ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 550

ในหุบเหวลึก เสียงมังกรดังไม่ขาดหู มิได้มีอานุภาพยิ่งใหญ่อีกต่อไป แต่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ดุร้าย

มังกรสีดำตาเดียวเก้าตัวหยุดอยู่กลางอากาศ กลืนกินชีวิตทั้งหมดนอกจากปราณความตายในเหวลึกอย่างต่อเนื่อง

ร่างมังกรขนาดมหึมาที่ใช้หน่วย ‘ลี้’ เป็นหน่วยวัด ในตอนนี้ยืดตัวขึ้นเป็นเส้นตรง ใช้หางมังกรลากบานประตูขนาดยักษ์เบื้องล่าง

มังกรเก้าตัวเปิดประตู ประตูใหญ่สั่นไหวอย่างต่อเนื่อง

แสงสว่างไม่ได้แยงตาอีก เพ่งตามองไป ประตูใหญ่บานนั้นทำจากกระดูกสีขาว ดูจากลักษณะแล้วทั้งหมดล้วนเป็นกระดูกมังกร

การดูดลมปราณชีวิตทำให้ประตูมังกรที่มีปราณความตายหนาหนักค่อยๆ เปิดออก คล้ายกับเกิดใหม่

แต่คิดจะเปิดประตูมังกรขนาดยักษ์นี้โดยสิ้นเชิง จำเป็นต้องอาศัยลมปราณชีวิตที่โชติช่วง

เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกได้ว่า ลมปราณชีวิตของร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกกำลังไหลออกไปอย่างต่อเนื่อง

ร่างกายของลิ่นเชียนเฉิงกลายเป็นเงามืดสีดำจางๆ สายหนึ่ง เมื่ออยู่ด้านในเหวลึกที่มีหมอกดำแผ่กระจายไปทั่ว จึงแทบจะสัมผัสไม่ได้

เสียงของเขาเหมือนกับดังขึ้นจากทั่วทุกมุม “ข้าเชื่อว่าจะต้องมีคนฉลาดมองออกว่า ที่ข้ามาทะเลรางเลือนเพราะจะหาที่อยู่ของสุสานมังกร

“แต่ว่าความฉลาดของเจ้าได้ส่งพวกเจ้ามายังจุดที่ข้าคาดหวังไว้ และจุดแรกสุดก็คือการช่วยข้าปิดสุสานมังกร”

ขณะที่พูด ลิ่นเชียนเฉิงกระตุ้นเคล็ดวิชามารเงาลวงของตนถึงขีดสุด หลบหลีกการจู่โจมของมังกรสีดำเก้าตัว

เยี่ยนจ้าวเกอรู้ดีแก่ใจว่า คำพูดของลิ่นเชียนเฉิงไม่ได้อาศัยลมปากเพื่อแสดงความพอใจชั่วขณะ แต่คิดกระตุ้นให้ตนโกรธ

ถ้าหากตนกับร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกมีอารมณ์ไม่มั่นคง แล้วคิดโจมตีเขา ย่อมถูกมังกรสีดำที่อยู่ในเหวลึกกลืนกินลมปราณชีวิตได้ง่ายกว่าเดิม เพิ่มความเร็วในการมุ่งสู่ความตาย

ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ ทว่าไม่พูดจา ให้ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกสงบจิตใจ ใช้พลังทั้งหมดห้ามไม่ให้พลังชีวิตของตัวเองไหลออกด้านนอก

ส่วนตัวเขาก็ลอยไปทางเงาสีดำกลุ่มนั้นที่เกิดจากลิ่นเชียนเฉิง

ลิ่นเชียนเฉิงกล่าวอย่างราบเรียบ “ถ้าหากเจ้าหลอมร่างแยกของจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์สุดขอบโลกจวงคุนสำเร็จ อาจจะส่งผลคุกคามต่อข้าได้บ้าง

“ถึงในตอนนี้ร่างกายข้าจะอ่อนแอ ถึงแม้จะจะมีความมสามารถเต็มเปี่ยม แต่เจ้าคิดจะจัดการข้า นับว่ายังเร็วเกินไป”

เยี่ยนจ้าวเกอแค่หัวเราะอีกเสียง “ไม่ต้องมาไม้นี้ หากตอนนี้ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกของข้าลงมือโจมตีเจ้า ตัวมันย่อมรักษาชีวิตไว้ไม่ได้ ถูกพิธีเก้ามังกรกลืนฟ้าดูดซับจนแห้งเหือด”

ลิ่นเชียนเฉิงเอ่ยว่า “เจ้าเป็นคนหนุ่มที่ไม่ธรรมจริงๆ แต่แล้วอย่างไรเล่า?”

“หากเจ้าลงมือด้วยตัวเอง เจ้าจะถูกพิธีกลืนชีวิตเช่นกัน ตอนนี้ข้าเปลี่ยนเป็นเงานรก เจ้าทำอะไรข้าไม่ได้”

“หลังจากเวลาผ่านไปเรื่อยๆ สุดท้ายแล้วร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกของเจ้าจะกลายเป็นของเซ่น ช่วยข้าเปิดประตูมังกร

“เมื่อไร้ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก หลังจากพิธีกรรมจบลง จะไม่ได้รับผลกระทบจากพิธีเก้ามังกรกลืนฟ้า ตัวเจ้าหนีข้าไม่รอดหรอก”

เสียงของลิ่นเชียนเฉิงทั้งราบเรียบทั้งมั่นใจ “ตั้งแต่เจ้าไล่ตามาข้าเข้ามาถึงที่นี่ ทั้งหมดก็ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว”

“แดนฝังกระดูกของมังกรลอดวารี นี่เป็นโชควาสนาที่ยิ่งใหญ่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่เป็นดินแดนที่ฝังร่างเผ่ามังกรไว้เท่าไร?”

“สิบตัว? ร้อยตัว? ข้าจะบอกให้เจ้ารู้ ไม่ได้มีแค่นั้น!”

“เชื่อข้าเถอะ การได้เจอเรื่องวิเศษเช่นการเปิดประตูมังกร เป็นความภาคภูมิใจที่สามารถคุยโวได้ตลอดชีวิตแล้ว”

“ถึงแม้เจ้าจะกำลังจะตายก็ตาม”

เยี่ยนจ้าวเกอไม่กระวนกระวายไม่ขุ่นเคือง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มราบเรียบ “พวกเราช่วยเหลือซึ่งกันและกันเถอะ”

“ท่านคิดเชิญชวนให้ข้าลงมือ มองดูข้าทำตัวเอง แล้วตายไปเพราะพิธีเก้ามังกรกลืนฟ้าใช่หรือไม่?”