ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 452

เยี่ยนจ้าวเกอมองเฟิงอวิ๋นเซิงด้วยความงงงวยเล็กน้อย

เขาตั้งสติ ถามด้วยรอยยิ้ม ‘เหตุใดจึงมีความคิดเช่นนี้ ทุกคนใช้สองไหล่ประคองศีรษะไว้หนึ่งข้างเหมือนกัน มีอะไรไม่เหมือนหรือ’

เฟิงอวิ๋นเซิงส่ายหน้าเล็กน้อย ในเมื่อพูดถึงแล้ว ก็ไม่อมพะนำไว้อีก ‘ข้าเพียงแค่รู้สึกเช่นนี้เท่านั้น ความรู้สึกอาจจะไม่ถูกก็ได้’

‘ที่ข้าบอกว่าไม่เหมือนกัน เพราะตอนที่รู้สึก ในใจของศิษย์พี่เยี่ยนท่านคล้ายกับกำลังพิจารณาเรื่องที่ผู้อื่นไม่มีทางเข้าใจอยู่’

นางมองเยี่ยนจ้าวเกอตรงๆ กระซิบว่า ‘และบางครั้ง ขณะที่ข้ามองศิษย์พี่เยี่ยนอยู่ในกลุ่มคน กลับมีความรู้สึกเหมือนท่านยืนอยู่เพียงลำพัง’

‘ท่านในตอนนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกเดียวดายยิ่ง’

รอยยิ้มบนใบหน้าของเยี่ยนจ้าวเกอมิได้จางลง ‘เป็นเพียงแค่ความรู้สึกเท่านั้นหรือ’

เฟิงอวิ๋นเซิงตอบ ‘ความจริงในหลายปีมานี้ ความรู้สึกเช่นนี้ปรากฏขึ้นน้อยแล้ว เพียงแต่ตอนที่ท่านมองแม่นางเหอแห่งสำนักเมฆาโลหิตเมื่อครู่ ทำให้ข้ามีความรู้สึกเช่นนี้อีกครั้ง’

‘ก่อนหน้านี้ ตอนที่รุนแรงที่สุด คือตอนที่ท่านจัดการสายแร่เหล็กไหลที่ภูเขานิมิตเมฆในภูผาพิภพ’

เฟิงอวิ๋นเซิงเงยหน้าเล็กน้อย ดูเหม่ออยู่บ้าง ‘จะบรรยายอย่างไรดี? ท่านคล้ายกับมีความสุขมาก แต่ความสุขนี้มีเพียงแต่ท่านเท่านั้นที่เข้าใจว่าคืออะไร ตนเองเพียงรู้สึกเป็นสุข แต่ว่าในขณะที่มีความสุข ความรู้สึกโดดเดี่ยวกับความรู้สึกแตกต่างจากคนอื่น ก็รุนแรงเป็นพิเศษ’

‘ไม่มีคนเข้าใจความคิดของท่าน ท่านคล้ายไม่เหมือนกับผู้อื่น’

เยี่ยนจ้าวเกอยังคงยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบทันที

หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง จึงค่อยตอบด้วยรอยยิ้ม ‘เป็นเพราะว่าในตอนนั้นข้าพูดคำพูดแปลกๆ เกี่ยวกับคนที่ชื่อจ้าวฮ่าวหรือ อย่าใส่ใจเลย ใครก็มีเวลาฟุ้งซ่านทั้งสิ้น เจ้าเองก็รู้ บางครั้งคนอย่างข้าก็มีเวลาที่ไม่จริงจังอยู่บ้าง’

เฟิงอวิ๋นเซิงมองเยี่ยนจ้าวเกอ ครู่ต่อมาค่อยยิ้มอย่างเฉิดฉัน ‘อืม จริงด้วย บางทีคนที่ฟุ้งซ่านน่าจะเป็นข้า’

ชายหนุ่มยิ้มพร้อมกับละสายตาไป

เขาใช้นิ้วเคาะกับผิวโตะเบาๆ ดวงตามองด้านหน้า แต่สายตาไม่ได้จับอยู่ที่สิ่งใด เหมือนรู้สึกนิ่งอึ้งอยู่บ้าง

เฟิงอวิ๋นเซิงมองเยี่ยนจ้าวเกอ พลันรู้ว่าในตอนนี้ ความรู้สึกเดียวดายและแปลกแยกบนตัวเยี่ยนจ้าวเกอรุนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

รุนแรงจนทำให้นางที่มองอยู่รู้สึกปวดใจ

หญิงสาวตกใจโดยพลัน

เยี่ยนจ้าวเกอรับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงจากตัวเฟิงอวิ๋นเซิงที่อยู่ด้านข้าง จึงหันหน้ามาอีกครั้ง

นางมองใบหน้าของเยี่ยนจ้าวเกอ อารมณ์ค่อยๆ สงบลง สัมผัสกับสายตาที่เคร่งขรึมของชายหนุ่ม เกิดความรู้สึกขึ้นในใจ

บุรุษตรงหน้ามิได้อ่อนแอ และไม่ได้ต้องการความสงสารจากคนอื่น

ความคิดฟุ้งซ่านที่ทำให้คนอื่นยากบรรยาย เหมือนกับเป็นวิธีการผ่อนคลายในการกำกับตัวเองวิธีหนึ่ง

คิดถึงตรงนี้ เฟิงอวิ๋นก็ยิมพลางมองเยี่ยนจ้าวเกอ นางไม่ได้พูดอะไร เพียงสบสายตาพิจารณาของอีกฝ่าย “เกิดอะไรขึ้นหรือ รอบนี้เปลี่ยนเป็นหน้าข้ามีสิ่งใด”

ทั้งสองมองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม เยี่ยนจ้าวเกอส่ายหน้า จากนั้นก็หันกลับมาใหม่

ครั้งนี้เยี่ยนจ้าวเกอไม่เหม่ออีก สายตากระจ่างใสและมุ่งมั่น เขาลุกขึ้นยืน พลางกล่าวว่า “พวกเราอยู่ในโลกลอยน้ำมานานพอแล้ว โชคดีที่มีเบาะแสของกระจกกลมอีกครึ่งบานที่เหลือแล้ว”

“รู้ว่ากระจกครึ่งอีกครึ่งบานอยู่ที่ไหนแล้วหรือ” เฟิงอวิ๋นเซิงกล่าว