ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 920

เกาฉิงหัวเราะ รู้สึกสนใจเพราะคำพูดเมื่อครู่ของผุ้อาวุโส

เกาเสวี่ยโพที่อยู่ด้านข้างบนใบหน้ามีสีหน้าจนปัญญา

เขามีนิสัยเรียบร้อย เคร่งมายาท ด้วยระดับพลังฝึกปรือของเขา การทำให้รูปโฉมภายนอกเปลี่ยนจากชราเป็นหนุ่มไม่ใช่เรื่องยากเย็น แต่เขาคิดว่าตัวเองเป็นปู่แล้ว ดังนั้นจึงปล่อยให้รูปลักษณ์ภายนอกมีลักษณะเป็นคนแก่ต่อ

น่าเสียดายที่บิดาของเขา จักรพรรดิน้ำพุหลง นอกจากจะรักษาลักษณะตอนยังเป็นหนุ่มไว้แล้ว ยังกล่าววาจาหยอกล้อกับหลานสาวอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ

“ในตอนนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างโลกซ้อนโลกกับมรกตท่องฟ้าของเราไม่ได้ตึงเครียดเท่าตอนนี้” เกาเสวี่ยโพอธิบายให้หลานสาวฟังอย่างจนปัญญา “มีการคบหาและการติดต่อกันอยู่บ่อยครั้ง ขอแค่ทั้งสองฝ่ายยินยอม ก็ไม่ห้ามให้เกิดการแต่งงาน”

เกาฉิงถึงแม้จะค่อนข้างไร้เดียงสาในเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ทราบอะไรเลย

พอผู้เป็นปู่พูดขึ้น นางก็เริ่มเข้าใจขึ้นมา

ในยุคนนั้น การเกี่ยวดองกันระหว่างท่านปู่ทวดและท่านย่าทวดของตน ก็มีลักษณะเป็นการผูกสัมพันธ์กันระหว่างโลกซ้อนโลกและมรกตท่องฟ้าอยู่บ้าง

เพียงแต่ว่าจักรพรรดิน้ำพุหลงกับกษัตริย์ลี้ลับผูกพันธ์กันอย่างล้ำลึก หลังแต่งงานกัน จักรพรรดิน้ำพุหลงก็รั้งอยู่ในมรกตท่องฟ้า แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างโลกซ้อนโลกและมรกตท่องฟ้าจะเปลี่ยนเป็นตึงเครียดถึงขีดสุดแล้วก็ตาม

จักรพรรดิน้ำพุหลงเอ่ยกลั้วหัวเราะว่า “ข้าไม่มีปัญญา คิดจะแต่งกับท่านย่าทวดของเจ้า ได้แต่รั้งอยู่คอยรบเร้าพัวพัน”

“ไม่เหมือนกับศิษย์พี่ใหญ่ที่แต่งศิษย์น้องเล็กของท่านย่าทวดของเจ้า แล้วออกจากมรกตท่องฟ้าไป”

เกาฉิงเบิกตาโพลงอีกครั้ง “ท่านอาจารย์ปู่ทวดแต่งให้แก่ราชันพระศุกร์หรือ?!”

จักรพรรดิน้ำพุหลงพยักหน้าพร้อมกับยิ้มกว้าง มีสีหน้ายินดี

เกาฉิงหันไปมองปู่ของตัวเอง เกาเสวี่ยโพกล่าวอย่างสงบนิ่งว่า “เป็นเช่นนี้มิผิด”

หลงฮั่นหัวหันไปมองหลงเสวี่ยจี้ เห็นฝ่ายหลังพยักหน้าเช่นกัน

เกาฉิงงงงันเล็กน้อย คิดถึงเหตุการณ์ที่ในตอนที่ราชันพระศุกร์พกนึ่งกระบี่มาจากโลกภายนอก เอาชนะมรกตท่องฟ้า ทั้งยังแต่งผู้สืบทอดที่โดดเด่นที่สุดของมรกตท่องฟ้าออกไป ก็อดเหม่อลอยซึมเซาไม่ได้

