ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 483

ในเหวลึกเต็มไปด้วยความปั่นป่วนอยู่ชั่วขณะ

มีคนคิดจะตัดเส้นเลือดที่ฟางจุ่นใช้มัดมือมาร แต่เพิ่งจะออกแรงก็ขยับเขยื้อนไม่ได้ คล้ายกับยุงที่ติดใยแมงมุม ขณะเดียวกันก็ถูกเส้นเลือดดึงตกลงสู่หลุมดำ โดนกลืนกินโดยกระแสปั่นป่วนของมิติ

มีบางคนคิดขัดขวางหยวนเจิ้งเฟิงกับฟางจุ่น กลับถูกดูดเข้าไปในหลุมดำตามสหายก่อนหน้าทันที

เสียงของเหล่ามารร้ายดังขึ้นสลับกัน

ดวงอาทิตย์สีทองเหมือนกับหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ

แต่ว่าในความมืดมิดสุดขีดนั้น กลิ่นอายอันน่ากลัวยิ่งมายิ่งหนาแน่น

จู่ๆ ในความมืดมิดก็มีแสงสีแดงมากมายย้อมเหวลึกทั้งหมดให้กลายเป็นสีแดง

ช่างเป็นภาพที่น่ากลัวเหมือนกับการมาของประตูนพยมโลก ซึ่งเกิดจากการเปิดขึ้นของค่ายกลแดนปีศาจหลายครั้งก่อนหน้า

ในอดีตประตูนพยมโลกไม่เคยได้เปิดออกโดยสิ้นเชิง ทว่าในตอนนี้กลับมีรอยแยกนพยมโลกที่แท้จริงปรากฏบนโลกแปดพิภพ

เงาร่างขนาดยักษ์สองสายเบียดไหล่กันออกมาจากใน ‘ประตู’ อันน่ากลัวบานนั้น

พลังอันแข็งแกร่งม้วนพัดไปทั่วเหวลึก แทบจะทำให้ทุกคนต้องกลั้นหายใจและเกิดอาการชาไปทั่วร่าง

ท่ามกลางเสียงหัวเราะอันดุร้าย มือมารสองข้างนั้นทรงพลังมากขึ้น คล้ายกับมีพลังไร้สิ้นสุดส่งมา

เส้นเลือดที่พันอยู่บนมือมารเริ่มฉีกขาด

หยวนเจิ้งเฟิงรู้สึกว่าสองมือของตนเองจับมือมารสองข้านั้นไม่อยู่แล้วเช่นกัน

ใบหน้าของชายชรายังคงแน่วแน่ไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย เพียงแต่ดวงตาที่หันไปมองลูกศิษย์ของตัวเองกลับเต็มไปด้วยความสงสาร

ฟางจุ่นมีสีหน้าสงบ ทว่าใบหน้าซีดขาวแทบไม่เห็นสีเลือด ดวงตาค่อยๆ ปิดลง คล้ายกับจมลงสู่ห้วงนิทรา

ร่างของคนทั้งสองจมลึกอยู่ในหลุมดำที่เกิดขึ้นจากกระแสปั่นป่วนของมิติ ถูกกลืนกินไปอย่างช้าๆ

ธารแสงสีดำและวิญญาณร้ายจากนพยมโลกมากมาย รวมถึงจอมยุทธ์ผู้กลายเป็นมาร ถูกม้วนเข้าไปในหลุมดำเป็นจำนวนมาก

มือมารขนาดยักษ์สองข้างนั้นคิดตะเกียกตะกายออกมาจากในหลุมดำ

ทว่าในตอนนี้เอง ดวงอาทิตย์สีทองที่จมดิ่งอยู่ในความเงียบงัน พลันมีประกายแสงไร้สิ้นสุดสาดออกมาจากด้านใน!

ดวงอาทิตย์สาดแสงไปทั่วเหวลึกในชั่วพริบตา กวาดล้างแสงมารสีแดงอันดุร้ายจนหมดเกลี้ยง!

ขนาดของดวงอาทิตย์สีทองเริ่มขยายใหญ่มากขึ้น อีกทั้งยังกลืนกินทุกสิ่งที่อยู่รอบๆ

หากมองลงมาจากท้องฟ้าของโลกแปดพิภพที่อยู่ด้านนอกเหวลึก จะเห็นลายแสงสีดำมากมายเริ่มดับลง มีแสงสีทองสว่างขึ้นแทนที่

ทั่วทั้งอาณาเขตอันกว้างใหญ่ไพศาลของปฐพีพิภพ บัดนี้ล้วนมีแสงสีทองพุ่งขึ้นท้องฟ้า!

