ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 704

โจวฮ่าวเซิงมองเยี่ยนจ้าวเกอ สายตาเคร่งขรึมเล็กน้อย เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา

คนที่เพิ่งเลื่อนเป็นระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ได้ไม่นาน อาศัยอะไรมาแบ่งสุสานจักรพรรดิประกายกาฬกับสำนักที่ยิ่งใหญ่อย่างสำนักความมืด

ถ้าหากเป็นคนทั่วไป สำนักความมืดมีวิธีนับไม่ถ้วนกำจัดทิ้ง ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีการเหี้ยมโหดด้วยซ้ำ

แต่กับเยี่ยนจ้าวเกอ โจวฮ่าวเซิงไม่มีความมั่นใจนี้

ถ้าใช้สภาวะกดดันคน ยังไม่ต้องพูดถึงเยี่ยนจ้าวเกอผูกมิตรกับลูกศิษย์ขององค์ประมุขอาคเนย์ แค่การทำลายค่ายกลอัคคีสวรรค์อัสนีวิบัติเมื่อก่อนหน้าของเขา ยังทำให้ราชวงศ์ต้าเสวียนอ๋องต้องถอนกำลัง สำนักความมืดไม่อาจสร้างความลำบากให้กับเขาได้

ความแค้นระหว่างเยี่ยนจ้าวเกอกับสำนักแสงสว่างไม่อาจแก้ไขเช่นกัน ถือเป็นพันธมิตรของสำนักความมืดไปโดยปริยาย

‘สำนักแสงสว่าง…’ โจวฮ่าวเซิงใจสั่น

เยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่เบื้องหน้ากับตนเปิดมิติร่วมกัน เพื่อหาเส้นทางที่มุ่งหน้าไปยังสุสานจักรพรรดิประกายกาฬ

ด้วยความเข้าใจที่โจวฮ่าวเซิงมีต่อสำนักสว่าง ทางด้านพวกเขามีเบาะแสอยู่จำนวนหนึ่งเช่นกัน ตอนนี้น่าจะรู้สึกตัวแล้ว

ทางฝ่ายตนแม้จะได้โอกาสก่อน แต่ก็ยังคงไม่มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม

การเข้าไปของเยี่ยนจ้าวเกอสามารถถึงดูดความสนใจจากสำนักแสงสว่างได้อย่างมีประสิทธิภาพ สำหรับสำนักตนแล้ว ไม่ใช่ไร้ข้อดีโดยสิ้นเชิง

โจวฮ่าวเซิงมองเยี่ยนจ้าวเกอแวบหนึ่ง พูดในใจว่า ‘หากมีอันตรายจริงๆ ค่อยช่วยเขาแล้วกัน ในเมื่อคิดจะแบ่งสุสานจักรพรรดิประกายกาฬ ย่อมต้องแบกรับความเสี่ยงด้วย’

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว โจวฮ่าวเซิงก็พูดขึ้นทันทีว่า “พวกเราจะเตรียมตัวสักเล็กน้อย จากนั้นค่อยออกเดินทางทันที สหายน้อยเยี่ยนถ้าไม่มีธุระใด มาด้วยกันดีหรือไม่?”

เยี่ยนจ้าวเกอหัวเราะ กล่าวว่า “ข้าตอนนี้ว่างยิ่ง สามารถเดินทางได้ตลอดเวลา”

…

ในขณะเดียวกัน ณ ผาตะวันจันทราบนดินแดนจิตคุณธรรมในทะเลหวงเจีย ที่อยู่ของสำนักแสงสว่าง ยอดฝีมือระดับสูงในสำนักแสงสว่างรวมตัวกันอยู่ในห้องโถง

ทุกคนสีหน้าเคร่งเครียด “เด็กน้อยแซ่เยี่ยนนั่นจำเป็นต้องกำจัดทิ้ง ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นภัยร้ายแรง”

มีคนพูดอย่างเย็นชา “เขากลายเป็นภัยร้ายแรงไปแล้ว ถึงแม้จะเพิ่งเลื่อนเป็นระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ แต่การทำลายค่ายกลอัคคีสวรรค์อัสนีวิบัติ กับการหนีรอดจากเงื้อมมือของยอดฝีมือระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้า ความสามารถเช่นนี้ จะใช้จอมยุทธ์ที่อยู่ในระดับรวมรูประยะต้นทั่วไปมาวัดได้อย่างไร?”

“จะมีใครรู้ว่าเขาจะมีการเคลื่อนไหวที่อยู่เหนือความคาดหมายอีกหรือไม่?”

อีกคนหนึ่งกล่าวว่า “หอกระบี่ทะเลเหนือกับสำนักความมืดคุ้มครองเขาอยู่ เกาะมนุษย์สำริดคงจะไม่ลงมือช่วยเหลือพวกเราเช่นกัน ถ้าเขาไม่มาหาเอง พวกเราก็ไม่อาจจับตัวเขาได้”

คนก่อนหน้าพูดว่า “เราจับตัวเขาไม่ได้ พวกเราก็ไปโลกแปดพิภพ ทำลายเขากว่างเฉิงสำนักของเขา จากนั้นก็ถอนรากถอนโคนคนที่เกี่ยวข้องกับเขา”

“ราชวงศ์ต้าเวียนอ๋องลดธงรบ หยุดตีกลองศึกชั่วคราว ในเวลาสั้นๆ ยากจะมีการเคลื่อนไหว พวกเราไปถล่มโลกแปดพิภพก่อนค่อยว่ากล่าว”

ชายชราคนหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกับเขาขมวดคิ้ว “ไม่มีความคุ้มค่าแม้แต่น้อย เด็กน้อยนั่นนำตราประทับตะวันมาโลกซ้อนโลกแล้ว พวกเราทำลายโลกแปดพิภพไป ก็ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน”

อีกฝ่ายกล่าวอย่างแน่วแน่ “แก้แค้นก่อนค่อยว่ากล่าว! พวกเรารับสืบทอดมรรคาวิถีมากจากสำนักเดิม ต่อให้ตกต่ำมากกว่านี้ แต่ยอมให้เด็กน้อยจากโลกเบื้องล่างคนหนึ่งมาขี่ศีรษะแสดงบารมีตั้งแต่เมื่อไร?”

“ตอนแรกก็เป็นพวกเติ้งเซิน ต่อมาอวี่ซวนกับศิษย์น้องเฉิงก็ตายเพราะเด็กน้อยผู้นี้ พวกเรายังไม่เคยเสียท่าราชวงศ์ต้าเสวียนอ๋องมากขนาดนี้มาก่อน!”

ชายชราผู้นั้นรอจะพูดอะไรบางอย่าง ผู้อาวุโสสำนักแสงสว่างอีกคนที่อยู่ด้านข้างก็อธิบายเสียงเล็กเสียงน้อย “ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน อาจจะเป็นผลพลอยได้ที่ยิ่งใหญ่ก็ได้”

“โอ้?” ทุกคนงงงัน

ผู้อาวุโสสำนักแสงสว่างคนนั้นว่า “ก่อนหน้านี้ข้าได้พูดกับจางเซียนเซิงที่ลอยขึ้นมาจากโลกแปดพิภพนั่น และสังเกตได้ถึงเรื่องหนึ่ง

“ที่โลกแปดพิภพ มีคนผู้หนึ่ง อยู่ที่นั่นถูกเรียกว่าปราชญ์ภาพวาดผู้อาวุโสโม่ เป็นคนรุ่นเดียวกันกับจางเชา เพียงแต่ค่อนข้างลี้ลับ จางเชาเองก็ไม่รู้จักคนผู้นี้เช่นกัน”