“ฮิๆ ศิษย์พี่ใหญ่แต่งศิษย์น้องเล็ก…” เกาฉิงหัวเราะขึ้น มองจักรพรรดิน้ำพุหลง “ศิษย์น้องเล็กแต่งศิษย์พี่ใหญ่หรือ”

จักรพรรดิน้ำพุหลงหัวเราะฮิฮะ “เป็นเช่นนั้น”

เกาฉิงปรบมือไม่หยุด “นี่นับว่าเป็นเกร็ดที่น่าสนใจยิ่ง”

ปู่ของนางเห็นท่าทางไม่มีมารยาทของหลานสาว ก็อดถลึงตาไม่ได้ แต่พอเห็นจักรพรรดิน้ำพุหลงหัวเราะอย่างเริงร่า เกาเสวี่ยโพก็หัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ ได้แต่ถอนใจอย่างอับจน

หลงเสวี่ยจี้ หลงฮั่นหัวสองพ่อลูกก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้เช่นกัน

“จริงด้วยท่านปู่ทวด เช่นนั้นศิษย์พี่ใหญ่ของท่าน และพวกท่านอาจารย์ปู่ทวด ตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้ว”

เกาฉิงพลันนึกออกในอันใด อดมีสีหน้าสงสัยไม่ได้ “ในโลกซ้อนโลกมีแต่เรื่องเล่าที่เกี่ยวข้องกับท่านอาจารย์ปู่ทวด ทางโลกซ้อนโลกก็ไม่มีข่าวคราวของนาง พวกนางไปอยู่ที่ใดกัน”

ด้านในห้องเงียบลงในชั่วพริบตา

รอยยิ้มสลายไปจากใบหน้าของจักรพรรดิน้ำพุหลง ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นล้ำลึก เงยหน้ามองเพดานห้องอย่างซึมเซา ครู่ต่อมาค่อยปิดตาลง

เกาฉิงเห็นดังนั้นก็งงงัน

เกาเสวี่ยโพ ปู่ของนางที่อยู่ด้านข้างลดเสียงกล่าวว่า “ท่านผู้อาวุโสทั้งสองไม่อยู่แล้ว”

ดรุณีน้อยพลันใจสั่น มองจักรพรรดิน้ำพุหลง

จักรพรรดิน้ำพุหลงลืมตา ยิ้มเล็กน้อย บรรยากาศที่ผนึกแข็งในห้องคลายตัวลง “ไม่อยู่ตั้งแต่สองพันปีก่อนแล้ว”

“เพราะวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ สำนักเต๋าจึงเหลืออยู่น้อยนิด อีกทั้งได้รับความเสียหายอย่างนัก คิดจะผงาดขึ้นมาอีกครั้งย่อมมีอุปสรรคอยู่มากมาย และต้องมีการเสียสละอีกมาก”

“ขอโทษเจ้าค่ะ ท่านปู่ทวด…” เกาฉิงกล่าวเสียงอ่อย

จักรพรรดิน้ำพุหลงหัวเราะพลางส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”

“น่าเสียดายด้วยอายุและพลังฝึกปรือของราชันพระศุกร์กับอาจารย์ปู่อาน้อย สองสามีภรรยาในตอนนั้น เรียกได้ว่าตายก่อนวัยอันควร” เกาเสวี่ยโพส่ายหน้าถอนใจว่า “ไม่อย่างนั้นความสำเร็จในวันหน้า เกรงว่าจะเทียบเคียงได้กับเทวกษัตริย์วิเศษคณานับ หยกโปหยิน และจักรพรรดิจื่อเวย สร้างความรุ่งเรืองให้แก่มรรคากระบี่อีกครั้ง”

