เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 201

ตอนที่201 กลัวการแต่งงาน2

“ฝืด...” เขากลับสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ด้วยความขุ่นเคือง จ้องหญิงสาวที่กำลังมุดอยู่ในอ้อมอกเขาและเอาหน้าถูไถไปมา เอ็ดเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “......ผู้หญิง เธอนี่ซกมกชะมัดเลย！”

มือใหญ่ที่โอบเอวบางนั้น สั่นเกร็งจนแทบจะบีบเอวน้อยให้หักกับมือ

เธอไม่สนใจโรคกลัวเชื้อโรคบ้าบอที่เขาเป็นนั่น มิหนำซ้ำยังจงใจสั่งขี้มูกตรงปกเสื้อของเขา เหมือนต้องการแก้แค้น

เป่หมิงโม่ย่นหน้าผากพร้อมดุเธอ “นี่เธอ ได้คืบจะเอาศอกใช่มั้ย”

พอร้องไห้จบ เธอก็เงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาเปล่งประกายวาววับ “ได้คืบจะเอาศอกแล้วจะทำไม คุณต่างหากที่ทำเกินไป อยู่ดีๆมาทำให้การนัดดูตัวของฉันพังไม่เป็นท่า ต้องการอะไรกันแน่?!”

ดวงตาลุ่มลึกนั้นหรี่ตามองเธอ ด้วยท่าทีที่ขึงขังและสงสัย “นัดดูตัวงั้นเหรอ?”

ใบหน้าสวยยังคงเชิดอยู่อย่างนั้น พวงแก้มชมพูระเรื่อที่ยังหลงเหลือรอยคราบน้ำตา

“ในขณะที่ฉันนอนหยอดข้าวต้ม ป่วยหนักจนแทบจะดินเองไม่ไหวอยู่ที่โรงพยาบาล แต่เธอกลับไปนั่งดูตัวเนี่ยนะ?”

พายุอารมณ์ที่เหมือนจะสงบลงเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

ดวงตาดุดันคู่นั้นขมวดเข้าหากัน ใบหน้าคมคายนั้นมีสีหน้าโมโหสุดขีด

“กู้ฮอน คุณยังมีความละอายใจบ้างมั้ย?”

“ความละอายใจเหรอ?” กู้ฮอนใช้นิ้วอันเรียวเล็กนั้นจิ้มไปตรงกลางอกเขาอย่างแรง เพื่อถามว่า “คุณชายสองแห่งตระกูลเป่หมิงคะ ฉันจะไปดูตัวกับใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณไม่ทราบคะ？แล้วการที่คุณเข้าโรงพยาบาล มันเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบ？ฉันอุตส่าห์เจอคนที่ถูกชะตาอย่างยากลำบาก คุณมีสิทธิ์อะไรที่มาทำลายมัน คุณนั่นแหละที่ไม่มีความละอายใจ！”

เป่หมิงโม่โกรธจนหน้าเขียว

เธอกางขาออกแล้วขึ้นนั่งควบบนตักของเขา หญิงสาวทำให้เขาโกรธจนตัวสั่นอีกแล้ว

เขากัดฟันกรอด หากไม่ใช่เพราะตนพยายามกดอารมณ์โมโหนั้นไว้ เขาสาบานได้เลยว่า เขาจะบีบคอผู้หญิงคนนี้ให้ตายคามือ

“ผมเข้าโรงพยาบาลไปแค่ครึ่งเดือน คุณถึงกับอดรนทนไม่ไหว จนต้องรีบหาผู้ชายเลยงั้นเหรอ เธอหิวโซขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เขากล่าวหาเธออย่างรุนแรง ราวกับว่าเธอนั้นเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักพอ กู้ฮอนจ้องตาเขม็ง

หญิงสาวตะคอกใส่เขาที่มาดูถูกเธอแบบนั้น “หาว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่รู้จักพอเหรอ เป่หมิงโม่ อย่ามาพูดให้ตัวเองดูน่าสงสารหน่อยเลย ตอนนี้คุณก็ดูดีไม่เบาเลยไม่ใช่รึไง? ยิ่งไปกว่านั้น คุณควรเข้าใจซะใหม่ ตอนนี้ไม่ใช่แค่ครึ่งเดือนแล้ว ในเมื่อทุกฝ่ายต่างอยู่อย่างสงบสุข หลังจากที่คุณออกจากโรงพยาบาล คุณก็ไม่ควรโผล่มากล่าวหาฉันเสียๆ หายๆ แบบนี้ ฉันจะหาหรือไม่หาผู้ชายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยสักนิด!”

คำพูดของเธอเพียงประโยคเดียว ทำให้เขาหายใจถี่ขึ้นด้วยความโมโห

ช่วงที่เขานอนอยู่ที่โรงพยาบาล เธอไม่เคยมาเหลียวแล แต่เขาก็อดทนไม่ติดต่อไปหาเธอ

หลังจากออกจากโรงพยาบาล เขายังคงพยายามบอกกับตัวเองอยู่เสมอ เขาไม่ยอมรับในสิ่งที่ชูหยุนเฟิงบอก ว่าตนนั้นหลงรักผู้หญิงคนนี้เข้าแล้ว เพราะฉะนั้น เขาจริงไม่ได้ติดต่อไปหาเธอ