ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 428

อาหู่จับบัณฑิตวัยกลางคนและเกาฟ่างไว้ในมือ เหมือนกับพญาอินทรีหิ้วลูกเจี๊ยบน้อย

เยี่ยนจ้าวเกอนั่งบนเก้าอี้ เงยหน้ามองเพดาน ดวงตาทั้งสองไม่ได้ตั้งใจมองสิ่งใด ออกจะเหม่อลอยอยู่บ้าง

จู่ๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นเล็กน้อย ‘อ้อ คนเยอะน่าดูนี่’

ในการรับรู้ของเยี่ยนจ้าวเกอ มีจอมยุทธ์จำนวนมากล้อมเรือนที่ตนเองพักอยู่ ขณะที่แสดงพลังอันยิ่งใหญ่ เขาก็ส่งความรู้สึกน่าเกรงขามมาออกไปด้วย

ชายหนุ่มเผลอยิ้มพลางส่ายศีรษะ “กองทัพ? นี่คิดจะจับพวกข้าเหมือนสัตว์ปีศาจหรือ”

พวกเฟิงอวิ๋นเซิงกับสวีเฟยมองหน้ากันเอง

ตอนนี้รู้แล้วว่าเพื่อรับมือกับจอมยุทธ์ครึ่งปีศาจ และเพื่อตามล่าสัตว์ปีศาจที่แข็งแกร่งสำหรับรับพลังสายเลือด จอมยุทธ์เลือดปีศาจจึงมักจะรวมพลกัน

ไม่เพียงแต่ประเทศฟู่หรานเท่านั้น แม้แต่ลูกศิษย์จากสำนักใหญ่ เช่น สำนักเมฆาโลหิต ก็ฝึกซ้อมรบเช่นกัน เพื่อรวมทัพกันสู้กับศัตรูในเวลาที่ต้องการ

สวีเฟยกล่าวอย่างเชื่องช้า “ถึงแม้มหาอำนาจแปดพิภพจะมีกองทัพเช่นกัน แต่ส่วนใหญ่ล้วนก่อตั้งขึ้นโดยพึ่งพาความได้เปรียบด้านภูมิศาสตร์ ไม่ค่อยมีคนสร้างกองรบเท่าไรนัก”

เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ยขึ้น “ความแตกต่างที่เกิดขึ้นจากวิธีการฝึกฝน คนที่นี่สร้างกองรบขึ้นเพราะส่วนใหญ่แล้วฝึกฝนสายเลือดสัตว์ปีศาจชนิดเดียวกัน หรือสายเลือดปีศาจที่ใกล้เคียงกัน พลังเช่นนี้ก่อให้เกิดการประสาน โดยมีกระบวนทัพเคอยชักนำ”

“อีกทั้งยังไม่เหมาะกับสถานที่ของพวกเรานัก ก่อนมหาภัยพิบัติมีกองรบแพร่หลายอยู่บ้าง แต่ว่าต่างมีความปรารถนาในการวางทัพเป็นของตัวเอง ไม่ได้เป็นจริงง่ายถึงเพียงนั้น”

“คิดจะได้มาซึ่งพลังที่เหนือกว่าปกติ มักมีราคาที่ต้องจ่าย และขีดจำกัดอยู่เล็กน้อย”

เขาครุ่นคิด ในใจรู้สึกหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ ‘ข้ารู้เรื่องกองรบที่ไม่เลวอยู่บ้าง แต่ปัญหาคือสุดโต่งเกินไป’

อาหู่ถามขึ้น “คุณชาย อีกฝ่ายคิดจะใช้จำนวนเอาชนะกระมัง”

“ถอนขนไก่ติดไม้ปัดฝุ่น[1] คิดรุมหรือ?” เยี่ยนจ้าวเกอยักไหล่ หันไปมองพวกเกาฟ่าง “ดูเหมือนในสายตาขององค์ชายรัชทายาท พวกท่านก็ไม่ได้สำคัญมากเหมือนกัน”

เจ้าสำนักปีอินทรีเกาฟ่างมีใบหน้าหมดอาลัยตายอยาก ส่วนบัณฑิตวัยกลางคนผู้นั้นรับรู้ได้ถึงพลังของกองทัพอันยิ่งใหญ่ เหมือนผลักภูเขาถมทะเลที่รวมตัวกันด้านนอก สีหน้าอดบิดเบี้ยวไม่ได้ “มิใช่องค์ชายรัชทายาทมา เป็นผู้บัญชาการทัพง้าวแดงนำทัพมา คนผู้นี้แต่ไหนแต่ไรชอบทำอะไรเด็ดขาด นิสัยน่ารังเกียจและแข็งกร้าว”

“เขาคงนึกว่าเจ้าอาละวาดในเมืองสินธุเสถียร การจับพวกข้าไว้เหมือนกับการยั่วยุประเทศฟู่หราน ดังนั้นจึงลงมือ”

เยี่ยนจ้าวเกอถามอย่างสนอกสนใจ “เหตุใดเขาถึงรวมกองทัพเองได้ ไม่ต้องขออนุญาตราชาและองค์รัชทายาทของพวกท่านหรือ”

บัณฑิตวัยกลางคนกับเกาฟ่างประดักประเดิดเล็กน้อย “องค์ราชากำลังเข้าฌาน พระองค์ไว้ใจคนผู้นี้ที่สุด…”

ชายหนุ่มพลันแยกเขี้ยว

จงรักภักดีต่อราชาพระองค์เดียว แต่ไม่สนใจองค์รัชทาบาท คนเช่นนี้…

เขายิ้มสดใส “ก็หมายความว่าคนผู้นี้มิได้สนใจความเป็นตายของพวกท่านใช่หรือไม่”

รอยยิ้มของพวกเกาฟ่างดูเจื่อนลงไปบ้าง บัณฑิตวัยกลางคนพยายามปลุกปลอบจิตใจ “ดังนั้นต่อให้เจ้าจับพวกข้าไว้ก็ไม่มีประโยชน์อันใด ปล่อยพวกข้าไปเจรจากับผู้บัญชาการทัพง้าวแดงแทนพวกเจ้าดีกว่า

“ผู้บัญชาการทัพง้าวแดงภักดีต่อองค์ราชา เพียงแต่ไม่ขยี้ทรายในตา[2] พวกเราสามารถทำให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก เปลี่ยนเรื่องเล็กให้กลายเป็นไม่มีได้”

“เจ้ามีพลังโดดเด่น ผู้บัญชาการทัพง้าวแดงจะต้องไม่ยอมให้ประเทศฟู่หรานมีศัตรูที่แข็งแกร่งเช่นนี้แน่ การสู้กันที่เมืองสินธุเสถียรยิ่งก่อให้เกิดความปั่นป่วน”