงจำนานมากตั้งนานแล้ว

เยี่ยนจ้าวเกอกระทำการในตอนนี้ ก็นับว่าอยู่ในที่แจ้งแล้วเช่นกัน มีผู้คนไม่น้อยจับตามองดูอยู่

มิเอ่ยถึงเรื่องใหญ่ๆ แต่ละเรื่องที่ทำตอนก่อนหน้านี้ เยี่ยนจ้าวเกอในฐานะเพียงแค่ปรมาจารย์ และในฐานะศิษย์อ่อนอาวุโส สามารถหมุนเวียนใช้ทรัพยากรปริมาณอย่างมากทั่วทั้งสำนักเขากว่างเฉิงได้โดยอิสระ ขอบเขตอำนาจเช่นนี้ไม่อาจไม่ให้ความสนใจ ดูว่าในที่สุดเขาจะสามารถกระทำการเช่นไรออกมาได้

ถึงอย่างไรทอดสายตาไปทั่วหล้า จะมีคนวัยเยาว์ที่มีอำนาจเช่นนี้อีกสักกี่คน?

นับวันคนนอกยิ่งมองข้ามอายุและลำดับอาวุโสของเยี่ยนจ้าวเกอขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่มีสาเหตุ ผลงานแต่ละอย่างและอำนาจที่มีของเขา ไม่มีคนอายุและลำดับอาวุโสเดียวกันจะทัดเทียบได้แล้ว

ผู้คนมากมายกำลังจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของตน พยายามจะวิเคราะห์ เยี่ยนจ้าวเกอรู้อยู่แก่ใจดี ฉะนั้นสิ่งของที่สั่งให้อาหู่หา หลากหลายประเภทมีจำนวนมากยิ่งกว่าสิ่งของที่ตนต้องการจริง เกินกว่าสิบเท่า ก็เพื่อจะอำพรางและสับขาหลอก

สิ่งของหลายชิ้นที่อาหู่ส่งให้ในมือ ถึงจะเป็นสิ่งที่ตนต้องการแท้จริง

สิ่งของอื่นๆ ก็ใช่ว่าจะไร้ประโยชน์เสมอไป เพียงแต่ไม่ได้ต้องการเร่งด่วนแต่อย่างใด เตรียมสำรองไว้ใช้ชั่วคราวก็เท่านั้น

เยี่ยนจ้าวเกอถือคันธนูยาวคันนั้นในมือ กลัดสายธนูเบาๆ แล้วดึงออก รู้สึกได้ถึงพลังงานและปราณวิญญาณที่อุดมอยู่ในนั้น

ทว่าคิดอยากจะขับเคลื่อนของวิเศษนี้ได้คล่องมือ บัดนี้เขายังมีพลังความสามารถไม่พอ ยากจะปลดปล่อยพลังภายในออกมา

เป็นเพราะว่านี่คืออาวุธวิญญาณระดับกลางชิ้นหนึ่ง

อยากจะขับเคลื่อนพลังของอาวุธวิญญาณระดับกลางให้ได้ทั้งหมด จำเป็นต้องอยู่ในระดับมหาปรมาจารย์ขั้นกำเนิดญาณเสียก่อนจึงจะใช้ได้ ระดับมหาปรมาจารย์ขั้นซ่อนจิต สามารถขับเคลื่อนพลังในนั้นได้บางส่วน ส่วนระดับปรมาจารย์นั้นยังทำไม่ได้

นิ้วมือเยี่ยนจ้าวเกอสั่นสะเทือนขณะรั้งสายธนูไว้ เขาไตร่ตรองพลางเอ่ยถาม “หาธนูวิเศษที่เป็นอาวุธวิญญาณระดับสูงไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

อาหู่เกาศีรษะแกรก “คุณชาย เท่าที่ทราบตอนนี้ ธนูวิเศษที่เป็นอาวุธวิญญาณระดับสูง มีเพียงธนูยิงตะวันของสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ กับธนูนภาอลหม่านของตำหนักอัสนีสวรรค์เท่านั้น ถึงแม้ว่าเมืองทะเลมรกต หอคลื่นโหม และสำนักเขาไร้พรมแดนจะมี พวกเราก็สามารถหาวิธียืมสักหน่อยก็ได้เช่นกัน ”

