ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 463

คนที่มีระดับต่ำกว่ามหาปรมาจารย์ขั้นรูปญาณ ห้ามเข้าปฐพีพิภพโดยเด็ดขาด

ข้อห้ามนี้ย่อมเป็นสิ่งที่ไม่คงอยู่สำหรับเยี่ยนจ้าวเกอ

เยี่ยนจ้าวเกอทะลุหมอกสีดำอันแผ่ไพศาลตามคำบอกทาง ครั้นปรากฏตัวเบื้องหน้าหยวนเจิ้งเฟิงและฟางจุ่น คนทั้งสองเห็นเขามากลับรู้สึกไม่อยู่เหนือความคาดหมาย

หยวนเจิ้งเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย “จ้าวเกอกลับมาจากบึงทะเลมายาแล้วหรือ”

ชายหนุ่มเห็นคนทั้งสองก็คารวะ ก่อนจะเห็นทั่วร่างของของฟางจุ่นมีปราณพิสุทธ์วนเวียนสั่นไหว เกี่ยวกระหวัดกับปราณสีดำหลายสายด้านในเหวลึกเบื้องล่าง ครอบคลุมคนเอาไว้ด้านในเหมือนกรง

เมื่อเห็นเยี่ยนจ้าวเกอ ฟางจุ่นก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้มบาง แต่ไม่ได้เอ่ยปาก สมาธิของเขาอยู่บนหมอกสีดำที่หมุนเวียนอยู่เบื้องหน้า

สามารถบอกได้ว่า ไม่ใช่แค่เขากว่างเฉิงเท่านั้น ในระดับหนึ่ง ปัจจุบันทั่วทั้งโลกแปดพิภพ ฟางจุ่นเป็นคนที่รู้จักปฐพีพิภพล้ำลึกที่สุดนอกจากเยี่ยนจ้าวเกอ

เยี่ยนจ้าวเกอรู้จักนพยมโลก จากคัมภีร์ในวังเทพที่สร้างขึ้นก่อนมหาภัยพิบัติ

หลังจากมหาภัยพิบัติ สถานการณ์อย่างเป็นรูปธรรมของนพยมโลกและปฐพีพิภพ ในด้านรายละเอียดบางประการ ฟางจุ่นที่เคยล้วงลึกเข้าไปในอเวจีเพื่อสำรวจสถานที่ของจริง รู้สึกคุ้นเคยยิ่งกว่าเยี่ยนจ้าวเกอเสียอีก

ชายหนุ่มสัมผัสกับหมอกสีดำนั้นอย่างละเอียด ค่อยๆ มั่นใจมากขึ้น ‘ที่นี่มีพลังชั่วร้ายที่เป็นอันตรายยิ่งกว่าพลังชั่วร้ายจากคำสาป ด้านในมีกลิ่นอายมารจากนพยมโลกแทรกอยู่ สั่นสะท้านจิตใจ และล่อลวงคนให้กลายเป็นมาร’

‘เคล็ดวิชาเหวเวหาทวนกระแสสามารถจัดการกับความอันตรายของพลังชั่วร้ายจากคำสาปได้ แต่มิอาจจัดการพลังชั่วร้ายจากนพยมโลกที่รุนแรงกว่าได้’

เขาตั้งใจมอง เห็นส่วนลึกของหมอกสีดำมีแสงสีทองอ่อนส่องออกมาอย่างเลือนราง

แสงสว่างริบหรี่ปรากฏให้เห็นวับแวม น่าจะถูกฝังอยู่ในส่วนลึกสุดของเหวลึก

ภายใต้หมอกสีดำที่วนเป็นเกลียว แสงสีทองนั้นถึงแม้จะริบหรี่ แต่ก็มิได้อ่อนแรงมาก เยี่ยนจ้าวเกอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่อยู่ข้างใน ซึ่งแตกต่างกับสภาพแวดล้อมอันเลวร้ายที่อยู่โดยรอบอย่างสิ้นเชิง

ลักษณะนั้นเหมือนกับถึงแม้ดวงอาทิตย์จะถูกเมฆดำบดบัง แต่ก็ยังคงมีแสงหลายสายทะลุชั้นเมฆสาดใส่ผืนดิน

‘เป็นผนึกแบบใดกันแน่?’

เยี่ยนจ้าวเกอเห็นดังนั้น เขาพลันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย คิดเชื่อมโยงถึงสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ก่อนเป็นอันดับแรก

แต่ว่าตอนที่ปฐพีพิภพเกิดการเปลี่ยนแปลงกลายเป็นอเวจี สำนักสุรยันศักดิ์สิทธิ์ยังมิได้พัฒนาถึงระดับขั้นในตอนนี้

ผนึกในปฐพีพิภพที่ไม่ทราบว่าถูกใคร หรือพลังใดสร้างขึ้น กลับอยู่ในนี้ตั้งแต่ต้นแล้ว

อีกทั้งตามการประเมินของเยี่ยนจ้าวเกอ มันยังแตกต่างกับผนึกก่อนหน้าของตนที่ไม่ให้ประตูนพยมโลกเข้ามาก็ได้ บางทีส่วนลึกของปฐพีพิภพอาจจะเปิดเป็นเส้นทางที่เชื่อมไปยังยมโลกสายหนึ่งมาตั้งนานแล้วก็ได้ เพียงแต่ถูกคนอุดเอาไว้ด้วยความสามารถระดับสุดยอด

ความสามารถเช่นนี้ มิใช่เรื่องที่ยอดฝีมือในอดีตของสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์จะทำได้

เขารู้สึกได้อย่างละเอียดว่าลักษณะของพลังที่แฝงอยู่ในแสงสีทองนั้น แตกต่างกับวรยุทธ์ของสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ที่สัมผัสได้บ่อยๆ

‘แต่ว่า ก็มีความรู้สึกคุ้นเคยอยู่ด้วย’ ดวงตาของเยี่ยนจ้าวเกอเคร่งขรึมเล็กน้อย ‘ดูเหมือนก่อนหน้านี้จะเคยสัมผัสได้ที่ไหนมาก่อน’

หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง เยี่ยนจ้าวเกอก็มองไปยังหยวนเจิ้งเฟิง “อาจารย์ปู่ สถานการณ์ของที่นี่ตอนนี้ค่อยๆ สงบลงแล้ว ในตอนที่รุนแรงที่สุดก่อนหน้านี้เป็นอย่างไรบ้างขอรับ”

หยวนเจิ้งเฟิงกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “พลังชั่วร้ายพุ่งขึ้นท้องฟ้า ล่อลวงจิตใจคน ไม่เหมือนกับการทรมานให้ตายโดยใช้การล่อลวงจิตใจเหมือนนพยมโลกในอดีต สถานการณ์ในตอนนั้นคล้ายลากคนเข้าไปอยู่ในเหวลึกที่มิอาจถอนตัวได้”

“ไม่ว่าเจ้าจะยินยอมหรือไม่ ก็ล้วนคล้ายกับถูกคนกัดกร่อนจิตใจ และทำลายความเป็นมนุษย์”