ฟู่ถิงมองดูอยู่ด้านข้าง หลังจากจ้องมองท้องทะเลแสงที่เกิดจากลวดลายอาคมตรงหน้า ก็ยื่นมือออกมาเขียนลวดลายอาคมใส่อากาศหลายสาย แล้วส่งเข้าไปในทะเลแสง ช่วยเหลือเยี่ยนจ้าวเกออีกแรง

เขามองดูเหตุการณ์นี้อย่างสนอกสนใจ อดพยักหน้าถอนใจชมเชยไม่ได้ “แม่นางฟู่เป็นอัจฉริยะฟ้าประทานจริงๆ”

สามารถมองเบื้องหลังได้เร็วขนาดนี้ อีกทั้งยังช่วยเหลือในการปฏิบัติจริงได้ ไม่ใช่เรื่องที่อาศัยแค่แหล่งความรู้เพียงอย่างเดียวแล้วจะทำได้

ว่ากันว่าฟู่ถิงมากความสามารถ และนั่นไม่ใช่การกล่าวชมที่เกินเลย

คำว่ามากความสามารถของคนหลายคน เป็นการยกยอตัวเอง มากความสามารถที่แท้คือทำได้ทุกอย่าง แต่ไม่เชี่ยวชาญสักอย่าง เหมือนกับทำอะไรไม่เป็น

แต่ฟูถิงเชี่ยวชาญในทุกอย่าง เป็นผู้มากความสามารถจริงๆ

นางว่า “คุณชายเยี่ยนชมเกินไป ท่านต่างหากที่ทำให้ข้ารู้สึกตกตะลึง ถึงกับเปิดทางเชื่อมที่เชื่อมระหว่างโถงเซียนเต๋านอกรีต กับโลกสามพิสุทธิ์สำนักเต๋าสายหลักของพวกเราได้”

นางในฐานะบุตรีของจักรพรรดิแพร ทราบถึงการดำรงอยู่ของศาสนาพุทธมานานแล้ว อีกทั้งยังรู้ว่า การข้าม ‘กำแพง’ นี้ มีแต่ต้องเป็นยอดฝีมือระดับเซียนจึงจะสามารถทำได้

ข้อยกเว้นน้อยนิดก็อย่างเช่นพวกประมุขประจิม ที่ฝึกฝนวรยุทธ์ระดับสุดยอดประเภทคัมภีร์นภาความว่างเปล่า แต่ว่านั่นเป็นยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสิบ ขั้นประมุขในหมู่คน

พลังฝึกปรือระดับเยี่ยนจ้าวเกอ อีกทั้งยังไม่อาศัยสิ่งของ ไม่เพียงปกติไม่มีให้เห็น แม้แต่ได้ยินยังไม่เคยได้ยินมาก่อน

“ไม่กล้าเทียบกับพวกจักรพรรดิแพรบิดาของท่านหรอก” เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ยกลั้วหัวเราะ “พวกของบิดาท่านเปิดประตูบน ‘กำแพง’ ข้ามไปมาระหว่างโลกสองใบได้ในชั่วพริบตา วิธีของข้าคือสร้างทางเชื่อมเส้นหนึ่ง พวกเราคิดกลับไป ยังต้องเดินทางอยู่ในทางเชื่อมอีกหลายวัน”

“อัตราความสำเร็จห่างกันราวฟ้ากับเหว ยิ่งอย่าว่าแต่ตอนนี้ข้าต้องการเปิดทางเชื่อม ต้องเปลืองเวลามากโข ไหนเลยจะทำได้ตามใจนึกเช่นพวกบิดาท่าน”

ฟู่ถิงส่ายหน้า “แบบนั้นก็ยากเกินไป”

ขณะสองคนคุยกัน ใจกลางทะเลแสงตรงหน้าก็ปรากฏวังวนยักษ์กลุ่มหนึ่ง

มิติที่ก้นวังวนบิดเบี้ยว ทั้งยังสาดแสงที่ละลานตายากบรรยาย พร่างพราวยิ่งกว่าทะเลแสงที่อยู่รอบๆ

………………..