ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 706

แสงสว่างที่ละลานตานั้นตอนแรกเป็นแค่จุดหนึ่งจุด สุดท้ายกับคลอบคลุมมิติไว้ทั้งมิติ

ไม่ใช่ประกายแสงส่องสว่างความมืดจากที่ไกลเข้าสู่ที่ใกล้อย่างละนิดๆ แต่มิติความมืดซึ่งอยู่โดยรอบเหมือนกับมีแสงสว่างเกิดขึ้นมา

โลกความมืดเบื้องหน้ากลายเป็นแสงสว่างในชั่วพริบตา

แสงและความมืดก่อเกิดการกลับตาลปัตรในช่วงสั้นๆ

เยี่ยนจ้าวเกอตาลุกวาว ‘นี่เป็นปฏิกิริยาของสุสานจักรพรรดิประกายกาฬที่แท้จริง’

แสงละลานตาครอบคลุม กวาดทำลายเปลวไฟในชั่วอึดใจ อีกทั้งยังกระแทกมือยักษ์ที่เหมือนกับเด็ดดาวหยิบจันทร์ได้นั้นให้ถอยไป

ครั้งนี้ในมิติมีแสงสว่างจางๆ หมุนเวียนอีก ปราณสีเขียวหลายสายพลันปรากฏขึ้น จากนั้นก็รวมกันกันกลายเป็นต้นไม้สูงทะลุฟ้าขนาดยักษ์

ต้นไม้ต้นหนึ่งพุ่งลงมาในแสงสว่างด้านล่าง เหมือนทะลุฟ้าดิน

กลิ่นอายของต้นไม้ต้นนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าเปลวเพลิงและมือยักษ์เสียอีก!

กระนั้นกลับถูกแสงละลานตาขวางกั้นไว้เช่นกัน พุ่งไปด้านล่างไม่ได้

ด้านในมิติพลันกระเพื่อมเหมือนกับคลื่นน้ำ มีตัวตนไร้รูปร่างอย่างหนึ่งแสดงร่างออกมาภายใต้การส่องแสงจากแสงสว่างที่กระจายไปทั้งสี่ทิศ

ในตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นใคร ต่างไม่เคยพบเห็นคนผู้นี้มาก่อน

ในตอนที่โจวฮ่าวเซิงจงใจตีหญ้าให้งูตื่น คนผู้นี้ก็อดทนไม่ยอมเผยตัว

ทว่าขณะนี้ ภายใต้การส่องสว่างของแสง ในที่สุดเขาก็ไม่อาจซ่อนร่างได้อีก

ในเมื่อเผยร่องรอยออกมาแล้ว คนผู้นี้ก็ไม่ซ่อนตัวต่ออีก แต่เข้าใกล้พวกเยี่ยนจ้าวเกอกับโจวฮ่าวเซิงโดยตรง

ร่างของเขามาถึงเบื้องหน้าพวกเยี่ยนจ้าวเกอ เหมือนกับมองข้ามระยะห่างระหว่างมิติ ไม่มีการเว้นระยะใดๆ

แม้จะอยู่ในการส่องสว่างจากแสงที่ละลานตานั้น เขาก็มีแค่เค้าโครงเรียบๆ ยังคงเห็นหน้าตาไม่ชัด

เยี่ยนจ้าวเกอดวงตาเคร่งขรึมขึ้น “คัมภีร์นภาความว่างเปล่า…”

บัดนี้แสงสว่างระยิบระยับเจิดจ้ามากกว่าเดิม ผลักคนที่คิดจะเข้าใกล้ผู้นี้ให้ออกไป

“หือ?” คนผู้นั้นแค่นเสียง กลิ่นอายที่เหมือนมีเหมือนไม่มีในตอนแรกระเบิดออกอย่างสะเทือนเลือนลั่น แข็งแกร่งถึงขีดสุด ทำให้มิติไร้ขอบเขตสั่นไหวไปพร้อมกัน

ทว่าพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ยังชนใส่แสงสว่างละลานตานั้น ถูกแสงขวางทางไว้

แสงสว่างม้วนพวกเยี่ยนจ้าวเกอกับโจวฮ่าวเซิง ออกห่างไปไกลในพริบตา หายไปอย่างไร้ร่องรอย

มิติที่เหมือนกับตอนกลางวันเมื่อครู่นี้ ในตอนนี้มืดสลัวลง กลับสู่ความมืดอีกครั้ง

ในมิติมีเสียงถอนใจดังมา

นาทีถัดมา ต้นไม้สูงเทียมฟ้านั้นหายไป เปลวเพลิงสลายไปเช่นกัน ฝ่ามือยักษ์ก็หดกลับไปด้วย

ส่วนเงาคนที่เหมือนกับโปร่งแสงในมิติ กลับเหมือนไม่เคยปรากฏตัวขึ้นมาก่อน

เยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่ด้านในแสงสว่าง พลางลูบมือกล่าวด้วยรอยยิ้ม “จักรพรรดิประกายกาฬสมคำร่ำลือจริงๆ แม้จะสวรรคตไปแล้ว แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยหมายปองสุสานของท่าน”

คนที่อยู่ในระดับเดียวกัน ถ้าไม่มีเหตุผลใดเป็นพิเศษ น่าจะไม่รบกวนการบรรทมหลังจากการสวรรคตของอิ่นเทียนเซี่ย

คนที่มีพลังฝึกปรือสู้อิ่นเทียนเซี่ยในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่ได้ ไม่อาจทำลายผนึกในสุสานจักรพรรดิประกายกาฬได้

โจวฮ่าวเซิงถอนใจเอ่ยว่า “ถ้าไม่ใช่เช่นนั้น ข้าคงไม่กล้านำทัพมาเสี่ยง”

ผู้อาวุโสสำนักความมืดคนหนึ่งข้างเขายิ้มอย่างหนักใจ “คนที่ไร้รูปร่างซึ่งซ่อนอยู่ในมิติผู้นั้น คงไม่ใช่องค์รประมุขซีฟางกระมัง? ผู้ที่ใช้ต้นไม้เทพเทียมฟ้าน่าจะเป็นองค์ประมุขตงฟาง ครั้งนี้พวกเราล่วงเกินทั้งสองคนอย่างสาหัสเสียแล้ว”