ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 294

เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มอย่างใจกว้าง “ทั้งเขากว่างเฉิง ตอนนี้ล้วนเผชิญหน้ากับมหันตภัย ทุกผู้คนต่างชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย อันตรายถึงที่สุด ไม่ใช่เพียงข้าลำพังคนเดียว”

“ท่านอาจารย์ลุงใหญ่วางใจ ข้าก็จะระมัดระวังและเคลื่อนไหวอย่างลับๆ พยายามเลี่ยงศัตรูเช่นกัน หนีได้ก็หนี ถึงอย่างไรการชิงอำนาจควบคุมมหาค่ายกลคุ้มกันเขาต่างหาก ที่เป็นเรื่องเร่งด่วนที่สุดตอนนี้”

“พูดถึงอันตราย ก็เหมือนเช่นศิษย์น้องเฟิงกับศิษย์น้องซือคง อันที่จริงท่านกับศิษย์พี่สวีก็เผชิญอันตรายเช่นเดียวกัน”

“แต่คนที่แรงกดดันมาสูงที่สุดทั่วทั้งเขากว่างเฉิงตอนนี้ คือบิดาของข้า”

อย่างไรเสียเยี่ยนตี๋ก็ตรึงหยวนเทียนและซินตงผิงไว้ด้วยพลังของตนเองลำพัง ต้องขัดขวางพวกเขาไม่ให้คุกคามคนอื่นๆ ในเขากว่างเฉิง

เยี่ยนจ้าวเกอมองไปยังทางเขากว่างเฉิง ในใจสงบเงียบเป็นอย่างยิ่ง

เขาในขณะนี้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับกว่างเฉิงมานานแล้ว ได้รับเกียรติจากสำนัก เพลิดเพลินไปกับการจัดสรรความสะดวกในทรัพยากรของสำนัก และได้รับการคุ้มครองจากสำนัก

เช่นนั้นยามที่สำนักต้องการให้เขาหยัดยืนขึ้นเป็นความหวังของสำนัก เขาก็ต้องยืนขึ้นสืบเท้าออกมาเป็นธรรมดา

ไม่มีอันตรายต้องร่วม มีอันตรายยิ่งต้องร่วม จะไม่ตระหนกตกใจกลัวเด็ดขาด

“อาจารย์ลุงใหญ่ ศิษย์พี่สวี ศิษย์น้องซือคง พวกท่านเองก็รักษาตัวด้วย” ครั้นกล่าวลาสือเถี่ย สวีเฟย และซือคงจิงแล้ว เยี่ยนจ้าวเกอก็พาอาหู่เดินทาง รีบไปยังหนึ่งในสามสถานที่ที่เขาคำนวณไว้แล้วทันที

กาลเวลาไม่คอยใคร เยี่ยนจ้าวเกอห้อตะบึงไปตลอดทาง ทว่าทุกย่างก้าวก็เต็มไปด้วยความระมัดระวัง พยายามหลบหลีกคนอื่นอย่างเต็มที่

ขณะนี้บริเวณเคียงใกล้เขากว่างเฉิงมีคนดีเลวปะปน ด้วยสถานการณ์ส่วนหนึ่งทำให้ยากแยกแยะศัตรูและมิตร เพื่อที่จะประหยัดเวลาให้ได้มากที่สุด ตอนนี้เยี่ยนจ้าวเกอจึงรีบออกเดินทางเป็นอันดับแรกเช่นกัน

ชายหนุ่มเดินทางออกจากประตูสำนักเขากว่างเฉิงไปทางใต้ ก่อนจะปรากฏกำแพงเมืองตั้งอยู่บนที่ราบ

แม้ว่าจะห่างจากเขากว่างเฉิงค่อนข้างไกล ทว่ายังคงรู้สึกได้ถึงพลังปราณน่าพรั่นใจของนพยมที่ดูดกลืนจิตวิญญาณคนเหล่านั้น

เมื่อห่างไกลจากมหาค่ายกลแดนมาร สำหรับจอมยุทธ์ที่ผ่านการตรากตรำฝึกฝน ย่อมมีความตั้งใจค่อนข้างแน่วแน่แล้ว ไม่ได้รับผลกระทบมากนัก

