ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 46

เมื่อเห็นเยี่ยนจ้าวเกอที่เคลื่อนปราณร้อยก้าว หลอมปราณเป็นอาวุธ เบื้องหน้าเฉาหยวนหลงก็พลันดับมืดลง

เดิมทีเขาก็บาดเจ็บสาหัสมากอยู่แล้ว ครั้นฝืนตั้งสติต่อไปไม่ไหว เขาก็หมดสติไป

พ่ายแพ้ย่อยยับให้กับเยี่ยนจ้าวเกอเป็นครั้งที่สอง ทำให้เขารู้สึกกลัดกลุ้มจนแทบบ้าไปแล้ว

ตอนนี้ยังเห็นเยี่ยนจ้าวเกอก้าวหน้าขึ้นอีกขั้นต่อหน้าต่อตา บรรลุระดับปรมาจารย์ขั้นจิตราชั้นนอกระยะกลางง่ายเหมือนแค่ดื่มน้ำกินข้าว ก็ทำเอาเฉาหยวนหลงแทบพังทลายอย่างสิ้นเชิง

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เขาที่ทนทรมานกับผลข้างเคียงที่มหาศาลของวิชาชักจูงเข็มสุริยันเข้าสู่ร่างกาย ฝืนกำลังบรรลุปรมาจารย์ขั้นจิตราชั้นนอก จะยังมีความหมายอันใดอีก?

ทั้งๆ ที่ตอนอยู่ในหุบเหวปราการมังกร ทุกคนยังคงอยู่แค่ระดับปรมาจารย์ขั้นจิตระชั้นในระยะท้ายเหมือนกันอยู่เห็นๆ ภายในเวลาอันสั้นเพียงเท่านี้ เยี่ยนจ้าวเกอจะสามารถทลายด่านกั้นอันยากเย็นและบรรลุปรามจารย์ขั้นจิตรานอกระยะกลางรวดเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร?

หรือการปะทะกันที่หุบเหวปราการมังกรก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นภาพลวงตาทั้งหมดหรือ?

นอกจากเฉาหยวนหลงแล้ว ศิษย์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ที่เคยพบเห็นเยี่ยนจ้าวเกอลงมือที่หุบเหวปราการมังกร ต่างก็นิ่งอึ้งจนตัวแข็งเป็นรูปปั้นไปตามๆ กัน

แม้แต่เซียวเซิงเองก็เซจนเกือบร่วงลงมาจากอากาศ

มารดาเจ้าสิ!

ตอนนั้นข้าใช้เวลาในการบรรลุขั้นจิตราในระยะท้ายจนถึงขั้นจิตรานอกระยะกลางไปนานเท่าใดกัน?

เซียวเซิงเบิกตาโพลง ในใจไม่กล้ากระทั่งจะคิดต่อไป

ปราณจิตราของเยี่ยนจ้าวเกอที่หลอมรวมเป็นแส้ยาวอยู่ในมือ ตวัดฟาดไปในอากาศ ก็เกิดเสียงดังขึ้นอีกครั้ง

“เปิดเผยเร็วเกินไปหรือ? ให้อดทนอีกหน่อยหรือ? เหตุใดข้าต้องทนเล่า?” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวอย่างไม่สนใจว่า “เจ้ารู้แล้วจะทำอย่างไรได้? พูดเหมือนเจ้าจะทำอะไรข้าได้”

“บนโลกใบนี้ยังมีผู้ที่เอาชนะข้าได้อีกตั้งมากมาย แต่ในนั้นไม่ได้มีเจ้ารวมอยู่ด้วย เซียวเซิง”

เยี่ยนจ้าวเกอตวัดมืออีกข้างหนึ่ง ปราณจิตราพลันรวมตัวกันเป็นกระบี่ยาวสีครามน้ำแข็งขนาดใหญ่ยักษ์เล่มหนึ่งกลางอากาศ

บริเวณคมดาบเกิดแสงสะท้อนที่ทำให้รู้สึกเย็นเยียบ และมีเงารูปมังกรอยู่เลือนราง

เกล็ดน้ำแข็งสีขาวมากมายปรากฏขึ้น ห่อหุ้มกระบี่ยาวนั้นไว้ ราวกับมังกรน้ำแข็งหายลับเข้าไปในชั้นเมฆ

เซียวเซิงสูดหายใจเข้าลึก “เยี่ยนจ้าวเกอ เหมือนว่าเจ้าจะลืมไปเรื่องหนึ่งนะ”

“ตอนนี้เจ้าก็ยังอยู่แค่ระดับขั้นจิตระชั้นนอกระยะกลางเท่านั้น”

“นอกจากเจ้าจะบรรลุขั้นจิตราชั้นนอกระยะท้ายทันที มิเช่นนั้น วันนี้เจ้าต้องตายแน่!”

