ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 605

หลานเหวินเหยียนฮึกเหิม ฝืนสะกดความตื่นเต้นในใจ คำนับเยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิง จากนั้นก็ผละไป

ขณะมองเงาร่างที่จากไปของเขา เฟิงอวิ๋นเซิงถามด้วยความประหลาดใจ “ที่ท่านพูดว่ามีวาสนาต่อกันหมายถึง?”

เยี่ยนจ้าวเกอเล่าเรื่องราวในอดีตคร่าวๆ พอเล่าจบก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “การไปอาณาจักรถังในครั้งนั้นได้พบเมิ่งหว่านโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นก็พบเจ้าเพราะนาง”

เฟิงอวิ๋นเซิงจุ๊ปากชมเชย

“สหายน้อยผู้นี้ไม่เลว ที่ข้าช่วยเขาไม่ใช่เพราะเรื่องในอดีตเท่านั้น” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าว

“ตอนนั้นเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะเยี่ยจิ่ง ถึงแม้ว่าจะได้รับการรักษาจากสำนัก และข้ายังมอบโอสถให้เขา แต่อาการบาดเจ็บของเขาต้องรักษานานมากจึงค่อยดีขึ้น”

“อยู่ด้านนอกเขาเป็นอัจฉริยะหาตัวจับยาก แต่ว่าในสำนักของเรา พรสวรรค์ของเขาไม่โดดเด่นนัก พอเสียเวลาเพราะเรื่องนี้ ยิ่งมีความเป็นไปได้ว่าจะเสียเปรียบทุกคน”

“แต่ว่าเขาพยายามอย่างหนัก ขยันทุ่มเทกว่าในอดีต ในคนรุ่นเดียวกันนับว่าเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่พยายามมากที่สุด สุดท้ายก็เหนือกว่าคนจำนวนมาก ค่อยๆ โดดเด่นขึ้นมา”

เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มเล็กน้อย “ทั้งมีบุญคุณกับข้า อีกทั้งยังตั้งใจพัฒนาตัวเอง เช่นนั้นข้าจะช่วยเขาอีกแรง”

เฟิงอวิ๋นเซิงพยักหน้าเล็กน้อย “ถ้าหากเป็นเช่นนี้ เขาคงไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”

ทั้งสองคนทางหนึ่งพูด ทางหนึ่งเดินอยู่บนทาง

ขณะที่เดินอยู่ เยี่ยนจ้าวเกอก็มองไปยังที่ไกล รู้สึกยินดีขึ้นมา “วันนี้ได้เจอคนคุ้นเคยทั้งหมดเลย”

หญิงสาวมองไป เห็นเงาคนปรากฏที่ปลายทางเดิน มีเฟิงม่อหยาง จวินลั่ว และยังมีจ้าวหมิงกับจิ่งอวิ๋นจือด้วย

นางรู้จักคนเหล่านี้เช่นกัน พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ล้วนเป็นคนรู้จักจริงๆ ด้วย”

พวกเฟิงม่อหยางครั้นเห็นเยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิงก็ประสานมือ เยี่ยนจ้าวเกอถามยิ้มๆ ว่า “พวกเจ้าเหตุใดจึงมาที่นี่”

จวินลั่วพูดพลางยิ้มกว้าง “ท่านพ่อข้ามาเยี่ยมท่านอาเยี่ยนที่เขากว่างเฉิง ข้าจึงตามมาด้วย”

เยี่ยนจ้าวเกอเข้าใจ หันไปมองจ้าวหมิง “แสดงว่าท่านลุงจ้าวก็มาด้วยเหมือนกันหรือ?”

จ้าวหมิงพยักหน้า “ถูกต้อง”

เฟิงม่อหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้มบาง “ท่านลุงจ้าวกับท่านน้าจวินเดินทางไกลมา ท่านพ่อข้าจึงหยุดปรุงโอสถที่กำลังจัดการอยู่โดยเฉพาะ”

ตระกูลของพวกเขาสนิทเหมือนกับครอบครัวเดียวกัน ในตอนที่ยังหนุ่ม เยี่ยนตี๋ เฟิงฉือ จวินจื้อหยวน และจ้าวซื่อเฉิงซึ่งเป็นผุ้อาวุโสต่างสนิทกัน

เยี่ยนตี๋เลื่อนจากระดับบรรลุธรรมกลายเป็นระดับศักดิ์สิทธิ์นับเป็นเรื่องน่ายินดี จวินจื้อหยวน จ้าวซื่อเฉิงย่อมมาแสดงความยินดี

เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้เนื่องจากการรุกรานของปีศาจอัคคีที่ทะเลตะวันออก หลังจากเยี่ยนตี๋เลื่อนเป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์และออกฌานได้ไม่นาน ก็ไปเข้าร่วมสงครามที่ทะเลตะวันออกทันที จากนั้นก็ใช้ค่ายกลเทพไท่อี้ถล่มทลายผนึกปีศาจอัคคี ตัวเยี่ยนตี๋อยู่ในผนึกมาโดยตลอด สุดท้ายจึงค่อยมีอิสระ

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไปเถอะ ผู้อาวุโสรวมตัวของพวกเขา พวกกเราก็รวมตัวของพวกเรา”

จวินลั่วมองเยี่ยนจ้าวเกอสลับกับเฟิงอวิ๋นเซิงไปมา “ท่านพี่เยี่ยน ศิษย์พี่เฟิงจะกลายเป็นพี่สะไภ้เล็กของข้าแล้วหรือ?”

ทั้งสองคนที่ถูกกล่าวถึงอดหัวเราะขึ้นไม่ได้ ชายหนุ่มดีดนิ้วใส่หน้าผากนางทีหนึ่ง “ตัดคำว่า ‘เล็ก’ ออกไป นางอายุเยอะกว่าเจ้า”

“ศิษย์พี่เฟิงมัดผมแล้ว ดูไปไม่ได้มีอายุเยอะกว่าข้า” จวินลั่วกุมหน้าผาก

เยี่ยนจ้าวเกอได้ยินก็มองเฟิงอวิ๋นเซิงอย่างได้ใจ ส่วนหญิงสาวยิ้มพลางส่ายหน้า

จวินลั่วเข้าไปใกล้ๆ พูดพลางยิ้มกว้าง “ข้าเป็นผู้แสดงความยินดีคนแรก สมควรมีรางวัลใช่หรือไม่?”

“รางวัลย่อมมี แต่ข้าก็ต้องขอแสดงความยินดีกับลั่วลั่วเจ้าเช่นกัน” เฟิงอวิ๋นเซิงพิจารณาจวินลั่ว และชายหนุ่มหน้าตาหมดจดที่ยืนอยู่ด้านข้าง