ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 943

เยี่ยนจ้าวเกอออกจากเทือกเขาเสียงระรัว นั่งอยู่บนหลังพ่านพ่านพร้อมกับอาหู่ มุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออก ผ่านการเดินทางอันยาวไกล และมาถึงใกล้ๆ ทะเลรกร้างในที่สุด

ด้านหน้าของพวกเขาเป็นทะเลกว้างใหญ่ น้ำทะเลมีสีไม่ธรรมดา เหมือนกับที่ราบหิมะสีขาวที่กระเพื่อมขึ้นลง

พอเห็นน้ำทะเลสีขาวหิมะนั้น เยี่ยนจ้าวเกอก็รู้ว่าตนได้เหยียบย่างเข้ามาในอาณาเขตของทะเลรกร้างอย่างเป็นทางการแล้ว

สถานการณ์ของที่นี่เหมือนกับมหาทะเลทรายแดนตะวันตก ท้องทะเลไร้สิ้นสุดที่ทะเลชั้นนอก และบึงทะเลมายาที่บึงปฐพี

เพราะสภาพภูมิศาสตร์ที่พิเศษ แม้ว่าจะเป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งก็ยากจะเข้าไปอาศัยอยู่ด้านใน ร่องรอยผู้คนมีให้เห็นน้อยนิด สภาพแวดล้อมเลวร้ายถึงขีดสุด

มีโจรร้ายจำนวนหนึ่ง พอไม่อาจอาศัยอยู่ในพื้่นที่อื่นได้ ก็หลบมาอยู่ที่นี่

นั่นล้วนเป็นคนที่มีสุราวันนี้ขอเมามายวันนี้ มีสุขหนึ่งวันก็ขอมีหนึ่งวัน

สำหรับลูกศิษย์ที่มาจากพรรคใหญ่ที่มีชื่อเสียง เมื่อเผชิญหน้ากับคนโหดเหี้ยมเหล่านี้ ประโยชน์ของที่พึ่งพิงซึ่งอยู่เบื้องหลังมีไม่มากนัก ก็ได้แต่อาศัยความสามารถของตัวเอง

หลังจากล่วงเกินโจรร้ายเหล่านั้น อีกฝ่ายจะไม่สนใจเบื้องหลัง ฆ่าก่อนค่อยว่ากล่าว

เกิดมียอดฝีมือจากพรรคใหญ่มาไล่เข่นฆ่า พวกเขาก็หลบเลี่ยงไปในทะเลรกร้าง

หากหลบรอดได้ก็หลบรอด หากหลบรอดไม่ได้เช่นนั้นจะอยู่หรือตายก็แล้วแต่ฟ้า

ในเขตตะวันอาคเนย์ นอกจากลูกศิษย์เขาโถงทองที่ทำให้โจรร้ายเหล่านี้เกิดข้อกริ่งเกรงแล้ว คนอื่นๆ ล้วนต้องระวังตัว

เยี่ยนจ้าวเกอไม่รู้สึกว่าอันตรายอะไรนักหนา เพียงแต่ที่แห่งนี้มีมัจฉามังกรอยู่รวมกัน ถ้าหากว่าข่าวที่อยู่ของคนรุ่นก่อนหลุดออกไป อาจทำให้สถานการณ์ซับซ้อนมากขึ้นได้

“แส้ปัด” เยี่ยนจ้าวเกอใช้มือป้องตา มองท้องทะเลสีขาวยิ่งใหญ่ซึ่งอยู่ห่างออกไป

อาหู่ส่งแส้ปัดหักครึ่งอันนั้นมา เยี่ยนจ้าวเกอรับไว้ จากนั้นเบื้องหน้าก็พลันปรากฏเส้นสีขาวเส้นหนึ่ง ยืดจากบนแส้ปัดเหยียดเข้าไปในส่วนลึกของทะเลรกร้าง

