ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 625

ในใจของเว่ยฉู่กงเกิดความเย็นเยียบไร้สิ้นสุด

ยิ่งพลังฝึกปรือสูงเท่าไร ก็ยิ่งสัมผัสถึงความน่ากลัวของเยี่ยนจ้าวเกอได้ชัดเจนเท่านั้น

พลังฝึกปรือของตนเลื่อนจากขั้นบรรลุธรรมเป็นระดับศักดิ์สิทธิ์ เมื่อครู่ถึงกลับมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวที่เยี่ยนจ้าวเกอจับเว่ยอวิ๋นเซิ่ง

รอจนเยี่ยนจ้าวเกอยืนนิ่งเอ่ยปากอีกครั้ง เขาถึงพบว่าชายหนุ่มมาถึงใต้หนังตาของเขาในชั่วพริบตาเดียว

อีกฝ่ายฆ่าคนด้วยรอยยิ้มจืดจาง ชายชราอย่างเขาลงมือช่วยเหลือทันที สุดท้ายกลับได้แต่มองดูเว่ยอวิ๋นเซิ่งถูกชายหนุ่มแปลกหน้าหักคอทิ้งอยู่เฉยๆ

นี่ทำให้ชายชราสยิวกายขึ้นทันที

เขาแน่ใจว่าเยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่ตรงหน้ามีอายุจริงกับอายุภายนอกไม่แตกต่างกันมากนัก แต่หลังจากแน่ใจถึงข้อนี้แล้ว เขายิ่งตกตะลึงขึ้นกว่าเดิม ถึงกลับคิดหมุนตัวหนี

เยี่ยนจ้าวเกอมองชายชราตระกูลเว่ย ก่อนจะถอนใจแล้วพูดว่า “ในเมื่อข้ารอพวกท่านที่นี่โดยเฉพาะ พวกท่านก็อย่าคิดหนีเลย”

ชายชราโมโห ผลักสองมือออกพร้อมกัน พลังฝ่ามือของท่าหัตถ์ฟ้าถล่มเมฆาถูกกระตุ้นถึงขีดสุด เมฆบนท้องฟ้าเดี๋ยวม้วนตัวเดี๋ยวคลายออก กลายเป็นคลื่นคลั่งไร้ขอบเขต ซัดใส่เยี่ยนจ้าวเกอ

บนร่างของเขามีคนร่างสูงใหญ่คนหนึ่งโผล่ขึ้น กลับเป็นรูปฟ้าถล่มเมฆา รูปญาณวรยุทธ์ของเขา

ความยิ่งใหญ่และความละเมียดละไมปรากฏขึ้นมา เหมือนกับมีคนที่ประกอบกันจากเมฆ แสดงแก่นแท้ของหัตถ์ฟ้าถล่มเมฆาได้อย่างหมดจด

เยี่ยนจ้าวเกอเพียงหัวเราะอย่างไม่สนใจ ฝ่ามือผลักออกไปด้านหน้าอีกครั้ง ใช้ฝ่ามือนภากว่างเฉิง สภาวะฝ่ามือคล้ายครอบท้องฟ้า

ต่อให้ทะเลเมฆที่ขอบฟ้าจะซัดสาดและยิ่งใหญ่ขนาดไหน สุดท้ายก็ถูกคลุมอยู่ใต้ท้องฟ้า

ชายหนุ่มพลิกฝ่ามือ ฟ้าดินก็พลิกเปลี่ยนตาม ทะเลเมฆอันยิ่งใหญ่พลันกระจัดกระจาย!

ฝ่ายชายชราตระกูลเว่ยกัดฟัน คำรามต่ำ ในดวงตามีตราอาคมหลายสายกะพริบขึ้น

ตราอาคมเปล่งแสง ท้องฟ้าเหนือเมืองเหลาเฟิงปรากฏธารแสงหลายสายตัดสลับกัน ประกอบกันกลายเป็นค่ายกลขนาดยักษ์อย่างรวดเร็ว

พลังของค่ายกลซัดลงด้านล่าง เสริมพลังให้กับชายชรา ทำให้รูปฟ้าถล่มเมฆาของเขาที่แทบจะถูกบดขยี้ในฝ่ามือเดียว มีสภาวะมั่นคงขึ้นอีกครั้ง

ถ้าหากก่อนหน้านี้มีคนบอกเขาว่า เขาจะประมือกับชายหนุ่มอายุไม่ถึงสามสิบคนหนึ่งไม่ได้ ไม่เพียงแต่สู้อีกฝ่ายไม่ได้เท่านั้น ยิ่งต้องใช้ค่ายกลคุ้มกันมารักษาชีวิต เช่นนั้นเขาจะต้องพ่นน้ำลายใส่หน้าคนผู้นั้นแน่

แต่ตอนนี้เขากลับเพียงกังวลเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือค่ายกลของตนไม่แข็งแกร่งพอ!

