ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 916

ประมุขผู้หนึ่งถูกสังหารคาที่!

เหตุการณ์เช่นนี้ต้องน่าตื่นตระหนก สะเทือนฟ้าสะท้านดินอย่างไม่ต้องสงสัย

และสิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่า คือคนที่สังหารประมุขผู้นั้น ไม่ใช่ยอดฝีมือที่มีระดับสูงกว่า แต่อยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นประมุขเหมือนกัน

ทว่าเมื่อเด็กหนุ่มในชุดสีขาวสะอาดตาผู้นั้นเป็นผู้กระทำ ทุกอย่างกลับง่ายดายยิ่ง

ประมุขอาทิตย์ไร้ประมาณเผยหัว ไม่ได้เข้าไปช่วยเหลือบุรุษชุดเขียวผู้นั้น

ตรงกันข้าม ในทันทีที่จำเด็กหนุ่มผู้นั้นได้ เขาก็หมุนกายหนีทันที!

แม้แต่เยี่ยนจ้าวเกอ ฟู่ถิง และตราประทับตะวันก็ไม่สนใจแล้ว

เพียงแต่แม้เผยหัวจะหนีไปในทันที คนหนุ่มอาภรณ์ขาวผู้นั้นกลับไม่ปล่อยเขา ฟันกระบี่ออกไป ปราณกระบี่สีขาวบรรลุถึงด้านหลังเผยหัวในชั่วพริบตา

เผยหัวกล่าวเสียงเคียดแค้น “หลงเสวี่ยจี้ เจ้ากล้ามายังที่นี่ โถงเซียนของข้าจะต้องส่งยอดฝีมือมาสังหารเจ้า!”

หลงเสวี่ยจี้ที่สวมอาภรณ์สีขาว สวมมงกุฎหยก มีลักษณะเป็นเด็กหนุ่มเอ่ยอย่างไม่นำพา “จักรพรรดิในเต๋านอกรีตสังหารข้าไม่ได้”

กระบี่หนึ่งฟันลง ดวงอาทิตย์สีทองพลันดับแสง ราวอาทิตย์ลาลับฟ้า

หลงเสวี่ยจี้สืบท้าวออกด้านหน้า เป็นอีกหนึ่งกระบี่

แสงอาทิตย์มอดดับโดยสิ้นเชิง มิติกลายเป็นสีดำสนิทอีกครั้ง

ในเสียงครางหนักๆ ของเผยหัว แขนข้างหนึ่งถูกฟันขาด

ปราณกระบี่สีขาววนเวียนอยู่รอบปากแผลของเขา อาการบาดเจ็บไม่เพียงไม่อาจควบคุม ยังลุกลามอย่างต่อเนื่อง

หลังจากนั้นปราณกระบี่ก็ลอยขึ้นไปตามปากแผล ทำให้บริเวณที่แขนขาดไปของเผยหัวมีเลือดเนื้อเสียหายมากกว่าเดิม ส่งผลคุกคามต่อตัวเขามากขึ้น

หลงเสวี่ยจี้ชูกระบี่ในมือเป็นครั้งที่สาม

ขณะที่เผยหัวได้แต่ปิดตารอความตาย ในมิติก็มีดอกไม้สีทองมากมายเบ่งบาน กอปรกันเป็นทะเลบุปผา

ดอกไม้สีทองต้านทานปราณกระบี่สีขาว หลงเสวี่ยจี้เห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เผยหัวลิงโลดแทบคลุ้มคลั่ง

เยี่ยนจ้าวเกอกับฟู่ถิงจิตใจสั่นสะท้าน สัมผัสได้ว่ามีจิตพลังที่แข็งแกร่งสุดขีดได้มาถึงมิติแห่งนี้…แข็งแกร่งยิ่งกว่าเผยหัวเสียอีก

นั่นเป็นสภาวะที่ยอดฝีมือซึ่งได้ผลักเปิดประตูเซียนแล้วถึงจะมี!

