ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 535

รูปอาคมสายแล้วสายเล่ารวมตัวกันเหนือศีรษะของเยี่ยนจ้าวเกอ ค่อยๆ ประกอบกันกลายเป็นค่ายกลอาคมขนาดมหึมาอันหนึ่ง

ค่ายกลอาคมนี้เป็นสัญลักษณ์ของจอมยุทธ์ที่เลื่อนเป็นมหาปรมาจารย์ขั้นที่แปด ขั้นระดับรูปญาณระยะกลาง

ตำแหน่งพิเศษที่เกิดขึ้นจากการรวมตัวกันของเสาระเบียงวังเทพและคานวังเทพบิดเบี้ยว พาให้เวลาพร่าเลือน มอบประโยชน์ให้แก่เยี่ยนจ้าวเกออย่างมหาศาล

เยี่ยนจ้าวเกอได้รับสิ่งที่ขาดแคลนที่สุดบนเส้นทางจอมยุทธ์ของตน

เวลา

ลมปราณอันแข็งแกร่งที่ดูดซับมาจากซากมังกรน้ำแข็ง ตอนนี้ยังไม่ได้ถูกหลอมโดยสิ้นเชิง ในการสั่งสมทางด้านนี้ สำหรับเยี่ยนจ้าวเกอแล้ว มากพอจะทำให้เขาเลื่อนเป็นขั้นบรรลุธรรม หรือแม้กระทั้งก่อนระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ได้เลย

สิ่งที่เขาต้องการคือการตกตะกอนของเวลา เพื่อให้ตัวเองเปลี่ยนแปลงพลังอันยิ่งใหญ่นั้นมาให้ตัวเองใช้ได้

บางทีควรจะกล่าวว่า เยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้ขาดเงินทอง ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องคิดคือจะใช้เงินอย่างไรมากกว่า

บัดนี้เขาอาศัยการเปลี่ยนแปลงที่เหนือความคาดหมายของเสาระเบียงวังเทพและคานวังเทพ ทำให้เขาผ่านอีกด่านได้สำเร็จ เลื่อนขั้นเป็นมหาปรมาจารย์ขั้นรูปญาณระยะกลาง

ในตอนนี้เขาห่างจากการสำเร็จเป็นมหาปรมาจารย์รูปญาณระยะต้นน้อยนัก

ถ้าหากจอมยุทธ์โลกผืนสมุทรที่ได้เห็นการเลื่อนเป็นระดับรูปญาณของเขาก่อนหน้านี้รู้เรื่องนี้เข้า เกรงว่าจะร้องเสียงหลงกันอีกครั้ง

หลังจากการเคลื่อนย้ายจบลง สภาพแวดล้อมพิเศษก่อนหน้าก็สลายไปด้วย

เยี่ยนจ้าวเกอมองคานวังเทพเบื้องหน้า ยังไม่อาจหลอมรวมได้ ได้แต่ให้เสาระเบียงวังเทพช่วยทำให้มันยอมศิโรราบ

จากนั้น ชายหนุ่มก็หยิบกระบี่หยกออกมา ตั้งใจรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของมัน

ขณะที่ศึกษาความผิดปกติข้างใน ในวินาทีนี้ตัวมันก็มีปฏิกิริยารุนแรงขึ้นมา

เขาบินตามการนำทางของกระบี่หยกอย่างรวดเร็ว

ความเร็วของเขาย่อมเร็วกว่าพวกสือจวิน ครั้งนี้ไม่มีใครขัดขวางอีก หลังจากตามหาอยู่ระยะหนึ่ง ข้างหน้าก็พลันส่องสว่าง

ในทะเลตาข่ายดาว หนุ่มสาวสองคนกำลังเดินทางอย่างยากลำบาก

สือจวินรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของกระบี่หยกในมือ บนใบหน้าปรากฏความยินดี พลางมองไปรอบๆ

“จวินเอ๋อร์” เยี่ยนจ้าวเกอกับร่างสมุทรสุดขอบโลกเหาะลงมาจากฟากฟ้า

ครั้นสือจวินเห็นเยี่ยนจ้าวเกอ เขาก็พลันดีใจ “อาจารย์อาเสี่ยวเยี่ยน!”

เยี่ยนจ้าวเกอระบายลมหายใจ บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม “ประเสริฐนัก เด็กน้อยเติบโตแล้ว”

ส่วนสือจวินนั้น เมื่อเขาเห็นใบหน้าของเยี่ยนจ้าวเกอ ก็อดประหลาดใจไม่ได้ ส่งกระแสเสียงเบาๆ ถามว่า ‘อาจารย์อา ท่าทางของท่าน เหมือนไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย…’

“ที่แปดพิภพผ่านไปเพียงปีครึ่ง” เยี่ยนจ้าวเกอตอบด้วยรอยยิ้ม

สือจวินเข้าใจในทันที เขาหันไปมองเฉินอิ๋งด้านข้าง ก่อนจะแนะนำว่า “แม่นางเฉิน คนผู้นี้คืออาจารย์อาเยี่ยนจ้าวเกอ เจ้าน่าจะเคยได้ยินชื่อของเขามาแล้ว”

เห็นเยี่ยนจ้าวเกอทักทายโดยไม่กังวล สือจวินก็รู้ว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังสถานะ จึงแนะนำตัวอย่างเปิดเผย

เฉินอิ๋งมองเยี่ยนจ้าวเกอด้วยความสนใจและหวาดกลัว แต่ยังคงคารวะอย่างนอบน้อม “ศิษย์ของสำนักมังกรโลหิตเฉินอิ๋ง ขอคารวะท่านเยี่ยน”

“ไม่จำเป็นต้องมากมารยาท” เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มเล็กน้อย

หลังจากทักทายกันเสร็จ เขาก็ถามด้วยใบหน้าจริงจัง “เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างไรกันแน่?”

สีหน้าของเฉินอิ๋งกลายเป็นโศกเศร้า สือจวินสูดลมหายใจลึก อธิบายว่า “อาจารย์อา เรื่องเป็นเช่นนี้”

เขาอธิบายเรื่องราวอย่างคร่าวๆ รอบหนึ่ง

เยี่ยนจ้าวเกอตั้งใจฟัง นับว่าสอดคล้องกับสถานการณ์ที่ตนทราบก่อนหน้า