ในขณะที่ใช้ค่ายกลคุ้มกันตระกูล กำไลวิญญาณวงหนึ่งบนข้อมือของชายชราเปล่งแสงสว่าง ปราณวิญญาณหลายสายเสริมพลังให้กับเขา

ภายใต้การเกื้อหนุนจากอาวุธวิญญาณชั้นสูง ชายชราตระกูลเว่ยรู้สึกว่าพลังของตนไม่เพียงแต่เพิ่มขึ้นชั่วคราว แม้แต่การควบคุมค่ายกลคุ้มกันก็คล่องมือมากขึ้นด้วย

เยี่ยนจ้าวเกอมองเหตุการณ์นี้ สภาวะมือไม่หยุดลง ยังคงร่วงหล่นเหมือนฟ้าถล่มทลายเช่นเดิม

สำหรับการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย เยี่ยนจ้าวเกอเหมือนไม่เห็นในสายตา เพียงสืบเท้าขึ้นหน้าหนึ่งก้าว

ชายหนุ่มไม่ทำท่าทางใด เพียงก้าวออกหนึ่งก้าว แต่มิติด้านใต้เขาในวินาทีนี้เหมือนกับเกิดการเปลี่ยนแปลง

ค่ายกลใหญ่ที่ครอบคลุมถึงกับหยุดชะงักในขณะที่หมุนวน

บนพื้นมีลวดลายค่ายกลหลายสายส่องสว่างขึ้น ในตอนนี้กลับเหมือนงูหลายตัวถูกเยี่ยนจ้าวเกอเหยียบหางไว้พร้อมกัน

เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มพลางก้าวเท้าออกอีกก้าว มาถึงเบื้องหน้าชายชราตระกูลเว่ย

ฝ่ามือที่ชูสูงลดต่ำลงในวินาทีนี้!

อาวุธวิญญาณชั้นสูง แหลกสลาย!

ทะเลเพลิงสีเขียวกลางอากาศระเบิดยอย่างสะเทือนเลือนลั่น เงาคนเงาหนึ่งเดินออกมาจากด้านใน

นั่นเป็นบุรุษวัยกลางคนสวมเกราะสีทอง ใบหน้าน่าเกรงขาม ทั่วทั้งร่างมีแต่กลิ่นคาวเลือดเข้มข้น มีสภาวะอันดุดันที่ข่มขวัญผู้คน

จอมยุทธ์ที่มีความตั้งใจไม่แน่วแน่ ขอแค่สัมผัสสภาวะพลังแบบนี้ ต่างเกิดความคิดขาดเขลา สูญเสียความตั้งใจ แทบอยากจะยอมแพ้ขอชีวิต

“เป็นแม่ทัพหยาง! แม่ทัพหลวนเซียง หยางจ้าวเจิน!” ในเมืองเหลาเฟิงมีคนจำแม่ทัพวัยกลางคนนี้ได้ จึงอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องเรียก

อีกฝ่ายคือแม่ทัพผู้เหี้ยมหาญซึ่งรักษาเกาะหลวนเซียงมาโดยตลอด นิสัยโหดเหี้ยม สังหารคนมามากมาย มือเปื้อนเลือดจากชีวิตคนนับไม่ถ้วน หลังจากสงครามต่อต้านต้าเสวียนเริ่มขึ้น จอมยุทธ์ต่อต้านราชวงศ์ต้าเสวียนอ๋องที่ถูกเขาฆ่าด้วยมือตัวเองมีจำนวนนับไม่หวาดไม่ไหว

เพียงแต่แม่ทัพหยางผู้นี้ ดวงตาปรากฏเพลิงโทสะอย่างชัดเจน

ใบหน้าที่ถูกแสงไฟสะท้อนเป็นสีเขียวคล้ำในตอนแรก ดูดุร้ายยิ่งกว่าเก่า

เยี่ยนจ้าวเกอฆ่าชายชราตระกูลเว่ยต่อหน้าเขา ตนลงมือแต่ยังถูกชายหนุ่มป้องกันไว้ได้ ทำให้เขาพลันรู้สึกถูกทำลายเกียรติ

ชายหนุ่มผู้นี้ฟาดเว่ยฉู่กงตายในฝ่ามือเดียว ก่อนเขาจะชักมือกลับโดยไม่สนใจแม้แต่น้อย แล้วสบตาหยางจ้าวเจินอย่างสงบนิ่ง “โอ้ มาแล้วหรือ? หลังจากจับพวกเราแล้ว จะใช้พวกเราเป็นตัวประกัน เพื่อจับจอมยุทธ์สำนักความมืดมากกว่านี้ใช่หรือไม่?”

หยางจ้าวเจินมองเยี่ยนจ้าวเกอ “มิใช่ผู้สืบทอดของสำนักความมืด อาจารย์เจ้าเป็นใคร?”

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นี่สำคัญมากหรือ? เอาเป็นว่าข้าปกป้องคนของสำนักความมืดผู้นี้แล้ว”

“ไม่สำคัญจริงๆ โจรกบฏต้องถูกสังหาร” หยางจ้างเจิ้นเอ่ยอย่างเย็นชา

ครั้นพูดจบ หยางจ้าวเจินก็เคลื่อนไหวร่าง แสงสีขาวปรากฏขึ้นอีก ม้วนเพลิงสีเขียวหนาหนักพุ่งใส่เยี่ยนจ้าวเกอชนิดครอบฟ้าครอบดิน!

……………………………………….