“ยิงตะวันกับนภาอลหม่านล่ะก็ คิดวิธีไม่ออกจริงๆ หากจะแย่งหรือขโมยมา พลังฝึกปรือของข้าในตอนนี้ยังต่ำไปนัก”

ชายนร่างใหญ่มองดูคันธนูยาวในมือเยี่ยนจ้าวเกอ “คันธนูที่ดีที่สุดที่หามาได้บนแผ่นดินนภาพิภพ ก็อาชาฟ้านี้แล้ว”

“เรื่องนี้ข้าเองก็รู้” เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้า “อันที่จริงอาวุธวิญญาณระดับกลางก็พอให้ใช้แล้ว เพียงแต่ธนูยิ่งดี ความมั่นใจก็ยิ่งสูงก็เท่านั้นเอง”

แม้ว่าจะหมดหนทางขับเคลื่อนธนูอาชาฟ้าคันนี้ชั่วคราว กระนั้นเยี่ยนจ้าวเกอก็ไม่กระวนกระวายเช่นกัน เขาวางธนูยาวไว้ข้างเคียง เริ่มสำรวจของชิ้นอื่น

หลังเยี่ยนจ้าวเกอตรวจดูของแต่ละชิ้นทั้งหมดรอบหนึ่งแล้ว เขาก็ผงกศีรษะพึงพอใจ “ดีมาก เพราะเขากว่างเฉิงเป็นสำนักใหญ่โต ทั้งยังกิจการใหญ่โต จึงสามารถเตรียมของทั้งหมดได้ในเวลาอันสั้นเช่นนี้ หากพึ่งเพียงการสะสมของตระกูลเยี่ยน เกรงว่าคงยากจะทำได้ไว้ปานนี้”

ชายหนุ่มนำเตาผลึกหินชั้นในของตนออกมาอีกครั้ง ภายในเตาหลอมส่งเสียงทุ้มต่ำมั่งคงออกมา แจ่มแจ้งว่ายังคงอยู่ระหว่างการโคจร

เขาเคาะเตาผลึกหินชั้นในเบาๆ เพื่อเปิดฝาเตาออก พลันมีธารแสงเปี่ยมล้นสีสันทะลักออกมา

จากนั้นเยี่ยนจ้าวเกอก็ยิ้มน้อยๆ แล้วตบฐานเตาครั้งหนึ่ง แสงสีม่วงสายหนึ่งพุ่งออกมาจากด้านในฉับพลัน หล่นลงตกหน้าชายหนึ่ง กลับกลายเป็นกิ่งไผ่สีเขียวแก่ท่อนหนึ่ง

กระบี่เผาไหม้ กระบี่ผนึกหมอก และกระบี่อัสนีทองคำม่วง อาวุธวิญญาณระดับล่างทั้งสามชิ้นที่โยนใส่เตาผลึกหินชั้นในพร้อมกับกิ่งไผ่นี้ก่อนหน้า ขณะนี้หายไปไม่เหลือร่องรอยนานแล้ว

หากแต่กิ่งไผ่กิ่งนั้น กลับดูเหมือนจะเติบโตขึ้นไม่น้อย กิ่งไผ่ปล้องเดียวแต่เดิม เปลี่ยนเป็นสองปล้องแล้วในตอนนี้

เยี่ยนจ้าวเกอเหยียดมือออกไปคว้ากิ่งไผ่ เก็บมันขึ้นก่อน แล้วจึงใช้ปราณจิตราดึงของวิเศษจำนวนมากที่ตรวจสอบไปแล้วก่อนหน้า หย่อนลงไปในเตาหลอมพร้อมกัน

ต่อจากนั้นชายหนุ่มปิดฝาเตาลง สองมือตบเข้าด้านข้างเตาผลึกหินชั้นในพร้อมกัน