ก้าวขามการขวางกั้นระหว่างมนุษย์และเซียน กลายเป็นเซียนจริงแท้ อาศัยท่ามกลางมวลมนุษย์ สยบโลกา

“เจ้ากลับมาเร็วนัก” หลงเสวี่ยจี้เห็นดังนั้น แม้ว่าจะประหลาดใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้หวั่นวิตก

หางตาเขากวาดผ่านเยี่ยนจ้าวเกอและฟู่ถิง ก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย บนร่างพลันกะพริบแสงสีแดง คนหายไปจากมิติตรงหน้า เหมือนกับไม่เคยโผล่หน้ามาก่อน

ครั้นหลงเสวี่ยจี้อันตรธานหายไป ดอกไม้สีทองมากมายนั้นก็หายตามไปด้วย

‘ไล่ตามคนที่ชื่อหลงเสวี่ยจี้ผู้นั้นไปหรือ’ เยี่ยนจ้าวเกอครุ่นคิดในใจ

เขารู้สึกว่าความรู้สึกในแววตาของหลงเสวี่ยจี้ ที่กวาดสายตามองมาทางพวกตนก่อนจะจากมีความเสียดายอยู่หลายส่วน

เมื่อเชื่อมโยมกับที่หลงเสวี่ยจี้รู้จักตนกับฟู่ถิงแล้ว เยี่ยนจ้าวเกอก็รู้สึกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะจักรพรรดิโถงเซียนผู้นั้นปรากฏตัว บางทีหลงเสวี่ยจี้อาจมีวาจาคิดกล่าวกับตน

แม้ว่าจะดุดันอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อตน

เมื่อครู่ที่หลงเสวี่ยจี้จากไป ก็ไม่ใช่เพราะกลัวจักรพรรดิจากโถงเซียนผู้นั้น แต่คิดเปลี่ยนสถานที่ต่อสู้ เพื่อไม่ให้พวกเยี่ยนจ้าวเกอโดนลูกหลง

ขณะที่เยี่ยนจ้าวเกอครุ่นคิดในใจ เขาก็ไม่ได้รั้งอยู่ที่เดิมต่อ แต่ว่าเรียกฟู่ถิงให้จากไปด้วยกัน

ทว่าตรงหน้ามีแสงอาทิตย์สีทองสว่างขึ้นอีกครา

เผยหัวมีสีหน้าเหี้ยมเกรียม จับจ้องพวกเยี่ยนจ้าวเกออย่างเย็นชา “คิดจะจากไปเช่นนี้ พวกเจ้าคิดง่ายเกินไปหรือไม่”

เยี่ยนจ้าวเกอมองบาดแผลบริเวณแขนที่ขาดไปของเผยหัวอย่างขบขัน “บาดแผลที่กระบี่สังหารเซียนสร้างขึ้นไม่อาจรักษาได้อีกแล้ว เมื่อไม่มีคนช่วยเหลือท่าน ท่านก็จะพิการไปตลอดชีวิต”

“ท่านในตอนนี้ไม่หาสถานที่รักษา ยังคิดจะลงมือกับพวกข้าอีกหรือ”

เผยหัวเอ่ยอย่างเย็นชา “คิดจะจับพวกเจ้าไปชำระล้าง เกรงว่าจะยากจะทำได้จริงๆ แต่คิดสังหารพวกเจ้า ไม่จำเป็นต้องเปลืองวาจา”

เขามองบาดแผลของตัวเอง ในแววตากลับไร้ความคับแค้น แต่ทอดถอนใจ “แม้จะเป็นในหมู่จอมยุทธ์เต๋านอกรีตของพวกเจ้า หลงเสวี่ยจี้ก็สมควรเป็นยอดฝีมือระดับสุดยอดที่หาตัวจับยากในหมู่จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ระดับประมุขกระมัง”

“ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แต่ก็มีคนที่จัดการเขาได้”