ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 917

อาการบาดเจ็บที่กระบี่สังหารเซียนของหลงเสวี่ยจี้สร้างขึ้นเป็นสิ่งที่ยากจะสะกด เป็นผลให้พลังชีวิตและปราณกำเนิดของเผยหัวเสียหายอย่างต่อเนื่อง

ในการต่อสู้กับหลงเสวี่ยจี้เมื่อครู่ เผยหัวไม่เพียงแต่ได้รับบาดเจ็บเท่านั้น ขณะเดียวกันก็ต้องชดเชยด้วยของวิเศษมากมายที่เขาพกติดตัวด้วย

เพื่อป้องกันคมกระบี่ของหลงเสวี่ยจี้ ของล้ำค่ามากมายของเผยหัวต่างสูญสิ้นไปเพราะกระบี่สังหารเซียนเช่นกัน

เผยหัวเดิมคิดว่าต่อให้ตนบาดเจ็บ ก็สามารถจัดการเยี่ยนจ้าวเกอและฟู่ถิงได้อย่างรวดเร็ว นอกจากนี้เยี่ยนจ้าวเกอยังมีของวิเศษอย่างตราประทับตะวันอยู่ด้วย

กลับคาดคิดไม่ถึงว่าเยี่ยนจ้าวเกอถึงกับครองครองกงจักรมหาประกายกาฬ

กงจักรมหาประกายกาฬยังคงไม่สำเร็จเป็นอาวุธเซียน แต่ก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน

เพียงแต่เยี่ยนจ้าวเกอยังยากจะกระตุ้น

ทว่าตนทำไม่ได้ อีกฝ่ายกลับทำได้

ในวินาทีนี้ กงจักรมหาประกายกาฬเหมือนกับมีความรู้สึกและความตั้งใจ มันทำงานขึ้นมาเอง ต่อสู้กับเผยหัว ประมุขอาทิตย์ไร้ประมาณในปัจจุบัน ซึ่งเป็นผู้สืบทอดของจักรพรรดิอาทิตย์ไร้ประมาณในอดีต

ขณะเดียวกัน เยี่ยนจ้าวเกอก็ใช้ตราประทับตะวันโจมตีเสริม

เผยหัวที่ยากจะแบ่งความสนใจ ถูกกดดันจนต้องโคจรญาณจริงแท้ทั่วร่าง ปล่อยออกมาคุ้มครองกาย ต้านทานเยี่ยนจ้าวเกอและตราประทับตะวัน

ถ้าหากเป็นยามปกติ เผยหัวมีความมั่นใจว่าแม้ต้องป้องกันจนฟ้ารกร้างผืนดินแห้งแล้ง เยี่ยนจ้าวเกอก็อย่าหมายจะทำลายการป้องกันของเขาได้

จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ระดับประมุขที่มาจากโถงเซียน ก็เป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ระดับประมุข เป็นตัวตนที่ก้มมองมวลมนุษย์เช่นกัน คนธรรมดาจะเทียบเคียงได้อย่างไร

แต่ว่าเผยหัวในตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส

เมื่อครู่ยังพอฝืนต้านได้ ทว่าตอนนี้ความตั้งใจทั้งหมดล้วนเอามารับมือเยี่ยนจ้าวเกอ ตราประทับตะวันและกงจักรมหาประกายกาฬ อาการบาดเจ็บของเขาพลันเลวร้ายลงอีกขั้นหนึ่ง!

อาการบาดเจ็บอื่นๆ ยังพอว่า แต่อาการบาดเจ็บที่กระบี่สังหารเซียนซึ่งส่งทุกสิ่งสู่จุดจบสร้างขึ้น หากประมาทไปเพียงนิดเดียว ย่อมเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิตทันที!

ตอนนี้ก็เป็นเช่นที่ว่า เผยหัวพอต้องต้านทานการโจมตีของเยี่ยนจ้าวเกอ เพราะต้องแบ่งความสนใจ อาการบาดเจ็บบนร่างที่เดิมทีสาหัสฉกรรจ์ก็เลวร้ายลงกว่าเดิม

ปราณกระบี่สีขาวเชือดเฉือนร่างกายของเขา กลายเป็นรอยกระบี่ที่น่าพรั่นพรึงหลายสาย!

