ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 661

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกเลื่อนเป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสาม ขั้นรวมรูประยะท้ายได้สำเร็จ!

การหลอมเปลี่ยนพลังงานและปราณมังกรเพื่อชำระล้างร่างกาย การดูดซับพลังจันทร์ของดำส่วนหนึ่ง การฝึกฝนท่าคุนเผิงรกร้างอันเป็นวรยุทธ์สะท้านโลกา ต่างทำให้พลังของร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกพัฒนาขึ้นขั้นหนึ่ง

สุดท้ายในตอนนี้ หลังจากได้ผลึกปอดแดนทะเลมา มันก็ก้าวเท้าก้าวสุดท้ายสำเร็จ

ภายใต้การสั่งสม ด่านที่ลำบากยากเข็ญสำหรับคนจำนวนมาก ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกกลับก้าวข้ามได้อย่างสบายๆ

น้ำทั้งหมดไหลรวมกันเป็นธาร

ชายชราผู้นั้นแม้ว่าจะเป็นยอดฝีมือที่อยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสามเช่นกัน อีกทั้งยังฝึกฝนวิชาอย่างคัมภีร์นภากาลเวลา กอปรกับมีพลังเหนือธรรมดา

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับกระบองไม้ไผ่สีเขียวของเยี่ยนจ้าวเกอ อาวุธศักดิ์สิทธิ์กระบี่รุ้งพร่างพราวของเขาไม่อาจแสดงความสามารถได้

เยี่ยนจ้าวเกอถอดเกราะเหมันต์ทระนง ใส่ลงบนร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกที่เหี้ยมหาญอยู่แล้วน่าเกรงขามมากขึ้น ผลลัพธ์ของการต่อสู้ต่อจากนี้ถูกลิขิตไว้แล้ว

ปราณมังกรหลายสายในวังฝูงมังกรกลายเป็นสายโซ่ ผนึกทางหนีของชายชราผู้นั้นไว้โดยสิ้นเชิง

สู้ก็สู้ไม่ได้ หนีก็หนีไม่พ้น

เยี่ยนจ้าวเกอหมายจะจับเป็นชายชราผู้นี้ ในเมื่ออีกฝ่ายทำหน้าที่ส่งของวิเศษต่างๆ เช่นเครื่องหอมบรรจุฟ้าและผลึกปอดแดนทะเล เช่นนั้นก็น่าจะเข้าใจรายละเอียดของค่ายกลบูชาฟ้า

ถึงแม้จะอยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสาม ขั้นรวมรูประยะท้ายเหมือนกัน ทว่ามีเรื่องที่รู้มากกว่าน้องชายเสียนิสัยอย่างคังจิ่นหยวนอย่างชัดเจน

แต่ว่าชายชราผู้นี้กลับมีนิสัยเด็ดขาดยิ่ง ไม่กลัวตายเหมือนคังจิ่นหยวนนั่น

จนถึงตอนสุดท้ายเมื่อพบว่าไม่มีความหวังจะหนีอีก และเยี่ยนจ้าวเกอมีความคิดจะจับเป็น เขาก็กัดฟันพุ่งใส่คมหอกของร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกใช้พลังและท่ามือได้ตามใจ เก็บพลังของตัวเอง

ชายชราผู้นั้นกลับทำท่าขอตกตายร่วมกับศัตรู ไม่สนใจตัวเองโดยสิ้นเชิง ฉวยโอกาสจู่โจมอย่างดุดัน

เยี่ยนจ้าวเกอส่ายหน้าเล็กน้อย ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกพลันส่งหอกออกไป แทงทรวงอกของอีกฝ่ายทะลุ

ประกายชีวิตหายไปจากดวงตาของชายชราอย่างรวดเร็ว คนโรยราลง

ก่อนจะตาย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่ยอมรับ แต่ไม่ใช่เป็นเพราะความตายของตัวเอง “โจรน้อย เจ้าทำลายแผนการใหญ่ของพวกข้า ข้าไม่มีทางเลิกรากับเจ้าเป็นอันขาด!”

เยี่ยนจ้าวเกอมองเขา จู่ๆ ก็ยิ้มขึ้น “ตาเฒ่า พวกท่านทำให้แผนการใหญ่ของข้าสำเร็จ ขอบคุณมาก”

ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกเก็บกระบี่รุ้งพร่างพราวในมือของอีกฝ่าย

ชายหนุ่มยื่นมืออกมากดบนจุดตันเถียนของชายชรา ลมปราณที่เหมือนความโกลาหลรุกล้ำเข้าไปด้านใน

อีกฝ่ายที่ใกล้หมดลมหายใจ พึมพำอย่างยากลำบาก “เจ้าคิดจะสำรวจวรยุทธ์ของพรรคเราหรือ? ไม่มีประโยชน์ ไฉนจะให้เจ้าดูออกง่ายขนาดนั้น? เจ้า…”

เขาพลันเบิกตาขึ้น “นี่…”

เยี่ยนจ้าวเกอสีหน้าราบเรียบ ญาณจริงแท้ที่เหมือนกับความโกลาหลกลางฝ่ามือรุกล้ำเข้าไปในร่างของชายชรา ค่อยๆ ประกอบกันเป็นภาพไร้สิ้นสุด

ญาณจริงแท้ที่กำลังจะสลายของอีกฝ่ายไหลเชี่ยวไม่หยุด คล้ายกับกลายเป็นกระแสเวลา

กระนั้นในวินาทีนี้ เวลาเหมือนกับหมุนกลับ ทุกสิ่งต่างถอยกลับสู่จุดเริ่มต้นในตอนแรกสุด เมื่อครั้งฟ้าดินยังไม่ได้แยกออกจากกัน ความขมุกขมัวยังไม่จางหาย

ในห้วงสมองของเยี่ยนจ้าวเกอค่อยๆ มีลวดลายแสงหลายสายสว่างขึ้น เรียงกันไม่เป็นระเบียบ ไม่มีลำดับขั้นตอน

แต่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอัศจรรย์พันลึกนัก

ตนเหมือนกับยืนอยู่บนกระแสเวลาอีกครั้ง ปลีกตัวออกมา ก้มมองทะเลเหือดแห้งกลายเป็นนา การเปลี่ยนแปลงของสรรพสิ่ง

‘ถึงจะไม่สมบูรณ์แบบ แต่ทำให้ผู้คนได้รับประโยชน์ไร้สิ้นสุด’ เยี่ยนจ้าวเกอมุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อย ในใจเบิกบานยิ่ง