ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 604

หลังจากบอกลาเยี่ยนตี๋ เฟิงอวิ๋นเซิงพลันทำท่าระบายลมหายใจ ถึงขั้นตอบอกของตัวเอง

เยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่ด้านข้างมองด้วยรอยยิ้ม เฟิงอวิ๋นเซิงสัมผัสได้ถึงสายตาของเขา ย่อมรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ นางกล่าวอย่างขุ่นเคือง “ถึงอย่างไรก็เป็นเจ้าสำนักของเรา สภาวะพลังไร้รูปร่างนั้น อย่าว่าแต่คนธรรมดาเลย จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์คนอื่นยังไม่อาจเทียบได้ ท่าทางของข้าปกติยิ่ง”

“โอ้” เยี่ยนจ้าวเกอไม่กล่าวอะไร เพียงแต่มองนางพลางหัวเราะไม่หยุด

เฟิงอวิ๋นเซิงจนปัญญา ไหล่ที่ยกขึ้นลดลงเล็กน้อย “ประเด็นคือ…เป็นบิดาของท่านนะ…”

ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ “สะใภ้ขี้เหร่สุดท้ายก็ต้องเจอแม่สามี”

“ข้าขี้เหร่หรือ?” เฟิงอวิ๋นเซิงหัวเราะเหอะๆ สายตามองเยี่ยนจ้าวเกอ

อีกฝ่ายทำท่าครุ่นคิด “ไม่ขี้เหร่ ย่อมไม่ขี้เหร่…”

หญิงสาวเพิ่งพยักหน้าอย่างพอใจได้ไม่ทันไร ก็ได้ยินเยี่ยนจ้าวเกอพูดต่อ “เพียงแต่ว่าหน้ากลมไปเล็กน้อย หูใหญ่ไปนิดหน่อย คิ้วก็หนาไปหน่อย แล้วก็เตี้ยไปบ้าง…”

“อืมๆ ใช่แล้วๆ” เฟิงอวิ๋นเซิงปรายตามองเยี่ยนจ้าวเกอ พยักหน้าอย่างไม่พอใจ

นางไม่ได้หน้าเรียวเหมือนเมิ่งหวานและซือคงจิง แต่มีใบหน้ารูปไข่ห่าน ถึงแม้จะไม่ได้หน้ากลม ทว่าก็ยังดูอิ่มเอิบอยู่บ้าง

เฟิงอวิ๋นเซิงชอบฝึกวรยุทธ์ รูปร่างได้สัดส่วน แต่ว่าใบหน้าของนางถ้าหากเปลี่ยนเป็นคนธรรมดา ครั้นอ้วนขึ้นมา ใบหน้าจะเอิบอิ่มขึ้นก่อน

องคาพยพของนางอ่อนโยนและงดงาม มองไปครั้งแรกไม่ได้โดดเด่นเช่นเมิ่งหวานหรือซือคงจิง แต่เป็นชนิดที่ยิ่งมองยิ่งเพลิน มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง

เพียงแต่คิ้วทั้งสองของนาง เมื่อเทียบกับสตรีคนอื่นแล้ว ดูเข้มและหนาไปเล็กน้อย บวกกับดวงตาแน่วแน่ของนาง ทำให้คนดูองอาจ ความงดงามของใบหน้าจึงจืดจางลงหลายส่วน

ส่วนที่ไม่สมบูรณ์เแบบอีกจุดหนึ่งอยู่ที่ หูของนางใหญ่ไปเล็กน้อย

เฟิงอวิ๋นเซิงปกติจะปล่อยผมประบ่าข้างหลัง บางครั้งจะปิดหูของตัวเองเหมือนตั้งใจเหมือนไม่ได้ตั้งใจ

ถึงแม้นางจะเป็นคนเปิดเผย แต่ก็รักสวยรักงาม

ส่วนเรื่องความเตี้ยเป็นเยี่ยนจ้าวเกอตั้งใจหาเรื่องแล้ว

เฟิงอวิ๋นเซิงตัวสูง อยู่ในเกณฑ์ปานกลางค่อนไปทางสูงสำหรับสตรี แต่ว่าเทียบกับลูกศิษย์ของฟู่เอินซูแล้ว นางเตี้ยกว่าซือคงจิงและอิ่นหลิวหัวเล็กน้อย อีกทั้งยังเตี้ยกว่าฟู่เอินซูผู้เป็นอาจารย์อย่างเห็นได้ชัด

ในตอนนี้ถูกเยี่ยนจ้าวเกอนำมาหยอกล้อ เฟิงอวิ๋นเซิงจึงอดกลอกตาขาวไม่ได้

เยี่ยนจ้าวเกอมองนางด้วยรอยยิ้ม สุดท้ายเอ่ยว่า “…แต่ข้าชอบใครบางคนที่มีใบหน้าที่กลมนิด หูใหญ่หน่อย คิ้วหนา และเตี้ยไปบ้างเช่นนี้ ดูเข้ากันเป็นอย่างยิ่ง และไม่แย่แม้แต่น้อย”

เฟิงอวิ๋นเซิงแบมือเลียนแบบเยี่ยนจ้าวเกอ “ช่างโชคดียิ่งนัก ไม่เช่นนั้นคนในใต้หล้าคงไม่มีใครต้องการข้าแล้ว”

ชายหนุ่มหัวเราะขึ้น หยิบผ้าคาดเล็กยาวผืนหนึ่งออกมา แล้วเดินเข้าไปหาเฟิงอวิ๋นเซิง

อีกฝ่ายเซิงงงเล็กน้อย หลังจากนั้นเยี่ยนจ้าวก็ยื่นผ้าคาดไปด้านหลังศีรษะนาง เพื่อรวบผมของนาง

“ข้ามีของข้าอยู่แล้ว” ขณะที่เฟิงอวิ๋นเซิงพูดอยู่ เยี่ยนจ้าวเกอใช้พาดคาดนั้นมัดผมนางเป็นหางม้า

เยี่ยนจ้าวเกอพูดด้วยรอยยิ้มขณะที่มองหูสองข้างของเฟิงอวิ๋นเซิงที่โผล่ออกมา “ซ่อนไปก็ได้ไม่คุ้มเสีย เจ้ารู้หรือไม่ว่าหน้าตาของเจ้า เมื่อมัดผมไว้ด้านหลังแล้วดูงดงามกว่าเดิม หน้าเด็กกว่าเดิม ดูเหมือนกับวัยรุ่น คล้ายมีอายุราวสิบหกสิบเจ็ดปี”

หญิงสาวหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ “ความหมายของท่านคือข้าเป็นสตรีมีอายุแล้วหรือ?”