ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 962

อาหู่กับเยี่ยนจ้าวเกอนั่งอยู่บนหลังพ่นพ่าน ต่างก้มหน้ามองดูเซี่ยกวงที่จากไป

“จากไปเช่นนี้หรือ อีกฝ่ายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอย่างชัดเจน เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อแท้ๆ พาให้อากรบาดเจ็บหนักหนาขึ้นกว่าเดิมอีก”

อาหู่แยกเขี้ยว “เขาไม่ใช่ต้องการแก้แค้นหรอกหรือ เช่นนั้นสำหรับเขาแล้ว การรักษาหลักการสำคัญกว่าการแก้แค้นให้ครอบครัวหรือขอรับ”

“ไม่แน่นัก” เยี่ยนจ้าวเกอกอดอก “เขายังไม่ถึงเวลาที่สิ้นหวังที่สุด แม้ว่าใกล้ๆ นี้นอกจากหอธารกระจ่างแล้ว จะไม่มีที่ไหนเชี่ยวชาญการหลอมโอสถอีก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีความหวังอื่นโดยสิ้นเชิง”

“คนหากไม่ถึงเวลาสิ้นหวังอย่างแท้จริง ความเชื่อส่วนใหญ่ไม่มีทางถูกสั่นคลอน นี่อธิบายได้ว่าเขามีจิตใจแน่วแน่ และอธิบายได้ว่าเขายังคงมีความหวังอยู่”

เยี่ยนจ้าวเกอมีสีหน้าเป็นปกติ “หากถึงคราวจำเป็นจริงๆ ค่อยทำลายขีดจำกัดล่างก่อนหน้าของตัวเอง บางครั้งแม้นจะดูง่ายดาย แต่ขีดจำกัดล่างมีแต่ตอนแรกเท่านั้นที่แข็งแกร่งที่สุด หลังจากทำลายได้ครั้งหนึ่ง ก็จะทำลายได้อีกเรื่อยๆ”

อาหู่เกาศีรษะ ถามว่า “เช่นนั้นคุณชาย ต่อจากนี้พวกเราจะทำอะไรดี สังเกตต่อไปหรือ”

“ไม่จำเป็นแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอส่ายศีรษะ “ที่ข้าสังเกตเขา เพราะอยากจะทำความเข้าใจเท่านั้น ถึงอย่างไรก็ไม่เคยรู้จักเขามาก่อน”

มนุษย์เวลาพบเจอความอดอยากและสงครามจนไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อได้อีก เมื่อถึงคราวสิ้นหวัง การขายบุตรธิดา แลกเปลี่ยนลูกในไส้เป็นอาหาร กินคนด้วยกันเอง ก็ใช่ว่าไม่มี

ในสภาพที่สิ้นความหวังถึงขีดสุด สำหรับคนทั่วไปแล้วถือว่าเป็นสถานการณ์ที่ไม่ธรรมดา

เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ย่อมเป็นเรื่องที่จนปัญญา

แต่ว่าถ้าหากกดดันคนจนไปอยู่ในสภาพสิ้นหวังที่ไม่อาจถอยได้อีก ก็ต้องดูความแน่วแน่ จริยธรรม และความเชื่อของเขาเอง การทดสอบที่โหดหินเช่นนี้ เดิมทีเป็นการทารุณอย่างหนึ่ง

ในสถานการณ์เช่นนี้ คนที่ยังคงมีจิตใจแน่วแน่ ยอมตายไม่ยอมรับความอัปยศ มีคุณค่าพอให้นับถือ แต่ว่าคนที่จงใจสร้างสถานการณ์เช่นนี้ขึ้นมา ก็เท่ากับมีจิตเจตนาช่วงชิงชีวิตของอีกฝ่ายแล้ว

เยี่ยนจ้าวเกอไม่นำพาต่อการเอาชีวิตของเขาอื่น แต่เขาไม่ได้มีต้องการสังหารเซี่ยกวง

อาหู่ยิ้มซื่อ “เรื่องอื่นข้ามองไม่ออก แต่ข้ามองออกอยู่เรื่องหนึ่งคือ อย่าพูดเรื่องที่เขาตาบอด ไม่อย่างนั้นผู้มีพระคุณก็อาจกลายเป็นศัตรูได้”

เซี่ยกวงในตอนนี้เดิมทีเป็นคนใจร้อน อะไรสะกิดนิดหน่อยก็โมโหทันที

คนอื่นหากเยาะเย้ยเขาที่ตาบอด เขาจะระเบิดอารมณ์ทันที

เมื่อครู่เป็นผู้คุมหอธารกระจ่างเอ่ยปากขอโทษก่อน ไม่อย่างนั้นดาบของเซี่ยกวงคงจะไม่มีการปราณี

ต่อให้ไม่เล่นงานคนอื่น แต่ก็ไม่ต้องการโอสถประทีปวิสุทธิ์ เซี่ยกวงจะสังหารจอมยุทธ์หอธารกระจ่างที่เยาะเย้ยเขาว่ามีตาเดียว จึงค่อยจากไป

ตอนนี้แม้จะผละจากหอธารกระจ่าง แต่เซี่ยกวงก็รู้สึกหงุดหงิดยิ่ง เหมือนกับสิงโตที่อารมณ์ไม่ดีตัวหนึ่ง

เขายืนอยู่ในป่าอันหนาทึบระหว่างเขายาวเหยียด มองฟ้าดินที่กว้างใหญ่ซึ่งอยู่ห่างออกไป ในที่สุดความโมโหก็ค่อยทุเลาลง

