ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 47

ระหว่างที่ปราณจิตรากำลังเพิ่มสูงขึ้น สีม่วงแดงพลันเกิดขึ้นกลางฝ่ามือซ้ายของเยี่ยนจ้าวเกอ ราวกับรวมเป็นเปลวเพลิงสีม่วงของจริง

เมื่อเปลวเพลิงไปถึง ปราณจิตราทั่วร่างกายเซียวเซิงเริ่มมีสัญญาณของการพังทลายเกิดขึ้นทันที!

เขารู้สึกเหมือนตกลงไปในเตาเผา และกำลังจะถูกไฟสีม่วงจากสวรรค์ชั้นดุสิตแผดเผาเป็นเถ้าถ่าน จากฝ่ามือข้างเดียวของเยี่ยนจ้าวเกอเท่านั้น

‘ฝ่ามือดุสิต’ วรยุทธ์วิชาที่สืบทอดกันมาในเขากว่างเฉิง และเป็นหนึ่งในยอดวิชาแปดพิภพเช่นเดียวกันกับเพลงกระบี่เจ็ดดารา

เยี่ยนจ้าวเกอและเซียวเซิงเปล่งเสียงออกมาเบาๆ พร้อมกัน นอกจากกระบี่วิญญาณมังกรมรกตและกงจักรเพลิงสุริยะของพวกเขาทั้งสองคนแล้ว ของล้ำค่าชิ้นอื่นในตัวพวกเขาก็ส่องสว่างขึ้นมาด้วย

ในชั่วพริบตาที่ประมือกันกลางอากาศ ของล้ำค่าแต่ละชิ้นต่างก็แสดงอานุภาพของมันเองออกมา อีกทั้งชนกระแทกซึ่งกันและกัน

ผู้ที่อยู่ในหุบเขาเงยหน้ามอง ก่อนจะพบว่าบนท้องฟ้าเกิดแสงสว่างโชติช่วงมาก

สมบัติเต็มตัวเยี่ยนจ้าวเกอและเซียวเซิงต่างระเบิดพลังออกมา สลับโจมตีและตั้งรับกันชุลมุน

พลังของสิ่งของล้ำค่าทั้งหลายต่อต้านซึ่งกันและกัน

ทว่าเยี่ยนจ้าวเกอก็ยังคงฟาดฝ่ามือดุสิตลงบนตัวของเซียวเซิงอย่างหนักโดยไม่ยอมลดละ!

เซียวเซิงส่งเสียงฮึดฮัด โลหิตไหลออกจากทางปากและจมูก ร่างกายลอยหวือไปด้านหลัง

บรรดาศิษย์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ล้วนส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ อีกทั้งหน้าซีดเป็นไก่ต้ม

เซียวเซิง ปรมาจารย์ขั้นจิตราชั้นนอกระยะท้าย ต่อสู้กับเยี่ยนจ้าวเกอซึ่งอยู่ระดับปรมาจารย์ขั้นจิตราชั้นนอกระยะกลาง ทว่าผลลัพธ์กลับเป็นฝ่ายเซียวเซิงที่พ่ายแพ้ไป!

ผลลัพธ์ครั้งนี้น่าประหวั่นพรั่นพรึงยิ่งกว่าตอนที่เยี่ยนจ้าวเกอเอาชนะเฉาหยวนหลง ที่อยู่ในระดับเดียวกันได้ถึงสองครั้ง

อย่างไรเสียเซียวเซิงก็ไม่ใช่เพียงปรมาจารย์ขั้นจิตราชั้นนอกระยะท้ายที่หาได้ทั่วๆ ไป ทว่าเขาเป็นถึงอัจฉริยะที่ข้ามขั้นเอาชนะคู่ต่อสู้ขั้นจิตราชั้นนอกระยะท้าย ในตอนที่เขายังอยู่ในขั้นจิตราชั้นนอกระยะต้นเท่านั้น!

การประมือกับเฉาหยวนหลงที่หุบเหวปราการมังกรก่อนหน้านี้ พลังความสามารถของทั้งสองฝ่ายเป็นอย่างไรขอยังไม่เอ่ยถึง ทว่าแค่คำพูดเดียวของเยี่ยนจ้าวเกอก็ถึงกับทำให้เฉาหยวนหลงไม่กล้าที่จะใช้อาวุธอีก

หากให้อัจฉริยะรุ่นเยาว์ทั้งสองประลองกันด้วยมือเปล่า พวกเขาย่อมต้องพึ่งพาวรยุทธ์ของตนเอง ทว่าหากให้ใช้อาวุธ ถึงแม้เฉาหยวนหลงจะเป็นอัจฉริยะสืบทอดสายตรงของสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ แต่จะเทียบกับเยี่ยนจ้าวเกอที่มีบิดาที่มีตำแหน่งสูงในเขากว่างเฉิงได้อย่างไร?