ท่ามกลางแสงอาทิตย์สว่างไสว ตราประทับสีแดงเปล่งแสงสีทองระยิบระยับอยู่ตรงใจกลาง ใกล้ๆ ตราประทับมีร่างหนึ่งลอยอยู่

เยี่ยนจ้าวเกอปรากฏตัวออกมา สายตามองไปที่อีกด้านของตราประทับสีทอง

เมื่อครู่นี้ เขตแดนของโลกที่เกิดขึ้นใจกลางตราประทับสีทองนี้ถึงกับค่อยๆ พร่าเลือน ก่อนจะพังทลายลง เชื่อมต่อกับโลกแปดพิภพที่อยู่ด้านนอก

ในขณะเดียวกัน กลับมีแสงสีทองหมื่นสายรวมตัวกันกลายเป็นคนผู้หนึ่ง

เงาคนนั้นเมื่อตั้งใจมองจะมีหน้าตาเป็นบุรุษหนุ่ม ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น แล้วยกมือต่อยหมัดออก

จากหมัดนี้ เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกว่า แสงทั้งหมดในโลกต่างรวมกันอยู่บนหมัดของบุรุษผู้นี้ ดวงอาทิตย์ลอยกลางอากาศ สาดแสงส่องสว่าง

ทุกสิ่งนอกจากนี้ล้วนเป็นภาพลวงตา มีเพียงแสงสว่างเท่านั้นที่เป็นของจริง

ทุกสิ่งนอกจากนี้ไม่มีค่าพอให้พูดถึง มีเพียงแต่ดวงอาทิตย์นี้เท่านั้นที่เป็นผู้ปกครองเพียงหนึ่งเดียว

มันกร้าวแกร่งและยิ่งใหญ่ อีกทั้งยังประณีตและทรงพลัง เช่นเดียวกับตราประทับสีทองที่เหมือนกับดวงอาทิตย์อันเจิดจ้าดวงนั้น

วิชาของคัมภีร์เทพดวงอาทิตย์ที่เก่าแก่ที่สุด!

นี่มิใช่คนจริงๆ แต่เป็นเจ้าของตราประทับสีทองนี้ เป็นการแสดงหมัดที่คนสร้างผนึกไว้เหลือให้

มารจริงแท้สองตัวส่งเสียงคำรามพร้อมกัน ร่างของพวกมันที่ครึ่งหนึ่งอยู่ที่ยมโลก ครึ่งหนึ่งอยู่ที่โลกแปดพิภพ ในตอนนี้ถูกพลังของเขตแดนที่บิดเบี้ยวพังทลายตัดขาด!

ก่อนหน้านี้ยังน่าเกรงขาม แต่ตอนนี้ร่างกายกลับถูกตัดเป็นสองส่วน!

ตราประทับสีทองที่ก่อนหน้าถึงแม้จะแข็งแกร่ง แต่ดูสงบนิ่งอย่างเห็นได้ชัด แม้กระทั่งดูทื่อๆ อยู่บ้าง กลับระเบิดอานุภาพเทียมฟ้าออกมาในพริบตานี้

ตราประทับที่บ้าคลั่งฟาดร่างของมารร้ายจากยมโลกสองตัวนั่นจนแแหลก!

ในตอนนั้นเอง เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกได้ว่าโลกแปดพิภพคล้ายกับกำลังสั่นไหว

พลังแรกเริ่มของตราประทับสีทองนี้แข็งแกร่งยิ่งนัก ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในสภาวะสงบยังพอทำเนา ท้ายสุดพอเผยความทรงพลังออกมา พลันเหนือกว่าขีดจำกัดที่โลกแปดพิภพจะรับได้

วิญญาณร้ายจากนพยมโลกและพลังมารสีดำหลายสายในเหวลึกของปฐพีพิภพ กำลังถูกขับไล่ไปอย่างต่อเนื่อง

‘ตงเซิงจวิน’ ส่งเสียงโหยหวน ได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะแสงสีทอง

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตายในชั่วพริบตาเหมือนกับซี่จ้าวจวิน แต่ว่าบนร่างก็มีไอสีดำมากมายระเหยขึ้นมา ร่างกายคล้ายกับกำลังจะแตกสลาย

ร่างจริงถูกฉีกกระชาก ร่างกายส่วนบนถูกทำลายแหลก ร่างแยกนี้เกือบจะแหลกสลายเพราะอาการบาดเจ็บสาหัสนี้เช่นกัน

ประตูนพยมโลกถูกอุดเอาไว้แล้ว เขาไม่กล้าลังเลแม้สักนิด รีบพุ่งร่างขึ้นด้านบน คิดออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

หลังจากหมัดที่เจ้าของตราประทับทิ้งไว้ระเบิดขึ้นแล้ว ก็ค่อยๆ สลายไป

ตราประทับนั้นสงบลงอีกครั้ง แสงสว่างหายไป กลายเป็นริบหรี่ลง

‘ตงเซิงจวิน’ รู้สึกโชคดี แต่จู่ๆ พลันรู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วทั้งร่าง

แสงสีทองบนร่างของเยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่ใกล้ๆ ตราประทับสีทองก็หายไปแล้วเช่นกัน แต่ว่าในมือมีคันธนูสีม่วงคันหนึ่งโผล่ขึ้นมา

ลูกศรสีดำดอกหนึ่งพาดบนสาย เปล่งแสงสีทองอ่อนระยิบระยับ

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวอย่างราบเรียบ “เจ้าจะไปไหน”