ท่ามกลางเสียงคำรามยาว เสียงตะโกนด้วยความโมโหของเซียวเซิงก็ดังแทรกลงมาจากฟ้า

แสงสีทองมากมายเสมือนกับฝนกระบี่พลันตกลงใส่เยี่ยนจ้าวเกอ

เยี่ยนจ้าวเกอโบกมือครั้งหนึ่ง กระบี่ยาวสีครามน้ำแข็งก็ฟาดฟันไปในอากาศอย่างต่อเนื่อง ราวกับมังกรเซียนที่บินฉวัดเฉวียนอยู่ในสวรรค์ โจมตีไปยังลำแสงสีทอง

แม้แสงทองจะหนาหนัก แต่ไม่ว่าอย่างไรเซียวเซิงก็มีวรยุทธ์ขั้นจิตราชั้นนอกระยะท้าย แสงทองทุกสายล้วนอัดแน่นอย่างหาใดเปรียบ และไม่ด้อยไปกว่ากระบี่จิตราของเยี่ยนจ้าวเกอด้วย

ถึงกระนั้น กระบี่จิตราของเยี่ยนจ้าวเกอก็สามารถจี้ไปยังตำแหน่งที่เปราะบางที่สุดบนแสงสีทองของเซียวเซิงได้ทุกครั้ง

ส่วนกระบี่จิตราแม้จะสู้กับศัตรูอีกจำนวนมากลำพัง ทว่ากลับดึงรั้งแสงสีทองที่เสมือนกับมรสุมพายุเอาไว้ได้

เพียงแต่ลำแสงสีทองเหล่านั้น เป็นเพียงกระบวนท่าหลอกตาที่เซียวเซิงใช้โจมตีเท่านั้น

แสงสีทองที่ถูกกระบี่จิตราโจมตีไป แม้จะแตกกระจายออกไปเต็มอากาศราวกับหมอกแสง ทว่าก็ไม่หายไปเสียทีเดียว

แสงสีทองจำนวนมากที่เหลือรอดมาได้ปกคลุมไปทั่วทั้งสี่ทิศ กลับกลายเป็นดินแดนสนธยาอีกรูปแบบหนึ่ง ซึ่งมีทัศนียภาพแสงอาทิตย์ที่สาดส่องยามพลบค่ำ

ที่มุมปากของเซียวเซิงเผยให้เห็นรอยยิ้มอันเย็นเยียบ วิถีหัตถ์ประสานเงาถูกผลักไปหาเยี่ยนจ้าวเกอ

โลกที่เกิดจากปราณจิตราทอแสงทองกระจัดกระจายอยู่ทั่วท้องฟ้า กำลังพังทลายลงไปสู่เยี่ยนจ้าวเกอที่เป็นจุดศูนย์กลาง!

ความอัศจรรย์ของวิชาหัตถ์เงาสนธยา วินาทีนี้ถูกเซียวเซิงขับเคลื่อนออกมาอย่างสมบูรณ์ โดยที่การแสดงหุ่นกระบอกท่านสุริยันในวันนั้นไม่สามารถเทียบได้เลย

โลกเบื้องหน้าเยี่ยนจ้าวเกอจึงเหมือนกับวินาทีที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า กลายเป็นช่วงพลบค่ำที่มืดมิดที่สุด ตรงหน้าเหลือเพียงความสิ้นหวังเท่านั้น

“ฮ่า!”

เยี่ยนจ้าวเกอร้องเบาๆ เสียงหนึ่ง ก่อนจะเก็บหมัดทั้งสองคืน แล้วนำมือมาวางไว้ที่ท้องน้อยของตนเอง

มือซ้ายกดเอาไว้ที่ท้องน้อยอย่างแนบแน่นไม่ขยับ

มือขวากลับสั่นไหวเบาๆ โดยตีไปที่ร่างกายเบาๆ ไม่หยุด

มือทั้งสอง ข้างหนึ่งขยับข้างหนึ่งนิ่ง ข้างหนึ่งเป็นหยินข้างหนึ่งเป็นหยาง ข้างหนึ่งแน่นิ่งข้างหนึ่งขยับคล่องแคล่ว เพื่อเข้าสู่สภาพสมดุลอย่างสมบูรณ์แบบ

มือซ้ายเปลี่ยนเป็นรูปของเต่าวิญญาณ หมัดเต่าสยบคลื่น หนึ่งในหมัดอสูรหกวิญญาณ

มือขวาเป็นรูปของงูวิญญาณ หมัดราชันงูสวรรค์ หนึ่งในหมัดอสูรหกวิญญาณ

เต่าและงูสอดประสานกัน หยินและหยางรวมเข้าด้วยกัน

บริเวณท้องน้อยของคนมีจุดลมปราณชื่อว่า ‘ซางฉวี่’ หรือเรียกอีกชื่อว่า ‘ประตูโลหิต’ ซ่อนอยู่ใต้กล้ามเนื้อ ซึ่งเป็นจุดกึ่งกลางการหมุนเวียนเลือดลมที่สำคัญที่สุดของจอมยุทธ์