ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 409

เยี่ยนจ้าวเกอมองอิ่นหลิวหัว เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เพียงแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร

เสียงของเฟิงอวิ๋นเซิงดังทะลุเสียงน้ำตกออกมา

“ศิษย์น้องอิ่น ถ้าหากทนได้อีกสักครู่หนึ่ง จะได้ผลดียิ่งกว่านี้”

อิ่นหลิวหัวได้ยินดังนั้นก็รู้สึกคับข้องใจเล็กน้อย “แต่ข้าทนไม่ไหวจริงๆ ศิษย์พี่เฟิงเคยเรื่องเช่นนี้มาในอดีตจริงๆ หรือ”

เฟิงอวิ๋นเซิงกล่าวเสียงเรียบ “ตอนที่ข้าเข้าสำนักในตอนนั้น ได้หลอมปราณให้กลายเป็นจิตรรา อยู่ในระดับปรมาจารย์เรียบร้อยแล้ว”

“แต่น้ำหนักและระดับฝึกปรือที่ปรับให้เจ้า เมื่อเทียบกับความแรงของข้า อยู่ในระดับที่จอมยุทธ์ระดับหลอมกายสมควรทนได้”

อิ่นหลิวหัวเบะปากเล็กน้อย “ท่านดูสิ ท่านไม่เคยฝึกสิ่งเหล่านี้ในตอนที่ท่านอยู่ในระดับหลอมกาย ศิษย์พี่เฟิง ไม่มีจอมยุทธ์ระดับหลอมกายคนไหนรับได้หรอก”

เฟิงอวิ๋นเซิงถอนหายใจเสียงหนึ่ง “หากเจ้าทนไม่ได้จริงๆ ข้าก็ไม่บังคับเจ้า”

“แต่เดิมทีเจ้าก็เริ่มต้นค่อนข้างช้าอยู่แล้ว คิดจะไล่ตามให้ทันผู้อื่น จำเป็นต้องทุ่มเทความพยายามมากว่านี้ แต่ตอนนี้เจ้าชอบพูดว่าตัวเองไม่มีทางทำได้ หากลดระดับความแรงให้เจ้าอีก เมื่อเทียบกับข้าแล้วยังไม่ถึงแม้แต่แปดส่วนด้วยซ้ำ”

ดวงตาของอิ่นหลิวหัวปรากฏความไม่เชื่อ แต่ก็มิได้โต้แย้ง นางเพียงแต่ก้มหน้าลง

“ข้าไม่บังคับเจ้า จะลดระดับมาตรฐานให้ แต่ครั้งนี้อาจารย์กลับสำนักแล้ว นางไม่ใจดีเช่นนี้แน่ ระดับการฝึกปรือของเจ้าจะเพิ่มขึ้นอีก ตัวเจ้าคิดหาวิธีเตรียมตัวเถอะ” เฟิงอวิ๋นเซิงกล่าวอีก

อิ่นหลิวหัวได้ยินดังนั้น ใบหน้าพลันปรากฏความขื่นขม

นางกอดเข่านั่งริมบึง กล่าวอย่างขุ่นเคือง “ข้าลำบากกว่าลูกศิษย์คนอื่นมากแล้ว ในหมู่ลูกศิษย์ที่อยู่ในระดับเดียวกัน ข้าฝึกลมปราณนานที่สุดในทุกวัน เรียนมากกว่าใครเพื่อน มากกว่าคนส่วนใหญ่ตั้งหนึ่งเท่า!”

เฟิงอวิ๋นเซิงกล่าวอย่างเฉยชา “ทรัพยกรของสำนักและอภิสิทธิ์มากมายที่พวกเราได้ก็มีมากกว่าลูกศิษย์คนอื่นเช่นกัน ในพรสวรรค์ด้านวรยุทธ์ พวกเราแกร่งกว่าศิษย์ร่วมสำนักคนอื่นมากกว่าหนึ่งเท่าใช่หรือไม่ เจ้ากับข้ามิใช่ศิษย์น้องอิงนะ”

อิ่นหลิวหัวชะงักไปเล็กน้อย อ้าปากคิดส่งเสียง แต่กลับพูดอะไรไม่ออก

เฟิงอวิ๋นเซิงที่อยู่ใต้น้ำตกยืดกายขึ้น “ตอนเพิ่งเข้าสำนักได้สวมชุดขาว เสื้อคลุมสีน้ำเงินขลิบดำก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าอีกไม่นานได้ใส่ อภิสิทธิ์เช่นนี้ ทั่วทั้งสำนักมีกี่คนกัน”

นางพูดพลาง เดินออกมาจากใต้น้ำตกไปพลาง มาถึงข้างกายอิ่นหลิวหัว “สิ่งที่เราได้รับมีมากกว่าคนทั่วไป ย่อมต้องทุ่มเทมากกว่าในด้านใดด้านหนึ่ง พวกเราเป็นสตรีแห่งหยิน สำนักฝากฝังความหวังไว้กับเรามากมายนัก”

อิ่นหลิวหัวก้มศีรษะ ตอบ “อืม” เบาๆ และไม่ได้พูดอะไรอีก

เฟิงอวิ๋นเซิงมองอีกฝ่าย ไม่รู้ว่านางเข้าใจจริงๆ หรือไม่ แต่เห็นดังนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้กล่าวอะไรอีกเช่นกัน

ดาบยาวสีดำเล่มออกจากฝัก วาดเป็นวงโค้งกลางอากาศอย่างงดงามงาม จากนั้นก็ลอยนิ่งอยู่เบื้องหน้าเฟิงอวิ๋นเซิง

เฟิงอวิ๋นเซิงไม่เคลื่อนไหวอันใด เพียงยกดาบให้ขนานแขน รักษาท่วงท่านี้ไม่เปลี่ยนแปลง นิ่งสงบราวกับรูปสลักก็ไม่ปาน

เยี่ยนจ้าวเกอมองเห็นแต่ไกล การเคลื่อนไหวของเฟิงอวิ๋นเซิงอยู่ในสายตาของเขา ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว

เจตจำนงดาบอันสั่นสะท้านแฝงอยู่ด้านใน คล้ายซ่อนอยู่ในฝัก แต่ล้ำเลิศยิ่ง

ในตัวดาบเหมือนกับมีความรุนแรงจากดาบผลาญฟ้าคล้อยประจิม มหาสุริยันคล้อยต่ำทางประจิม และตะวันเผาทุ่งของสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ อีกทั้งยังมีความยิ่งใหญ่ไร้เทียมทานจากดาบเทพปราณผสาน และความดุดันจากท่าบดขยี้ความว่างเปล่าของเขากว่างเฉิง

สิ่งที่น่าชื่นชมก็คือ ดาบของเฟิงอวิ๋นเซิง ขณะที่ผสมผสานกันอย่างลงตัว ก็มีรูปแบบที่เป็นของตัวเองด้วย

เจตจำนงดาบของนางคล้ายกับมังกรทะยานสวรรค์ กลืนฟ้ากลืนอาทิตย์ และยังมีความเป็นอิสระอยู่ด้วย

สำหรับจอมยุทธ์ผู้หนึ่งแล้ว นี่เป็นส่วนที่ทำให้คนต้องให้ความสนใจจริงๆ