เพราะบาดเจ็บสาหัส ทั้งยังมีแรงสนับสนุนไม่พอ ตำหนักสีทองที่เกิดจากญาณจริงแท้คอยคุ้มกันกาย สุดท้ายก็พังทลายลง

เผยหัวคำรามด้วยความสิ้นหวัง เยี่ยนจ้าวเกอสนใจยังไม่สนใจ ใช้วิชารอยตราพลิกนภาไปบนตราประทับตะวัน จากนั้นตราประทับสีทองก็ร่วงหล่น

แต่ไหนแต่ไรท้องนภาไม่เคยมีดวงอาทิตย์สองดวง

ดวงอาทิตย์ลอยคว้างกลางหาว อาทิตย์ไร้ประมาณลาลับขอบฟ้า

จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ระดับประมุขที่มาจากการสืบทอดของโถงเซียนผู้นี้ ถูกตราประทับตะวันกระแทกใส่จนขม่อมแหลกเหลว!

เมื่อเผยหัวสิ้นชีวิต อาการบาดเจ็บในตอนแรกของเขาก็ไม่อาจควบคุมได้โดยสิ้นเชิง ปราณกระบี่สีขาวที่น่ากลัวกระจายไปรอบๆ ทำให้ร่างของเขาแตกเป็นเสี่ยง ตายโดยไร้ศพ

เยี่ยนจ้าวเกอมองภาพตรงหน้าพร้อมกับส่ายศีรษะเล็กน้อย “ไม่ทราบควรบอกว่าข้าโชคดี หรือควรบอกว่าท่านโชคร้ายกันแน่”

มิติรอบๆ เปลี่ยนแปลงไม่หยุด เกิดความสับสนอลหม่าน

ชายหนุ่มไม่มีเวลามาทอดถอนใจ จึงรีบร้อนหนีเข้าไปในมิติพร้อมกับฟู่ถิง

การสังหารเผยหัวก่อให้เกิดความรุนแรงกว่าการสังหารซ่างจวินมาก ก่อนหน้านี้หลงเสวี่ยจี้ยังสังหารจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ระดับประมุขจากโถงเซียนอีกคนที่นี่อีกต่างหาก

แดนเซียนปลดปลงเป็นแนวหน้าในการต่อสู้ระหว่างโถงเซียนกับแดนสุขาวดีของศาสนาพุทธ มียอดฝีมือมากมาย ต่อจากนี้อาจจะมียอดฝีมือจากโถงเซียนคนอื่นรุดมาถึงอีก

ขณะเคลื่อนที่ เยี่ยนจ้าวเกอยามนี้ค่อยมีเวลาถามฟู่ถิงว่า “ยอดฝีมือสายเหนือพิสุทธิ์คนเมื่อครู่เป็นใครกันแน่”

ฟู่ถิงเอ่ยด้วยสีหน้าซับซ้อนอยู่บ้าง “สองร้อยปีก่อนหน้านี้ จู่ๆ ก็มียอดฝีมืออายุเยาว์ที่น่าทึ่งผู้หนึ่งปรากฏขึ้นบนโลกซ้อนโลก มีความเป็นมาเป็นปริศนา ทั้งกระบี่ยังสั่นไหวใต้หล้า”

“เขามีชื่อว่าเฉียนเสวี่ยจี้ หนึ่งคนหนึ่งกระบี่เดินทางไปทั่วโลกซ้อนโลก ไม่มีศัตรูในระดับเดียวกัน ถูกยกย่องว่าเป็น ‘เทพกระบี่น้อย’ ทั้งยังมีคนขนานนามเขาว่า ‘เฉียนสามกระบี่’ หมายถึงจอมยุทธ์ในระดับเดียวกันไม่มีใครที่ต้านทานเขาได้สามกระบี่”

เยี่ยนจ้าวเกอเกิดความสนใจ “อ้อ? เป็นเช่นนี้นี่เอง”

ฟู่ถิงพยักหน้า “ตามที่ข้าทราบ มีข้อยกเว้นครั้งเดียว”

