ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 351

โลกแปดพิภพในปัจจุบันมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์อยู่อย่างจำกัด อีกทั้งยังหายาก อาวุธวิญญาณระดับสูงจึงนับเป็นอาวุธที่เลิศล้ำที่สุดแล้ว

แม้จะไม่ได้มีจำนวนน้อยนิดจนต้องนับนิ้วเช่นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ ทว่าอาวุธวิญญาณระดับสูงก็ยังคงล้ำค่าอยู่ดี

ในขณะเดียวกัน ตรงข้ามกับจำนวนอันน้อยนิด อานุภาพกับคุณสมบัติวิญญาณของอาวุธวิญญาณระดับสูงก็เหนือกว่าอาวุธวิญญาณระดับกลางมาก

ปัจจุบัน โลกแปดพิภพไม่มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์จำพวกธนูอีกแล้ว ดังนั้นอาวุธวิญญาณระดับสูงอย่างธนูนภาอลหม่านจึงเป็นธนูที่ดีที่สุด นอกจากธนูยิงตะวันแล้ว อาวุธชนิดเดียวกันไม่อาจเทียบได้เลย

ถึงแม้ตอนนี้จะไร้เจ้าของ แต่คิดจะเก็บก็ยากเย็นอยู่ดี

ตอนหลินโจวควบคุมธนูนภาอลหม่าน เขาควบคุมมันได้เพราะการช่วยเหลือจากผู้อาวุโสแห่งตำหนักอัสนีสวรรค์

อีกทั้งในตอนนี้ธนูนภาอลหม่านไม่ได้อยู่ในสภาพสงบ กลับคลุ้มคลั่งสุดขีด

สิ่งที่รู้สึกได้ แม้จะไม่ได้น่าพรั่นพรึงเช่นมหาปรมาจารย์ขั้นกำเนิดญาณ แต่ก็ทำให้จิตใจสั่นสะท้านได้อยู่ดี

อาหู่รู้ดี ว่าคุณชายของตนเคยเก็บอาวุธวิญญาณของผู้อื่น ขณะที่มีพลังฝึกปรืออยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นจิตราชั้นนอกมาก่อน

ทว่าตอนนั้นมีอาวุธวิญญาณชิ้นอื่นช่วยเยี่ยนจ้าวเกอสะกดเป้าหมายไว้ เขาจึงทำสำเร็จอย่างง่ายดาย

แม้จะเป็นเช่นนั้น ก็เป็นเรื่องที่ทำให้ผู้คนตกใจจนตะลึงลาน อาหู่นับถือคุณชายของตัวเองยิ่งกว่าเดิม

แต่ตอนนี้ไม่มีอาวุธวิญญาณระดับสูงชิ้นอื่นช่วยสะกดธนูนภาาอลหม่านไว้ จึงไม่แปลกเลยที่อาหู่ ผู้มีจิตใจกล้าแกร่งงมาตลอดจะขาดความความมั่นใจ

พอได้ยินคำพูดของอาหู่ เยี่ยนจ้าวเกอก็ยิ้มเล็กน้อย “ไม่ยาก”

เศษดวงตาราชันสายฟ้ากำลังหลับใหล ส่วนเสาระเบียงวังเทพสะกดซากมังกรอยู่ และเตากลืนดินมิอาจใช้พลังได้ด้วยตนเอง

กระนั้น ถึงแม้จะไม่มีการช่วยเหลือจากของล้ำค่าเหล่านี้ ทว่าพลังฝึกปรือของเยี่ยนจ้าวเกอในปัจจุบันก็เหนือกว่าอดีตมากนัก

เมื่อเข้าใกล้กับแสงสายฟ้าสีม่วงรุนแรง กลุ่มปราณที่คล้ายกับกำลังโกลาหลในร่างของเยี่ยนจ้าวเกอค่อยๆ กลายเป็นสายฟ้าแล้วเช่นกัน

สายฟ้าหลายสายไหลออกมาจากจุดลมปราณทั่วทั้งร่างของเขา จากนั้นก็เคลื่อนไหวกลางอากาศ

แต่มิใช่ว่าสายฟ้าจากทั้งสองฝ่ายจะหลอมรวมกันได้ เพราะเยี่ยนจ้าวเกอเพิ่งจะเข้าใกล้ธนูนภาอลหม่านได้ไม่ทันไร สายฟ้าจากทั้งสองฝ่ายก็ปะทะกัน ก่อให้เกิดเสียงระเบิดเปรี๊ยะๆ ดูน่าตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม

ไม่นานหลังจากนั้น เยี่ยนจ้าวเกอก็ปรับทิศทางของปราณจิตราสายฟ้าในร่างของตัวเองอย่างต่อเนื่อง เพื่อหลอมรวมกับธนูนภาอลหม่านที่ไร้เจ้านาย

ครั้นมาถึงขั้นสุดท้าย เยี่ยนจ้าวเกอเดินเข้ามาใกล้ธนูนภาาอลหม่านได้สำเร็จ จากนั้นก็เอื้อมมือคว้าอาวุธวิเศษระดับสูงไว้

คันธนูสั่นไหวอย่างรุนแรงครั้งหนึ่ง สายธนูส่งเสียงดังหึ่งๆ คล้ายกับเสียงฟ้าร้องลั่นทั่วท้องนภา

เยี่ยนจ้าวเกอใช้สองมือกำตัวธนูนภาอลหม่าน เคลื่อนไหวสิบนิ้วพร้อมกัน การเคาะอย่างเป็นจังหวะคล้ายกับซ่อนท่วงทำนองอันมีเอกลักษณ์บางอย่างไว้

การสั่นสะเทือนของธนูนภาอลหม่านเริ่มหยุดลงอย่างช้าๆ ธนูที่เริ่มสงบลง คืนจากสภาพสูญเสียการควบคุม กลับสู่สภาพปกติ

อาหู่มองเหตุการณ์นี้พลางจุ๊ปากชมเชย “คุณชาย ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ”

เยี่ยนจ้าวเกอระบายลมหายใจออก กำสายธนูแล้วดึงออกอย่างแรง

แม้จะมิได้พาดคันศร แต่ว่าพลังที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่กลับปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน

ชายหนุ่มปล่อยมือ สายธนูพลันสั่นไหว คล้ายกับกำลังก่อให้เกิดฟ้าผ่า ณ ที่ตรงนี้

เขาเห็นดังนั้นแล้วก็ยังไม่หยุดมือ พลันดึงสายธนูอีกสามหน ให้จิตวรยุทธ์ของตนเองหลอมรวมกับพลังและจิตของธนูนภาาอลหม่านอย่างเชื่องช้า เพื่อควบคุมธนูล้ำค่าคันนี้

ครู่ต่อมา เยี่ยนจ้าวเกอปล่อยมือ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “แกร่งกว่าอาชาฟ้าเสียอีก ย่อมใช้งานได้ยากกว่า”