ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 947

เยี่ยนจ้าวเกอมีวิธีมากมายในการรับมือพลังที่รักษาไว้ได้ไม่นาน และปล่อยออกมาได้แค่ชั่วคราวของเศษวิญญาณอีกาทอง

อย่างเช่น เขาสามารถใช้กระบวนท่าถ่วงเวลาเคี่ยวกรำคนจากเขาสามขาอย่างช้าๆ ได้

เวลาเยี่ยนจ้าวเกอลงมือกับคน เขามักรุนแรงดุจสายฟ้า ตัดสินผลแพ้ชนะในเวลาสั้นๆ ไม่ใช่ศัตรูม้วยก็ข้าสิ้น

หากชนะก็เป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ชนิดที่เรียกได้ว่าเป็นการบดขยี้

ถ้าหากแพ้ ก็จะสูญเสียโอกาสพลิกกระดาน

แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาสู้แบบค่อยเป็นค่อยไปไม่เป็น

แม้ว่าจะยังอยู่ในขั้นเทวะสำแดง แต่ว่าเยี่ยนจ้าวเกอที่ฝึกฝนวรยุทธ์มากมายเช่นคัมภีร์นภาไร้ขอบเขต คัมภีร์พลิกฟ้า คัมภีร์นภาหยินหยาง ฝ่ามือหยินหยางขั้วกำเนิด เมื่อพูดถึงความเปี่ยมล้นของญาณจริงแท้ และความเร็วในการฟื้นฟูลมปราณแล้ว ในหมู่จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ต่ำกว่าระดับประมุข มีน้อยคนนักที่จะสู้ได้เขาได้

เยี่ยนจ้าวเกอก็ไม่ได้มีนิสัยชอบวิธีการต่อสู้ที่ป้องกันถึงเพียงนั้น แต่ถ้าหากจำเป็นจริงๆ เขาก็ยินดีใช้

ในการเผชิญกับจอมยุทธ์เขาสามขาตรงหน้า การใช้ ‘เคล็ดวิชา’ ถ่วงเวลา ค่อยๆ เคี่ยวกรำพลังของอีกฝ่ายย่อมมีประสิทธิภาพสูงสุด

คัมภีร์อีกาทองผลาญโลกซึ่งเป็นการสืบทอดของเขาสามขาโดดเด่นยิ่ง เจ้าสำนักเขาสามขาเองก็มีพลังไม่ธรรมดา มาตรแม้ว่าจะสู้หลงฮั่นหัวและเฉิงโม่ไม่ได้ แต่ก็ใกล้เคียงกับผู้วิเศษเซิงในตอนนั้น

แต่ถ้าหากไม่มีเศษวิญญาณอีกาทอง พลังของเขาจะลดฮวบลง

แสดงให้เห็นว่าเมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า เศษวิญญาณอีกาทองก็จะสลายไป

ก่อนหน้านี้แค่ปกป้องคนจากเขาสามขาให้เข้ามาในทะเลรกร้าง ก็สูญเสียพลังไปมากแล้ว

กระนั้น เยี่ยนจ้าวเกอกลับมีความคิดอื่น

เขารู้สึกสนใจเศษวิญญาณอีกาทองตัวนี้ยิ่ง

กระบี่ปีศาจเทาเที่ยวาดวงกลางอากาศ แต่เป้าหมายกลับไม่ใช่อีกาทองอาทิตย์ที่พุ่งเข้ามาอย่างหักโหม

วงแสงสีดำที่เปล่งประกายสีขาว ขยายออกไปรอบๆ โดยมีเยี่ยนจ้าวเกอเป็นศูนย์กลาง

บัวอัคคีสีทองที่กระจายไปทั่วพื้นที่นั้น เดิมทีมีแค่บัวทองซึ่งอยู่ใกล้เยี่ยนจ้าวเกอเท่านั้นที่ระเบิดกลายเป็นทะเลเพลิง ส่วนบัวทองที่อยู่ห่างออกไปยังคงสงบนิ่ง

แต่ว่าพอตอนนี้ถูกประกายกระบี่ของเยี่ยนจ้าวเกอกวาดใส่ ไม่ว่าจะอยู่ใกล้ไกล บัวทองอัคคีก็ระเบิดอย่างพร้อมเพรียง!

