ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 69

บนหน้าผาแห่งหนึ่งไกลออกไปจากเมืองชมตะวัน มีคนจำนวนหนึ่งยืนมองเมืองชมตะวันอยู่เงียบๆ

แสงแดดตกกระทบไปยังร่างกายของทุกคน ทำให้ชุดคลุมสีทองของพวกเขาเจิดจ้าดึงดูดสายตา

ผู้นำคณะเป็นชายวัยกลางคน ซึ่งก็คือทะยานบูรพา หนึ่งในเจ็ดสุริยัน ผู้อาวุโสแห่งสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์

ข้างกายของเขามีชายชราที่สวมชุดคลุมสีทองคนหนึ่งยืนอยู่ นั่นก็คือผู้อาวุโสคุมการณ์แห่งถังตะวันออกของสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ นอกจากนี้แล้วยังมีจอมยุทธ์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์คนอื่นๆ อีกด้วย

ในกลุ่มคนมีชายหนุ่มสวมชุดขาวคนหนึ่งยืนอยู่ หนวดเคราปกคลุมไปทั่วทั้งใบหน้า มองดูอาจหาญไร้เทียมทาน แต่ดวงตาคู่หนึ่งกลับเต็มไปด้วยแววของความเยือกเย็นดุจอสรพิษ

สีหน้าของชายหนุ่มยังคงซีดเซียวอยู่บ้าง สายตาที่มองไปยังเมืองชมตะวันเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้น

ซึ่งเขาก็คือเซียวเซิงนั่นเอง

บัดนี้ความคับแค้นในใจของเขาที่มีต่อเยี่ยนจ้าวเกอนั้น ไม่ได้น้อยไปกว่าที่มีต่อเฟิงอวิ๋นเซิงเลยแม้แต่นิดเดียว

เยี่ยนจ้าวเกอไม่เพียงแต่ทำให้เขาพ่ายแพ้ ทว่ายังทำให้เขาขายหน้าอย่างยิ่ง อีกทั้งก่อนหน้านี้ยังนำเรื่องที่เขาถูกเฟิงอวิ๋นเซิงเล่นงานช่วงล่าง ไปป่าวประกาศต่อหน้าธารกำนัลอีกด้วย

เซียวเซิงถูกฉีกหน้าอย่างไม่เหลือชิ้นดี

เรื่องที่เขาถูกเฟิงอวิ๋นเซิงทำร้าย ทางสำนักปิดเงียบมาโดยตลอด แม้แต่คนในเองก็รู้รายละเอียดเรื่องนี้น้อยนิดนัก

ทว่าบัดนี้กลับรู้กันทั่วบ้านทั่วเมือง

ถึงแม้ว่าคนอื่นๆ จะไม่ได้มองเขาอยู่ ทว่าเซียวเซิงที่ในอยู่ในกลุ่มคนขณะนี้ ก็ยังรู้สึกได้ว่ารอบข้างมีแต่สายตาที่เต็มไปด้วยการดูถูกเยาะหยัน ทำให้เขารู้สึกคันยุบยิบเหมือนกับนั่งบนพรมเข็ม

ความรู้สึกร้อนรนและอับอายนี้ก็เปลี่ยนเป็นความแค้นใจทั้งหมด และไปรวมกันอยู่ที่ตัวของเยี่ยนจ้าวเกอนับไม่ถ้วน

ชายชราในชุดคลุมสีทองหันไปมองทะยานบูรพา “แจ้งไปทางสำนักให้ส่งยอดฝีมือมาอีก ปล่อยให้จบเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด”

“ปีที่แล้วเมิ่งหว่านทำมงกุฎจันทราหลุดมือไป ท่านเจ้าสำนักก็เข้าฌานมาไม่ยอมออกเสียที เห็นทีคงจะมีคนลืมไปแล้ว ว่าปัจจุบันนี้สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ของเราต่างหาก ที่เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันดับหนึ่ง!”

