ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 493

ค่ายกลไท่อี่ถล่มทลายทำงานถึงขีดสุด โลกแสงสีขาวครอบคลุมรอบบริเวณ

พวกอันชิงหลินที่อยู่ด้านนอกค่ายกลถูกแสงสีขาวบดบังทัศนวิสัย มองไม่เห็นเหตุการณ์ด้านในค่ายกล

ทุกคนเห็นแต่เพียงว่าแสงสีขาวซัดสาด เขตแดนของฟ้าดินรอบๆ ม้วนตัว ท้องฟ้าอยู่ในลักษณะบิดเบี้ยว

แรงอันมหาศาลของมิติที่ไหลกลับด้านขยายออกไปรอบๆ อย่างต่อเนื่อง ทุกคนที่อยู่ด้านนอกได้แต่ถอยออกไปเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้ถูกม้วนเข้าไปในที่ว่างที่ยิ่งมายิ่งบิดเบี้ยว

ค่ายกลไท่อี่ถล่มทลายกำลังสร้างพลังผนึกอันยิ่งใหญ่ สะกดพวกราชันปีศาจอัคคีและประตูทางเชื่อมเขตแดนที่เชื่อมไปยังโลกปีศาจอัคคีพร้อมกัน

มิติของดินแดนแห่งนี้กำลังบิดเบี้ยวและเปลี่ยนรูปร่างอย่างต่อเนื่อง ค่อยๆ กลายเป็นกรงขังไร้รูปร่าง กั้นระหว่างโลกด้านในและด้านนอก

ทุกคนมองสถานการณ์ในค่ายกลไม่ออก แต่เห็นลำแสงอันลี้ลับสายหนึ่งพลันเจาะทะลุโลกแสงสีขาว เชื่อมต่อกับฟากฟ้า เบิกท้องนภา

พอท้องฟ้าเปิดออก ด้านในก็คล้ายมีเหตุการรณ์มากมายเกิดขึ้น แต่เสียดายที่ถูกโลกแสงสีขาวด้านล่างบังไว้ ทำให้คนที่อยู่ด้านนอกค่ายกลไท่อี่ถล่มทลายมองไม่เห็น

ในขณะที่ทุกคนรู้สึกประหลาดใจ แสงสายนั้นก็ค่อยๆ ขาดออก ท้องฟ้าที่เปิดเป็นรูเริ่มสมานกันอีกรอบ

คนอื่นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลำแสงนั้น แต่เจ้าสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์หวงซวี่กลับทราบดี

ในตอนนี้ลำแสงปรากฏออกมาได้ไม่นานก็เริ่มสลาย หวงซวี่เห็นดังนั้นแล้วอดขมวดคิ้วไม่ได้

เขาในตอนนี้รู้สึกโชคดีที่ได้เตรียมตะเกียงวิเศษไว้อีกใบ

หวงซวี่พลิกฝ่ามือ ไฟตะเกียงสีทองปรากฏขึ้น จากนั้นก็ลอยข้ามแสงสีขาวอันยิ่งใหญ่ เข้าไปในค่ายกลไท่อี่ถล่มทลาย

จอมยุทธ์จากสำนักอื่นเห็นดังนั้นต่างวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นาๆ ในใจมีการคาดเดามากมาย วินาทีถัดมาก็เห็นมีลำแสงพุ่งขึ้นท้องฟ้าเข้าไปในหมู่เมฆอีกครั้ง

เพียงแต่ไม่รอให้หวงซวี่ถอนใจโล่งอก ลำแสงสายนั้นก็กำลังจะสลายไปอีกรอบ

ด้านในค่ายกลไท่อี่ถล่มทลายเหมือนมีหลุมดำคอยกลืนกินไฟตะเกียงสีทอง และแสงของลำแสงวิญญาณอยู่ด้วย

ดวงตาของหวงซวี่เคร่งขรึม จ้องมองโลกแสงสีขาวเขม็ง

โลกแสงสีขาวพุ่งลง จมลงไปในทะเลเพลิงสีแดงฉานเบื้องล่าง ในตอนนี้การปะทะกันระหว่างทั้งสองฝ่ายอยู่ในจุดสูงสุด ทำให้มิติรอบๆ บิดเบี้ยวหลายครั้ง