หากแต่สำหรับชาวบ้านทั่วไป กลับยังคงส่งผลทำให้สับสนวุ่นวาย

บรรยากาศภายในคูเมืองขณะนี้ ระส่ำระสายไม่สงบ ผู้คนจิตใจหวั่นผวา

ขณะเดียวกับที่เหล่าฝูงชนกำลังตื่นตกใจ พวกเขาจึงมองกันและกันเป็นศัตรู สถานการณ์ตึงเครียดพร้อมปะทุ สามารถระเบิดความหวาดผวาบ้าคลั่งออกมาได้ทุกเมื่อ

เยี่ยนจ้าวเกอเข้าไปในเมืองอย่างว่องไว ด้วยสถานการณ์ขณะนี้ ชาวบ้านทั่วไปไม่อาจสังเกตเห็นเขาได้

ภายในเมืองมีจอมยุทธ์เขากว่างเฉิงกำลังรักษาความเรียบร้อย พยายามทำให้ชาวบ้านสงบลงอย่างเต็มที่

สถานที่นี้คือศูนย์กลางการคมนาคมสำคัญแห่งหนึ่งใกล้ๆ เขากว่างเฉิง มีวัตถุดิบสินค้าหลากหลายประเภทถูกรวบรวมและกระจายออกอยู่ที่นี่ ผู้ที่รับผิดชอบที่แห่งนี้ในปัจจุบันมีอายุราวสี่สิบกว่าปี เป็นจอมยุทธ์ระดับมหาปรมาจารย์ใต้สำนักเขากว่างเฉิงคนหนึ่ง นามว่าหงเหวิน

ถึงแม้ว่าอายุจะมากกว่าเยี่ยนจ้าวเกอเกือบเท่าหนึ่ง กระนั้นหากเทียบลำดับอาวุโส ทั้งสองกลับมีลำดับอาวุโสเสมอกัน

“ศิษย์พี่หง ได้โปรดช่วยกั้นพื้นที่ส่วนหนึ่งในเมืองประจิมทิศ อย่าให้ชาวบ้านทั่วไปเข้าใกล้” เยี่ยนจ้าวเกอไม่มีเวลาสนใจพิธีรีตอง พบหน้าก็เอ่ยทันควัน “ข้าต้องใช้ด่วน!”

หงเหวินเองก็ไม่พูดให้มากความ ผงกศีรษะทันที “ส่งต่อให้ข้าเถอะ”

แม้ว่าเขาจะอยู่ในระดับมหาปรมาจารย์ขั้นซ่อนจิตระยะกลาง เข้าสำนักมาเนิ่นนานหลายปี ทว่าตำแหน่งอำนาจของเยี่ยนจ้าวเกอในสำนักเขากว่างเฉิงพิเศษเป็นอย่างยิ่ง ขอบเขตอำนาจเทียบเท่าผู้อาวุโสสูงสุด ดังนั้นแม้จะไม่รู้สาเหตุแน่ชัดอยู่บ้าง แต่ยังคงสั่งคนช่วยเยี่ยนจ้าวเกอกั้นพื้นที่อย่างรวดเร็ว

หงเหวินปฏิบัติตนอย่างผู้มีความสามารถและประสบการณ์เช่นกัน ถึงแม้ว่าเดิมทีชาวบ้านจะตื่นกลัวอยู่แล้ว ครั้นถูกโยกย้ายจึงยิ่งส่งผลให้บรรยากาศเลวร้ายลง กระนั้นเขาก็ยังคงนำผู้คนทำหน้าที่ที่เยี่ยนจ้าวเกอมอบหมายให้อย่างสงบ

ถนนเมืองประจิมทิศแนวยาวและแนวตั้งสองสายที่ตัดผ่านกัน แม้แต่คนที่อยู่ในอาคารใกล้เคียง ล้วนถูกกวาดออกไปภายในระยะเวลาที่สั้นที่สุด

เยี่ยนจ้าวเกอมาถึงยังจุดตัดของถนน เขายืนอยู่กลางถนน ครั้นพลิกฝ่ามือ แสงมรกตก็เปล่งประกายสว่างวาบ

เขาปล่อยกระบี่ออกไปดุจลม ประกายกระบี่สีเขียวมรกตเริงระบำอย่างต่อเนื่อง ทิ้งร่องรอยอยู่ในอากาศ เนิ่นนานไม่จางหาย

ไม่นานนัก ลวดลายขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเยี่ยนจ้าวเกอ

ชายหนุ่มถือกระบี่ในมือขวา ส่วนมือซ้ายยื่นออกไป พร้อมกับกางนิ้วทั้งห้าออก กดอากาศเปล่าลงไป