“ประมุขอุดรในตอนนั้น กดอัดพลังฝึกปรือให้อยู่ในระดับเท่าเฉียนเสวี่ยจี้ สองฝ่ายสู้กันเกินสามกระบวนท่า”

นางถอนใจชมเชยพลางกล่าว “แต่ว่าผลลัพธ์ของการต่อสู้ในครั้งนั้น ว่ากันว่าประมุขอุดรเกือบตกตายด้วยกระบี่ของเฉียนเสวี่ยจี้ เขาต้องทำลายสะกดพลังฝึกปรือในห้วงเป็นตาย จึงค่อยรอดอย่างหวุดหวิด”

เยี่ยนจ้าวเกอลูบคางของตัวเอง “ตอนนั้นเฉียนเสวี่ยจี้อยู่ในระดับใด”

“จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสี่ ขั้นเทวะสำแดงระยะต้น” ฟู่ถิงตอบ

พูดอีกอย่างก็คือ คนต่อให้แข็งแกร่งกว่านี้ อาศัยแค่ตัวเองย่อมยากจะสังหารเซียนแท้จริง

ความสามารและการโจมตีทั้งหมดของท่าน สำหรับเซียนจริงแท้แล้ว ล้วนไม่เกิดผล

นี่เป็นร่องน้ำตามธรรมชาติที่แท้จริง ผู้คนต่างได้แต่มองฟ้าและทอดถอนใจ ตั้งแต่อดีตจวบจนปัจจุบันล้วนไม่มีข้อยกเว้น

“ไม่เป็นไร” เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ยขึ้น “ความสามารถของจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์แม้จะไร้ผลต่อจักรพรรดิเซียนแท้จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนธรรมดาจะไม่อาจรับมือกับความสามารถของจักรพรรดิเซียนแท้จริง ด้วยฝีมือของหลงเสวี่ยจี้ ผู้อาวุโสหลงผู้นั้น จักรรพรรดิที่มาจากโถงเซียนน่าจะทำอะไรเขาไม่ได้”

เซียนจริงแท้อยู่ในสถานะที่ไม่มีทางแพ้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องชนะ

แน่นอนว่าในเวลาส่วนใหญ่ก็หมายถึงต้องชนะนั่นแหละ

เพียงแต่มีข้อยกเว้นอยู่น้อยนิดยิ่ง

กระนั้นหลงเสวี่ยจี้ที่เยี่ยนจ้าวเกอได้เจอในวันนี้ คือประมุขในหมู่คนที่สามารถสร้างข้อยกเว้นนี้ได้

ฟู่ถิงพยักหน้าอย่างเงียบงัน “บางที…”

…

ณ ฟ้าท้องมรกต โลกที่แตกต่างกับโลกซ้อนโลก แต่ก็กว้างใหญ่ไพศาลเหมือนกัน

ปราณวิญญาณเปี่ยมล้น เต็มไปด้วยปรากฏการณ์มากมาย

เขาแหนเขียว ที่อยู่ของผู้สืบทอดสายเหนือพิสุทธิ์ในมรกตท่องฟ้าหลังจากวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ ซึ่งใช้ชื่อกระบี่ของเทวกษัตริย์รัตนวิเศษบรมครูสายเหนือพิสุทธิ์มาตั้งเป็นนาม

ตอนนี้ด้านหน้าถ้ำแห่งหนึ่งในภูเขา ยืนไว้ด้วยบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งที่คมกล้าดุจกระบี่ เป็นหลินฮั่นหัว ราชากระบี่ภูผาเงาที่ออกจากเขาโถงทองในโลกซ้อนโลกนั่นเอง

ยามนี้เงาร่างที่สวมอาภรณ์สีขาว บนศีรษะประดับด้วยมงกุฎหยก มีลักษณะเป็นเด็กหนุ่มผู้หนึ่งปรากฏขึ้นอย่างไร้สัญญาณ

หลงเสวี่ยจี้ เทพกระบี่น้อย

หลินฮั่นหัวเมื่อพบเขาแล้ว ก็คำนับอย่างเคารพ

“ท่านพ่อ”

………………..