“อาณาจักรถังตะวันออกอยู่ที่นภาพิภพแล้วอย่างไรหรือ เพียงแค่สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ของข้าพอใจ ก็ถล่มพวกมันให้ราบได้เช่นกัน”

คำพูดนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่พูดได้ ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น คงจะเป็นการหมิ่นประมาทความสามารถของทะยานบูรพา ทำให้ประเขาไม่พอใจแน่

ทะยานบูรพายืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน ฉายแสงเจิดจ้าราวกับดวงตะวัน

เขามองเมืองชมตะวันที่อยู่ไกลออกไปอย่างเงียบๆ “การวางแผนที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว”

ชายชราในชุดคลุมสีทองส่ายหน้าอย่างช้าๆ “ยังไม่รอบคอบพอ”

“พวกเรายังเตรียมการยังไม่เรียบร้อย ฝั่งเขากว่างเฉิงเองก็เช่นกัน” ทะยานบูรพากล่าว

“แต่ความผิดปกติของหุบเหวปราการมังกรในครั้งนี้ กลับส่งเสริมพวกเรา อีกทั้งยังทำให้เรามีโอกาสที่จะทำสำเร็จ”

เส้นประสาทของชายชราชุดคลุมในสีทองพลันขมวดเกร็ง “หลักการนี้ไม่ผิด”

ฝ่ายทะยานบูรพาหันกลับไปมองเซียวเซิง “ข้าไม่สนปัจจัยอื่น เยี่ยนจ้าวเกอคิดจะอยู่เหนือเจ้า ดูแล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากอะไร”

“ข้าด้อยกว่าเขาขอรับ” เซียวเซิงสูดหายใจเข้าลึก แล้วกล่าวตอบอย่างยากลำบาก

หนึ่งในเจ็ดสุริยัน ทะยานบูรพามองไปทางเมืองชมตะวันอีกครั้ง “เจ้าอยู่สูงกว่าเขาระดับหนึ่ง แต่ก็ยังสู้เขาไม่ได้ ถ้าหากอยู่ในระดับเดียวกันล่ะก็ ผลสุดท้ายก็เกรงว่าคงไม่ดีกว่าหยวนหลงเท่าไร”

เซียวเซิงกำหมัดแน่น พลางก้มศีรษะลง

“หากกล่าวเช่นนี้แล้ว เหมือนข้าได้เห็นจ่านตงเก๋ออีกคน และเยียนตี๋อีกคน กระทั่งศักยภาพก็อาจจะน่าทึ่งยิ่งกว่า” ทะยานบูรพากล่าวเสียงเรียบ

“น่าเสียดายจริงๆ ที่ต้นกล้างามเช่นนี้ กลับงอกอยู่ที่เขากว่างเฉิง”

“ถ้าสามารถตัดตอนมันก่อนที่จะเติบโตขึ้นมาได้ นั่นนับเป็นทางที่ดีที่สุด”

เซียวเซิงได้ยินดังนั้น ลมหายใจก็รัวเร็วขึ้นมาในทันที ทะยานบูรพาไม่แม้แต่จะหันกลับมา “อดทนรอไปก่อน เจ้าอาจจะมีโอกาสได้เชือดเยี่ยนจ้าวเกอด้วยมือของเจ้าเอง เพื่อลบล้างความอับอายให้กับตัวเอง”

“ได้ฆ่าเยี่ยนจ้าวเกอด้วยมือของข้าเอง เป็นสิ่งที่ข้าต้องการยิ่งนัก” ลมหายใจของเซียวเซิงเปลี่ยนเป็นสงบนิ่งลง กล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา

…

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวลากับจ้าวซื่อเฉิงแล้วเดินจากไป เขาพบเข้ากับอาหู่ที่ยืนรออยู่ที่นั่น ฝ่ายอาหู่เดินมาด้านหน้า ยิ้มอย่างจริงใจแล้วพูดว่า “คุณชาย เป็นอย่างไรบ้างขอรับ”

ชายหนุ่มยักไหล่ “ศิษย์น้องเฟิงจะถูกส่งตัวกลับไปที่สำนัก ส่วนพวกเราจะอยู่ที่นี่ต่อ ข้ายังมีธุระต้องจัดการอีกหน่อย”