ทว่าเซียวเซิงกลับต่างออกไป เพราะเขาเหมือนเช่นเยี่ยนจ้าวเกอ มีของล้ำค่าทั้งตัว

ของล้ำค่าของทั้งสองฝ่ายต่างสกัดยั้งซึ่งกันและกัน แต่เขากลับถูกเยี่ยนจ้าวเกอเอาชนะข้ามขั้น ทั้งๆ ที่ความต่างชั้นของระดับวรยุทธ์ก็เห็นๆ กันอยู่ โดยที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเยี่ยนจ้าวเกอที่ไม่สนใจระยะห่างของระดับวรยุทธ์ คิดอยากจะบรรลุจากขั้นจิตราชั้นนอกระยะแรก สู่ขั้นจิตราชั้นนอกระยะกลางก็ทำได้ตามใจชอบ

ตั้งแต่ที่เขาอยู่ในขั้นจิตราชั้นในระยะท้ายครั้งปรากฏตัวที่หุบเหวปราการมังกรก่อนหน้านี้ จนบรรลุขั้นจิตราชั้นนอกระยะกลางในตอนนี้ ช่างเป็นช่วงเวลาที่สั้นจนเหลือเชื่อ

เยี่ยนจ้าวเกอที่เป็นเช่นนี้ ประหนึ่งกับภูเขาสูงตระหง่าน ทำให้คนที่เห็นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสิ้นหวัง

ร่างของเยี่ยนจ้าวเกอตกลงมาจากกลางอากาศ ทว่าเขาสะบัดมือขวาครั้งหนึ่งอย่างไม่ลัง ปล่อยให้กระยี่วิญญาณมังกรมรกตพุ่งเข้าหาเซียวเซิงโดยตรง!

เซียวเซิงกัดฟันแน่น พลางขับเคลื่อนกงจักรเพลิงสุริยะ ต้านกระบี่วิญญาณมังกรมรกตเอาไว้

อาวุธวิญญาณทั้งสองชิ้นก็พลันปะทะเข้าหากันทันที

เยี่ยนจ้าวเกอมองเซียวเซิง ยิ้มพลางกล่าวว่า “ปรมาจารย์ขั้นจิตราชั้นนอกระยะท้าย เจ้าอย่าเอาแต่หนีสิ”

สิ้นคำพูด ชายหนุ่มก็กระทืบเท้าอีกครั้ง พุ่งทะยานขึ้นไปหาเซียวเซิงอีกครั้ง ระยะห่างกว่าร้อยลี้หดสั้นลงในพริบตาเดียว!

เซียวเซิงถลึงตามองอีกฝ่าย ดวงตาเบิกกว้างจนแทบหลุดออกจากเบ้า ท้ายที่สุดเขาก็ตะโกนด้วยความหงุดหงิด ตะโกนบอกกับศิษย์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์คนอื่นๆ ว่า “หนีไป!”

ทุกคนสะดุ้งเฮือก ก่อนจะมองเยี่ยนจ้าวเกอและเซียวเซิงด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนและรู้สึกเจ็บใจ แล้วรีบประคองเฉาหยวนหลงที่สิ้นสติไปก่อนหน้านี้ถอยออกจากหุบเขา

เยี่ยนจ้าวเกอก็ไม่ขัดขวางพวกเขา เพียงแต่จ้องมองเซียวเซิง พลางโจมตีต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง

เซียวเซิงใช้วิชาสุริยันทะยานบูรพาด้วยความคับข้องใจ ครั้งนี้เขาไม่ได้ใช้มันเพื่อโจมตี แต่เพื่อหลบเยี่ยนจ้าวเกอ แล้วลอบหนีไปเท่านั้น

ถึงแม้ว่าในใจจะเหมือนกับมีโลหิตซึมออกมา ด้วยไม่เต็มใจที่จะยอมรับ แต่เมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว เซียวเซิงเองก็ตระหนักดีว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่แท้จริงของเยี่ยนจ้าวเกอ!

เขาที่เป็นปรมาจารย์ขั้นจิตราขั้นนอกระยะท้าย กลับสู้เยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่ขั้นจิตราชั้นนอกระยะกลางไม่ได้!

เซียวเซิงอาศัยพลังการลอยตัวของปรมาจารย์ขั้นจิตราชั้นนอกระยะท้าย และความรวดเร็วของวิชาสุริยันทะยานบูรพา หลบการโจมตีของเยี่ยนจ้าวเกอไปได้อย่างหวุดหวิด