ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 272

สวีเฟยมองโพรงหินที่บานประตูใหญ่ปิดสนิทตรงหน้า จมสู่ห้วงความคิด

โดยทั่วไปแล้ว เมื่อมีจอมยุทธ์เข้าฌาน มักจะห้ามผู้ไม่เกี่ยวข้องรบกวนโดยเด็ดขาด หากถลันเข้าสถานที่เข้าฌานของผู้ใดโดยพลการ แม้จะขึ้นอยู่กับสถานการณ์ แต่อาจถึงขั้นผูกพยาบาทก็เป็นได้

ภายในสำนักเดียวกัน จอมยุทธ์คนหนึ่งเข้าฌาน ต่อให้เป็นผู้อาวุโสหรืออาจารย์ ทั่วไปแล้วก็ต้องนัดแนะเอาไว้ก่อน ถึงจะเข้าไปได้เช่นกัน

มิเช่นนั้นไม่ถึงขั้นสุดวิสัย ล้วนจะไม่พรวดพราดเข้าไปในสถานที่เข้าฌานของคนอื่นโดยพลการง่ายๆ

นี่ไม่ใช่เพียงแค่ปัญหาในเรื่องธรรมเนียมปฏิบัติเท่านั้น ในการที่จอมยุทธ์บำเพ็ญฝึกฝน บางครั้งการรบกวนเพียงเล็กน้อย ล้วนอาจทำให้ความพยายามที่ทุ่มเทไปก่อนหน้าเปล่าโยชน์ หรือถึงขั้นอาจได้รับบาดเจ็บสาหัส

คนคนหนึ่งเข้าฌานจนถึงช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญ พลันถูกคนรบกวน ผลที่ตามมาเลวร้ายจนไม่กล้าจะคิด

นี่ก็เป็นเหตุผลว่าไฉนคนส่วนมากเข้าฌานบำเพ็ญฝึกฝนเป็นเวลานาน จะขอให้คนช่วยเหลือคุ้มกันโดยเฉพาะ หรือเป็นเหตุผลที่ตนเองตั้งมหาค่ายกลป้องกันไว้เช่นกัน

ศิษย์สืบทอดสายหลักกว่างเฉิงเฉกเช่นลู่เวิ่น แม้สถานที่เข้าฌานจะไม่ได้มีการป้องกันรักษาโดยเฉพาะ ทว่าก็มีอาจารย์ตั้งค่ายกลคุ้มกันไว้นานแล้ว

โพรงหินเหมือนเช่นที่ลู่เวิ่นเข้าฌานอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่ที่พำนักแต่เดิมของเขาเองแต่อย่างใด ทว่าเป็นสถานที่เข้าฌานที่สำนักเขากว่างเฉิงเตรียมไว้ให้ศิษย์ระดับสุดยอดเป็นการเฉพาะ

ตอนที่สวีเฟยบำเพ็ญเพียรอย่างหนักในอดีต ก็เคยเข้าไปในสถานที่คล้ายๆ กันมาก่อนเช่นกัน

กระนั้นบัดนี้ สวีเฟยมองดูโพรงหินที่ลู่เวิ่นเข้าฌาน ไม่ว่าอย่างไรก็รู้สึกไม่สงบในใจอยู่บ้าง

หลังจากที่เขาออกจากตำแหน่งผู้อาวุโสปฏิบัติกิจเมืองซู่โจวแห่งเกาะทราย เมื่อกลับมายังสำนักก็ได้รับหน้าที่ใหม่ ซึ้งไม่ได้อยู่ที่ตำหนักอาญาของสือเถี่ย อาจารย์ของตน หากแต่เป็นตำหนักสืบวิชา ที่เดิมเป็นหน้าที่ของเยี่ยนตี๋

สวีเฟยเป็นผู้อาวุโสคุมการณ์ใต้บัญชาตำหนักสืบวิชาในปัจจุบันที่เยาว์วัยที่สุด

บริหารจัดสรรโพรงหินเข้าฌานให้แก่ศิษย์สำนัก ก็เป็นหน้าที่ของตำหนักสืบวิชา

สวีเฟยมีความสามารถในการเปิดโพรงหินเข้าฌานของลู่เวิ่นได้โดยลำพัง ส่วนใหญ่นี่เป็นการพิจารณาจากเหตุผลด้านความปลอดภัย