เปลวเพลิงสีทองที่บ้าคลั่งกลายเป็นโลกเปลวเพลิงไร้ขอบเขต ห้อมล้อมเยี่ยนจ้าวเกอและอีกาทองอาทิตย์ไว้ด้วยกัน

ไม่ว่าจะเป็นเยี่ยนจ้าวเกอที่มีตราประทับตะวัน หรือว่าอีกาทองสามขาที่เหมือนกับกลายร่างเป็นดวงอาทิตย์ตัวนั้น ในตอนนี้ต่างรู้สึกได้ถึงความร้อนที่สุดจะทานทน

“เขาบ้าไปแล้วหรือ?!” คนจากเขาสามขาอ้าปากตาค้าง “คิดจะตายไปด้วยกันหรือไร”

แม้หากบอกว่าคนที่เผชิญความสิ้นหวัง มักจะมีตัวเลือกเช่นนี้ถือเป็นเรื่องปกติ แต่หากมีโอกาสรอดชีวิตแม้เพียงเสี้ยวเดียว ไหนเลยจะเลือกการกระทำที่คลุ้มคลั่งเช่นนี้!

นี่เพิ่งจะประมือกันเท่านั้น ไฉนคนหนุ่มตรงหน้าถึงเลือกวิธีการตกตายร่วมกันเป็นกระบวนท่าแรก

อัจฉริยะที่มีชื่อเสียงตั้งแต่ยังเยาว์อย่างเขา ควรจะมั่นใจในพลังฝึกปรือของตัวเอง ลองรับมือกับศัตรูดูก่อน แต่หากอับจนหนทางค่อยลองวิธีนี้ดูหรอกหรือ

ทว่าดูจาภสภาพการณ์ในตอนนี้ เหมือนกับเยี่ยนจ้าวเกอรอพวกเขาเข้ามาหา จากนั้นก็จะฉุดลากพวกเขาให้ตกตายร่วมกันอย่างไรอย่างนั้น

“คิดจะสร้างสถานการณ์ข่มขู่หรือ” เจ้าสำนักเขาสามขาแค่นเสียง “ท่านไร้เดียงสาเกินไป!”

เขาไม่สนใจความประหลาดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน และความน่ากลัวของทะเลเพลิงสีทองตรงหน้า

เขาเพิ่มแรงบนสองมือที่สะบัดดาบด้ามยาวมากขึ้น โจมตีใส่เยี่ยนจ้าวเกออย่างรวดเร็วและดุดันกว่าเดิม!

เยี่ยนจ้าวเกอเห็นดังนั้นก็หัวเราะเหอะๆ

เขาเก็บกระบี่ปีศาจเทาเที่ยไว้ในหีบกระบี่ แล้วมอบตราประทับตะวันให้อาหู่ที่อยู่ด้านข้าง

ชายหนุ่มกางสองมือออกทั้งซ้ายแลขวา แต่ละข้างมีของชิ้นหนึ่งเพิ่มขึ้นมา

ด้านหนึ่งเป็นตราโบราณโลหะ รูปทรงเรียวยาว เป็นสี่เหลี่ยมจุตรัส เหมือนกับกระบี่สั้นที่ไร้คม ด้านบนทู่แบน สลักรอยตรา

อีกด้านหนึ่งเป็นกระบองไม้ไผ่สีเขียวขี้ม้าท่อนหนึ่ง ยาวเจ็ดฉื่อ แบ่งเป็นเจ็ดปล้อง แม้ภายนอกจะมีแสงสีม่วงจางวนเวียน แต่ก็ดูปกติไม่มีสิ่งใดผิดแผก

เยี่ยนจ้าวเกอทิ่มตราโบราณที่เหมือนกับกระบี่สั้นในมือซ้ายใส่อากาศเบาๆ

พอถูกตราประทับนั้นประทับใส่ อีกาทองสามขาตรงหน้าก็ร้องเสียงต่ำ หุบปีกลงเหมือนกับเหนื่อยล้า แสงสว่างริบหรี่ ถึงกับกลับเข้าไปในธงวิญญาณนั้นอีกครั้ง

คนจากเขาสามขาล้วนงงงัน

เมื่อสูญเสียการหนุนเสริมจากเศษวิญญาณอีกาทอง การโจมตีของเจ้าสำนักเขาสามขาผู้นั้นแม้จะยังคงดุดันล้ำเลิศ แต่ก็ไม่ได้ทรงอานุภาพเท่าก่อนหน้าอีกแล้ว

ในขณะเดียวกัน เยี่ยนจ้าวเกอก็ยกกระบองไม้ไผ่สีเขียวขี้ม้าในมือขึ้น ควงเป็นวงแล้วฟาดใส่ดาบอีกาทองผลาญฟ้า ซึ่งเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูงของอีกฝ่าย