เมื่อสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เซี่ยกวงก็อดยิ้มอย่างขื่นขมไม่ได้ ‘สุดท้ายก็ไม่ได้โอสถมา ต่อจากนี้ควรทำอย่างไรดี’

เขายกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากอีกครั้ง รู้สึกคับข้องใจ ‘ตอนนี้เราแม้แต่เรื่องของตัวเองหากพลาดไปคงไม่รอดถึงพรุ่งนี้เช้า จะไปตามหาพี่ใหญ่กับพี่หญิงใหญ่ได้อย่างไร จะสะสางความแค้นให้ทุกคนได้อย่างไร’

สามขั้นตอนที่กำหนดไว้คร่าวๆ แค่ขั้นตอนแรกก็ล้มเหลวแล้ว

เซี่ยกวงขมขื่น หันไปมองทิศทางของหอธารกระจ่างโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นก็ส่ายหน้า ออกเดินทางอีกครั้ง

เขาคิดจะเดินทางอีกสักระยะ จากนั้นค่อยหาคนถามไถ่ ดูว่าใกล้ๆ ยังมีโอสถอะไรที่รักษาอาการบาดเจ็บของตัวเองได้หรือไม่

หลังจากเดินไปได้สักพักใหญ่ เซี่ยกวงพลันได้ยินเสียงโหยหวนดังมาจากด้านบน

เขาเงยหน้าไปมอง ก่อนจะเบิกตาโพลงทันที

ผู้อาวุโสเขาสามขาที่เมื่อครู่หนีเขาไป ถึงกับปรากฏตัวขึ้นกลางท้องฟ้า

และสิ่งที่ทำให้เซี่ยกวงสั่นสะท้านก็คือ ประกายกระบี่สายหนึ่งวูบผ่าน ศีรษะของผู้อาวุโสเขาสามขาผู้นั้นลอยขึ้นฟ้าทันที

เยี่ยนจ้าวเกอพิจารณาเซี่ยกวงตั้งแต่หัวจรดเท้า

เพราะว่าการต่อสู้ก่อนหน้า สารรูปของเขาจึงเปลี่ยนจากเด็กน้อยที่เต็มไปด้วยกำลังวังชา เป็นบุคคลที่ย่างเข้าสู่วัยชรา มีผมหงอกแซมขึ้นมาแล้ว

แตกต่างกับการเปลี่ยนแปลงของรูปลักษณ์ภายนอกของจอมยุทธ์จำนวนมาก ที่ทำได้ตามใจ

การเปลี่ยนแปลงภายนอกของเซี่ยกวง สะท้อนการเปลี่ยนแปลงของอายุขัยของเขาออกมา

ตอนที่เยี่ยนจ้าวเกอเห็นเขาเป็นครั้งแรก สำหรับอายุขัยของจอมยุทธ์แล้ว อายุของเซี่ยกวงอ่อนเยาว์ยิ่ง เป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งจริงๆ

ทว่าตอนนี้ เทียบกับอายุขัยดูสักครั้ง ก็จะพบว่าเขากำลังจะล่วงสู่วัยชราแล้ว

“ตอนข้าหาทางไปยังอารามเอกนิกาย เคยผ่านเทือกเขาเสียงระรัว เรื่องของตระกูลท่าน ข้าได้ยินมาแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวตามตรง “เพียงแต่ในตอนนั้นไม่ทราบว่าตระกูลเซี่ยยังมีเด็กกำพร้าคนหนึ่งรอดชีวิตมาได้”

เซี่ยกวงได้ยินดังนั้นก็พลันคิดถึงครอบครัวที่ตายไป เกิดความเศร้าเสียใจอีกครั้ง

“ตอนข้าอยู่ในอารามเอกนิกาย ได้เจอจอมยุทธ์เขาสามขาไม่น้อย คนผู้นี้เป็นหนึ่งในนั้น” เยี่ยนจ้าวเกอกวาดสายตามองผู้อาวุโสเขาสามขา ที่ร่างและศีรษะหลุดออกจากกันที่อยู่บนพื้นผู้นั้น “พวกเขาต่างเป็นคนที่ทำลายตระกูลของท่านกระมัง”

เซี่ยกวงกัดฟัน “ใช่แน่นอน! ตอนนั้นเจ้าสำนักเขาสามขาพาคนมา ล้างโคตรตระกูลเซี่ยของข้า!”

“พวกเขาล้วนถูกข้าสังหารทิ้งหมดแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ยอย่างเฉื่อยชา

เซียกวงได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวต่อ “แต่ว่าท่านไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า ข้าสังหารพวกเขา เป็นเพราะพวกเขาแย่งชิงของวิเศษในอารามเอกนิกายกับข้า”

“นั่น…นั่นข้าก็ยังต้องขอบคุณท่านอยู่ดี!” เซียกวงได้สติ กล่าวด้วยความตื้นตัน

เยี่ยนจ้าวเกอไพล่สองมือไว้ด้านหลัง มองดูเซี่ยกวง “เช่นนั้นต่อจากนี้ท่านเตรียมจะทำอะไร คนที่ทำลายตระกูลเซี่ยของท่านและคนที่เข้าไปในอารามเอกนิกาย ไม่ใช่เขาสามขาทั้งหมด สำนักที่อยู่บนที่ราบสูงยอดขจีของพวกเขา ยังมีลูกศิษย์เหลืออีกไม่น้อย”