ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 925

เยี่ยนจ้าวเกอทอดสายตามองดู บัวแดงดอกนั้นยึดครองอาณาเขตเกือบครึ่งหนึ่งของมิติที่อยู่ห่างไป สามารถเห็นถึงความใหญ่โตของมัน

ฟู่ถิงเคยบอกเขาไว้ว่า นั่นความจริงเป็นเรือนภาร่อนวายุของยอดเขาอัศจรรย์

จักรพรรดิแพรได้หลอมดอกบัวแดงไร้พ่ายเป็นจำนวนมากไปจนถึงด้านในของเรือนภาร่อนวายุ ดังนั้นจึงมีสภาพเช่นปัจจุบันนี้

สิ่งที่ควรค่าแก่การเอ่ยถึงก็คือ ภัยพิบัติบัวแดงที่ฟู่ถิงถือครองอยู่ก็มีต้นกำเนิดเป็นดอกบัวแดงไร้พ่ายนั้นเช่นกัน

เรือนภาร่อนวายุนับว่าเป็นหนึ่งในไพ่ตายของยอดเขาอัศจรรย์

ลักษณะในตอนนี้เป็นเรือนภาไม่ได้เคลื่อนไหว เพียงลอยคว้างอยู่ในมิติจักรวาล แผ่พุ่งปราณธาตุออกมาด้านนอก กลายเป็นรูปร่างของบัวแดง ส่วนเรือเทพซ่อนอยู่ด้านใน

โดยรอบมีไอเมฆสีอ่อนหลายสายลอยเวียนวน บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าบนเรือมียอดฝีมือของยอดเขาอัศจรรย์ที่บรรลุร่างกำเนิดไร้ประมาณคอยคุมอยู่

เยี่ยนจ้าวเกอเก็บยันต์หยกที่เหมือนเปลวเพลิงเหมือนบัวแดงชิ้นนั้น ก่อนจะมุ่งหน้าไปหาบัวแดงขนาดยักษ์

ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาที่สองจักรพรรดินัดสู้กันแล้ว

บริเวณที่อยู่ใกล้ๆ มีจอมยุทธ์จากโลกซ้อนโลกที่มาดูเรื่องสนุกรวมตัวกันอยู่มากมาย

ดูจากลักษณะแล้ว จักรพรรดิแพรกับทวนพระอังคารไม่คิดจะจัดการพื้นที่ขับไล่ผู้คน

เยี่ยนจ้าวเกอทางหนึ่งเคลื่อนไหว ทางหนึ่งคอยสำรวจ ตราบใดที่ไม่ลงมือออกกระบวนท่า คนส่วนใหญ่เขาล้วนไม่ทราบถึงความเป็นมา

กระนั้นในตอนนี้เอง เยี่ยนจ้าวเกอก็รู้สึกได้ว่า มีคนกำลังจ้องมองตนอยู่

เขามองตามสายตาของอีกฝ่ายไป กลับเห็นดรุณีอาภรณ์เหลืองคนหนึ่ง กำลังลืมตาโตพิจารณาเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า

ครั้นเห็นว่าเยี่ยนจ้าวเกอมองมา ดรุณีน้อยก็กระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ย้ายสายตาของตัวเอง ยังคงสบตากับเขาต่อไป

ด้านข้างดรุณีน้อยอาภรณ์เหลืองผู้นั้นยืนไว้ด้วยคนหลายคน ดูเหมือนจะเป็นผู้อาวุโสในสำนักของนาง

คนเหล่านี้ล้วนคึกคักฮึกเหิม ปล่อยกลิ่นอายที่แข็งแกร่งออกมาทั่วทั้งร่าง คล้ายไม่ใช่คนธรรมดา

โดยเฉพาะบุรุษวัยกลางคนที่เป็นผู้นำแม้จะดูธรรมดา กลับทำให้ผู้คนยากจะมองข้าม

ทันทีที่เห็นเขา เยี่ยนจ้าวเกอก็แทบจะแน่ใจว่า เขาแข็งแกร่งยิ่งกว่าประมุขพรรคเขาหยกหลิวเซี่ยงถง ที่ตนเพิ่งได้พบมาเมื่อครู่นี้

อีกทั้งไม่ได้แข็งแกร่งกว่าแค่หนึ่งขั้นหรือครึ่งขั้น!

บุรุษวัยกลางคนผู้นั้นยิ้มให้กับเยี่ยนจ้าวเกอเป็นเชิงขอโทษ จากนั้นก็ขมวดคิ้วแลมองดรุณีน้อยอาภรณ์เหลืองที่อยู่ด้านข้าง “อวี่ลั่ว ห้ามเสียมารยาท”

ดรุณีน้อยอาภรณ์เหลืองหดคอ แต่ก็ยังคงไม่ละสายตา ห่อปากกล่าว “สมควรเป็นท่านผู้นั้นจากเขากว่างเฉิง”

บุรุษวัยกลางคนตำหนิ “แม้จะเป็นเช่นนั้นเจ้าก็ไม่อาจจ้องมองเขาอย่างเสียมารยาทได้”

“อ้อ…” ดรุณีน้อยในชุดสีเหลือห่อปาก จากนั้นก็กล่าวอีกว่า “อาจารย์ลุงใหญ่ ข้าอยากจะฟังเรื่องพี่เฟิงจากเขา”

บุรุษวัยกลางคนกล่าวอย่างอับจน “ไหนเลยจะรบกวนถามเรื่องราวผู้อื่นได้ถึงเพียงนั้น”

เยี่ยนจ้าวเกอจิตใจสั่นไหว เดินเข้ามา กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ทุกท่านมีเรื่องใดหรือ อภัยที่ข้ามีตาหามีแวว ก่อนหน้านี้พวกเราเหมือนไม่เคยเจอกัน”

“เป็นคุณชายเยี่ยนจ้าวเกอ เจ้าชายพระอาทิตย์แห่งเขากว่างเฉิงบนทะเลหวงเจียในเขตตะวันอาคเนย์หรือ” บุรุษวัยกลางคนผู้นั้นปั้นสีหน้าจริงจัง ประสานมือคารวะเยี่ยนจ้าวเกอ “พวกข้ามาจากอารามคงมายา บนเขาหอเมฆาในเขตราตรีอุดร”

เยี่ยนจ้าวเกอกะพริบตา

อารามคงมายา ภูเขาหอเมฆา เขตราตรีอุดร

เขารู้จักชื่อนี้

เป็นสำนักของประมุขอุดรในตอนนี้นั่นเอง

“ข้าคือเยี่ยนจ้าวเกอมิผิด ขอความกรุณาทุกท่านด้วย” เยี่ยนจ้าวเกอประสานมือคารวะกลับ จากนั้นสายตาก็ตกลงบนร่างของดรุณีชุดสีเหลืองผู้นั้น “ไม่ทราบมีอันใดชี้แนะข้าหรือ”

บุรุษวัยกลางคนผู้นั้นหัวเราะหนักใจคำหนึ่ง แนะนำตัวเองก่อน “ข้าแซ่เฉิง เฉิงโม่ คนเหล่านี้เป็นสหายในสำนักของข้า”

เขามองดรุณีน้อยอาภรณ์เหลืองนางนั้น “นี่เป็นศิษย์หลานของข้า กวนอวี่ลั่ว”