เยี่ยนจ้าวเกอใช้นิ้วลูบผ่านแส้ปัดเบาๆ ขณะเดียวกันก็ถ่ายเทญาณจริงแท้ของตัวเองเข้าไปด้านใน

แส้ปัดสั่นไหวคราหนึ่ง จากนั้นสีสันของเส้นสีขาวก็เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง

เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีเขียว จากนั้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีทองจางๆ

ชายหนุ่มใช้นิ้ววาดกลางอากาศ กลายเป็นลวดลายอาคมที่เรียบง่ายและโบราณสายหนึ่ง

พ่านพ่านที่อยู่ด้านล่างหดร่างกายเล็กน้อย จากนั้นก็ให้อาหู่อุ้มขึ้น

ลวดลายอาคมที่ผนึกตั้งอยู่กลางอากาศใหญ่ขึ้น กลายเป็นแสงสว่างกลุ่มหนึ่ง ครอบคลุมเยี่ยนจ้าวเกอกับอาหู่ไว้

จากนั้นแสงสว่างกลุ่มนี้ก็ถูกเส้นเล็กๆ สีทองจางนั้นเหนี่ยวนำ ลอยเข้าไปในส่วนลึกของทะเลรกร้างอย่างลวดเร็ว เหมือนกับเชือกที่เอาไว้ตกปลาถูกชาวประมงดึงขึ้นหลังจากที่มีปลากินเบ็ด

กลุ่มแสงที่ห่อหุ้มพวกเยี่ยนจ้าวเกอกลายเป็นจุดแสงจุดหนึ่ง ลอยเข้าในในทะเลรกร้าง แวบเดียวก็หายไป

ทว่าในทะเลรกร้างก็ยังคงมีคนสังเกตเห็นจุดแสงนั้น

คนที่เคลื่อนไหวอยู่ในนี้ ต่อให้จะไม่ใช่โจรร้าย หรือเป็นลูกศิษย์จากพรรคใหญ่ที่ออกเดินทางหาประสบการณ์ ก็เป็นคนที่มีขวัญกล้าเทียมฟ้าทั้งสิ้น

พอเห็นลักษณะเช่นนี้ ทั้งหมดก็ล้วนจิตใจสั่นไหว คิดลองตามไป

กระนั้น พวกเยี่ยนจ้าวเกอก็เร็วยิ่ง ไม่ทันไรคนที่คิดสะกดรอยก็พถูกสลัดทิ้งแล้ว

คนที่สามารถตามทันไม่กี่คน พอเห็นจุดแสงยิ่งมายิ่งล่วงลึกเข้าไป ก็ลดความเร็วลง อดเกิดความลังเลไม่ได้

เพราะยิ่งเข้าไปในทะเลรกร้างลึกเท่าไร ก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น

เยี่ยนจ้าวเกอกับอาหู่อยู่ในกลุ่มแสง ทั้งคู่รู้สึกได้เหมือนกันว่าแรงกดดันยิ่งมายิ่งมาก

ด้านในมหาสมุทรสีขาว จะมีเสาเพลิงสีเขียวมรกตพวยพุ่งขึ้นมาตลอดเวลา

ชายหนุ่มกระชับขวานย้อนเอกภพไว้ในมือ ฟันทำลายเสาเพลิงสีเขียวที่น่ากลัวนั้น เปิดทางอย่างต่อเนื่อง

เขารู้ว่านี่คือเพลิงทมิฬฟ้ารกร้าง เป็นไฟพลังหยินที่มีระดับสูงยิ่ง มันไม่ร้อน แต่กลับเย็นเยียบสุดขีด ยิ่งกว่าน้ำแข็งหมื่นปีเสียอีก

เกิดกระทบถูกไฟนี้ ไม่เพียงแต่กายเนื้อจะได้รับความเสียหาย แม้แต่วิญญาณก็ยังต้องลุกไหม้ อีกทั้งยังไม่อาจขจัดได้ราวหนอนชอนกระดูก