เคยมีจอมยุทธ์เข้าฌาน เนื่องด้วยฝึกหนักจนเกิดธาตุไฟเข้าแทรก สาหัสถึงขั้นสิ้นใจ หลังจากเสียชีวิตภายในห้องลับ เนิ่นนานก็ไม่มีผู้ใดรับรู้

ดังนั้นเพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่คล้ายคลึงกัน ตำหนักสืบวิชาจึงตั้งใจเตรียมการอยู่บ้างเป็นพิเศษ

ทว่านี่เป็นเพียงการป้องกันเหตุสุดวิสัยเท่านั้น หากไม่มีความจำเป็น ผู้อาวุโสตำหนักสืบวิชาก็จะไม่ย่างเหยียบสถานที่ที่คนอื่นกำลังเข้าฌานเช่นกัน

หลังจากไตร่ตรองชั่วขณะหนึ่ง แม้จะรู้สึกว่าไม่เหมาะสมอยู่บ้าง ทว่าในที่สุดสวีเฟยยังคงยื่นมือดันไว้บนประตูใหญ่ของโพรงหิน

ประเดี๋ยวเดียว ประตูใหญ่โพรงหินเปิดออก จากนั้นสวีเฟยจึงเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวัง

เมื่อทะลุผ่านระเบียง สวีเฟยมาถึงภายในห้องสงบจิต อันเป็นสถานที่เข้าฌานที่อยู่ลึกที่สุด ก่อนจะแลเห็นชายผู้หนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงนั้น

ชายผู้นี้หนวดเครารุงรัง ดวงหน้าถูกผมเผ้ายาวเฟื้อยปรก ดูแล้วเหมือนคนป่าคนหนึ่ง

ไม่ว่าผู้ใดเห็นแวบแรก ก็ยากจะโยงเข้ากับลู่เวิ่น ผู้ที่แต่ก่อนสูงสง่าสุภาพบุรุษเช่นกัน

กระนั้นสวีเฟยยังคงจำลู่เวิ่นได้ตั้งแต่แรกเห็น หากแตสิ่งที่ทำให้เขาสนใจยิ่งกว่าคือร่างกายลู่เวิ่นในขณะนี้ แจ่มชัดว่ากำลังสั่นเทา คล้ายกับตื่นตระหนกอย่างไรอย่างนั้น

สวีเฟยไม่รู้สึกขณะนี้ลู่เวิ่นกำลังเดินลมปราณอยู่ ร่างกายอีกฝ่ายสั่นเทิ้ม หาใช่เพราะฝึกยุทธ์ไม่ หากแต่เหมือนว่าอารมณ์ฮึกเหิมเสียมากกว่า

“ไม่ปกติ!” ในใจสวีเฟยพลันหนักอึ้ง กุลีกุจอเข้าไปใกล้เบื้องหน้าลู่เวิ่น

เขาไม่ได้อำพรางร่องรอยการเคลื่อนไหวของตน ทว่าลู่เวิ่นกลับมองเขาไม่เห็น เพียงแต่ตั้งหน้าตั้งตานั่งอยู่ตรงนั้น ร่างกายสั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุม

ครั้นเพ่งมองดวงหน้าอีกฝ่ายอย่างละเอียด สวีเฟยพลันค้นพบว่า ดวงตาทั้งสองของลู่เวิ่นบัดนี้ปิดสนิท สีหน้าซีดเซียว เหงื่อซ่กเต็มใบหน้า ราวกับป่วยหนักอย่างไรอย่างนั้น

สวีเฟยตะโกนเรื่องเสียงทุ้มต่ำ “ศิษย์น้องลู่!”

ลู่เวิ่นคล้ายกับรู้สึกตัวโดยพลัน ในที่สุดก็ลืมตา นัยน์ตาทั้งสองมองตรงเบื้องหน้า ทว่าแววสายตากลับไม่รวมศูนย์

เมื่อมองดูลูกตาดำทั้งสองดวงอย่างถี่ถ้วน สวีเฟยถึงเห็นว่าในลูกตาของอีกฝ่ายมีแสงสีโลหิตจางๆ กำลังเปล่งประกายอยู่อย่างชัดเจน