ท้องฟ้าเหนือน่านน้ำทั้งหมดต่างก็ทับซ้อนกันและคลี่ออกกลับไปกลับมา

ไม่เพียงแต่โลกแปดพิภพเท่า แม้แต่มิติของโลกปีศาจอัคคีที่อยู่อีกด้านของทางเชื่อมเขตแดนก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน เปลวไฟสีแดงฉานเดี๋ยวปรากฏเดี๋ยวหายไป

บนทะเลชั้นนอกของทะเลตะวันออก คลื่นยักษ์ไร้รูปร่างที่มีโลกแสงสีขาวกับประตูทางเชื่อมเขตแดนเป็นศูนย์กลาง กำลังม้วนพัดไปรอบๆ อย่างบ้าคลั่ง

คลื่นยักษ์ทำลายล้างนั้นทำลายสิ่งมีชีวิตทั้งหมดรอบๆ อย่างน่าพรั่นพรึงถึงขีดสุด คนที่มีพลังฝึกปรือไม่ถึงระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ต่างป้องกันไม่ได้

เมิ่งหวานที่มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์คอยปกป้อง รวมถึงผู้อาวุโสจากเขาไร้พรมแดน และอันชิงหลินที่เป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ ถึงแม้ว่าจะไม่ถึงขนาดถูกฆ่า แต่ไม่คิดป้องปะทะ พากันถอยหลัง

เพียงแต่พวกจอมยุทธ์ที่อยู่รอบๆ ซึ่งกำลังดูเหตุการณ์ที่เหมือนกับการล่มสลายของโลก ระหว่างที่ตกตะลึง ต่างก็รู้สึกฮึกเหิมด้วย

เนื่องจากทุกอย่างเป็นไปตามแผน ปีศาจอัคคีถูกสะกด ไม่อาจส่งผลคุกคามต่อโลกแปดพิภพได้อีกนาน

มีเพียงแต่พวกหวงซี่เท่านั้นที่มองลำแสงซึ่งหายไปเป็นครั้งที่สองอย่างขื่นขมและอับจน เรื่องราวไม่เป็นไปตามที่คาดหวังโดยสิ้นเชิง

ในค่ายกลเทพไท่ถอี้ถล่มทลายในตอนนี้ อารมณ์ของหวงกวงเลี่ยก็ไม่ได้ดีนักเช่นกัน

แสงสีขาวเคลื่อนขึ้นลงตามร่างกายของเขา เริ่มแผ่จากเท้าทั้งสองข้างขึ้นข้างบน ประกายแสงยิ่งมายิ่งหนาแน่น ทำให้สองขาของเขาเหมือนรูปปั้นแสงสีขาว

สถานการณ์มุ่งสู่จุดจบอย่างต่อเนื่อง

ผนึกของค่ายกลไท่อี่ถล่มทลายกำลังจะถูกสร้างอย่างเป็นทางการ

เยี่ยนตี๋ ผู้อาวุโสม่อ และซ่งอู๋เลี่ยงอยู่ในลักษณะเดียวกัน

เยี่ยนจ้าวเกอใช้เตากลืนดินกลืนกินลำแสงที่เกิดจากแสงตะเกียงสีทอง ในตอนนี้เมื่ออยู่ในค่ายกลไท่อี่ถล่มทลาย ก็รับรู้ได้ว่าโลกแสงสีทองกำลังมุ่งสู่การพังทลายเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

ในวินาทีที่ค่ายกลพังทลายเป็นครั้งสุดท้าย และกำลังกลายเป็นผนึก พลังทำลายล้างที่เกิดขึ้นยังรุนแรงกว่าการบิดเบี้ยวของมิติในโลกภายนอกนัก

หวงกวงเลี่ยเงยหน้ามองเยี่ยนจ้าวเกอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เจ้าทำลายพิธีกรรมของข้า จึงหนีออกจากค่ายกลไท่อี่ถล่มทลายไม่ทัน”

“รอจนค่ายกลพังทลายโดยสิ้นเชิง ต่อให้เจ้าเก่งกล้าขนาดไหน แต่ถ้าไม่ใช่จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์คอยปกป้อง สุดท้ายก็หนีความตายไม่พ้น!”