ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 772

เงาแสงหงส์เพลิงค่อยๆ หายไปในร่างของบุรุษหนุ่ม

บุรุษหนุ่มผู้นี้มองวังทรุดโทรมด้วยสีหน้าอึมครึมเล็กน้อย พูดในใจว่า ‘เด็กน้อยที่ครอบครองตราประทับตะวันนั่นเป็นผู้ใดกัน เกี่ยวข้องกับราชันพระอาทิตย์หรือไม่?’

ตัวเขาได้ข้อมูลของวังก้นทะเลมาโดยบังเอิญ ในตอนนี้แม้แต่บุคคลที่อยู่ในพื้นที่ของเขตตะวันอาคเนย์ ก็ไม่ทราบถึงความเป็นมาของสถานที่แห่งนี้

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ ด้านในวังก้นทะเลจะมีสถานการณ์ที่ตนไม่เข้าใจแล้ว

ส่วนเยี่ยนจ้าวเกอกลับมีข้อมูลนี้อยู่แต่แรก

บุรุษหนุ่มเงยหน้ามองมหาสมุทรที่ลอยอยู่ด้านบน ‘เวลามีจำกัด พวกหลินฮั่นหัวอีกเดี๋ยวคงพบร่องรอยแล้วรีบมาแน่…’

เขาหมุนตัวสาวเท้าเข้าไปในตัววัง พลันเกิดความรู้สึกขนลุก รู้สึกเหมือนมีดวงตาคู่หนึ่งกำลังมองเขาอยู่

‘ในวังแห่งนี้ นอกจากกระดูกหงส์เพลิงแล้วยังมีอะไรอีกกันแน่?’

หลังจากแค่นเสียงคำหนึ่งแล้ว เขาก็ล้วงเอาจอกสีทองอันหนึ่งออกมาจากในถุงย่อส่วน

เขาใช้แรงบี้จอกนั้น

จอกทองที่แหลกสลายกลายเป็นลำแสงหลายสาย ประกอบกันเป็นตราอาคมสีทองอร่ามอันหนึ่งกลางอากาศ

ตราอาคมบินไปยังส่วนลึกของตัววังด้วยตัวเอง ทว่าแค่ชั่วระยะเวลาสั้นๆ วังทั้งวังก็สั่นไหวขึ้นมา

น้ำทะเลบนตัววังหมุนวนและแยกออก เกิดเป็นที่ว่างขนาดมหึมาแถบหนึ่ง

ในตอนนี้เอง เกิดน้ำวนไร้รูปร่างจำนวนมากขึ้นด้านบนตัววัง ก้นน้ำวันต่างเชื่อมเข้ามาในตัววัง

ประตูวังเหมือนแปลงกายได้นับร้อยนับพันรูปแบบในชั่วพริบตา เปิดไปยังทิศทางที่แตกต่างกันออกไป

บุรุษหนุ่มผู้นี้หลังจากแยกแยะทิศทางเสร็จแล้ว เขาก็เลือกประตูที่เกิดจากน้ำวนสายหนึ่ง แล้วเดินเข้าไปในวังก้นทะเล

ครู่ต่อมา ด้านในน้ำทะเลที่ลอยกลับด้านอยู่เบื้องบน ก็มีแสงสว่างหลายสายพุ่งออกมา เป็นพวกหลัวจื้อเทาและคังผิงนั่นเอง

บางคนหนี บางคนติดตาม ต่างคนต่างเลือกประตู แล้วเข้าไปในวังทรุดโทรมไม่พร้อมกัน

เยี่ยนจ้าวเกอที่เข้ามาในวังก้นทะเลก่อนก้าวหนึ่ง กำลังเดินอยู่ในทางเชื่อมอันมืดมิด ก่อนที่จู่ๆ ทางเชื่อมตรงหน้าก็เริ่มบิดเบี้ยว

ชั่วขณะนั้น ที่นี่เหมือนกับถล่มด้วยสภาวะฟ้าล่มดินสลาย

วังทั้งวังบิดเบี้ยวเปลี่ยนรูปร่าง เส้นทางตรงหน้ายุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ หลังจากนั้นก็ประกอบกันใหม่ กลายเป็นลักษณะของวังดังเดิม

ต่อจากนั้น มันก็กระจัดกระจายอีกรอบ ก่อนจะประกอบกันใหม่อีกหน

เยี่ยนจ้าวเกอหยุดยั้งท่าร่างของตัวเองได้แล้ว แต่ก็ค้นพบอย่างจนปัญญาว่า เส้นทางตรงหน้าไม่ได้ชัดเจนเหมือนเดิมอีก

เตากลืนดินยังคงนำทางให้กับเขาอย่างแม่นยำ แต่ว่าการเปลี่ยนแปลงของมิติเบื้องหน้า ทำให้เส้นทางไม่เป็นเส้นทาง ไม่อาจหาที่หยั่งเท้าได้อีก

รอจนในที่สุดวังเริ่มกลับมาเสถียร ภาพตรงหน้าของเยี่ยนจ้าวเกอก็แตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง

แสงสว่างสีทองหลายสายปรากฏขึ้น ส่องสว่างทางเชื่อมที่มืดมิดก่อนหน้า แต่ว่าขณะเยี่ยนจ้าวเกอเดินอยู่ด้านใน กลับมีความรู้สึกเหมือนถูกขัดขวาง

แสงสีทองขณะที่ลอยวนเวียนอยู่รอบๆ ก็รั้งฝีเท้าของตนกับร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกไปพร้อมกัน

‘เกิดจากคนเมื่อครู่หรือ?’ เยี่ยนจ้าวเกอใคร่ครวญ ‘ดูจากลักษณะแล้ว ด้านในวังแห่งนี้คงไม่ได้มีแค่ฝักกระบี่ฝักนั้น ยังมีของอย่างอื่นอยู่ด้วย’

อีกฝ่ายน่าจะมาเพื่อของชิ้นอื่น ถ้าไม่ใช่ได้รับเบาะแสที่เหมือนกัน ก็ได้รับของวิเศษที่ส่งผลต่อวังมา

เยี่ยนจ้าวเกอแม้ก่อนหน้านี้จะใช้เตากลืนดินชิงโอกาสได้ก่อน แต่อีกฝ่ายก็มีความสามารถของตัวเอง หาวิธีโต้กลับมาได้

อีกฝ่ายไม่แน่ว่าจะมาทีหลังถึงก่อน แต่การทำให้วังเกิดการเปลี่ยนแปลงของเขา ทำให้เยี่ยนจ้าวเกอช้าลง ชิงโอกาสให้กับตัวเองได้มากกว่าเดิม

‘ตอนนี้ข้าก็ยังเร็วกว่าครึ่งก้าวอยู่ดี’ เยี่ยนจ้าวเกอหัวเราะ

แสงสว่างสีทองแม้ว่าจะขัดขวางการเคลื่อนไหวของตน แต่ว่าการเปลี่ยนแปลงของมิติเวลาและการกะพริบของแสงสีทอง ไม่ได้ส่งผลต่อการชี้ทางของเตากลืนดิน