ท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน นิยาย บท 2

เมื่อมาถึงตรอกที่ลับตาผู้คนก็โยนตั๋วเงินเข้ามิติ สวีไค่เฉิงคนนั้นเกลียดขี้หน้านางชัดเจน ดูแล้วคงหึงหวงคนรักหนานกงเยี่ย ครั้งหน้ามาส่งแบบเครื่องประดับต้องระวังอยู่ห่างจากสองคนนี้ถึงจะปลอมเป็นท่านป้าแต่แววตาหลอกกันไม่ได้ ทางที่ดีเจอแค่หลงจู้ก็พอ มาถึงโรงพิมพ์หลินผู่เย่วก็ลุกขึ้นเอ่ยลา

"ข้าไปก่อนนะ ต้องไปเตรียมของอีกไม่กี่วันถึงวันครบรอบวันตายท่านแม่ข้าแล้วต้องไปไหว้หลุมศพนางที่นอกเมืองนะ"

หลินผู่เย่วน้ำตาคลอ ฟางซือหมิงลูบหลังปลอบใจนาง เจียงฟางซินเป็นเพื่อนกับหลินผู่เย่วมาแต่เด็กแต่ไม่ได้สนิทกับสกุลฟาง จึงไม่คุ้นเคยกันเท่าไหร่ตระกูลหลินเป็นนักรบมีเพียงหลินต้งบิดาของหลินผู่เย่วที่เป็นขุนนางฝ่ายบุ๋น

ตั้งแต่แต่งตั้งอนุหลิวคนนั้นขึ้นเป็นเมียเอกเด็กคนนี้ก็ต่อต้านบิดามาโดยตลอด นางพอมีวรยุทธใครพูดไม่ถูกหูก็ชักแส้ตี เพราะเป็นหลานหลินปู้อันจึงไม่มีใครกล้าลงโทษ หลินต้งทำได้เพียงเนรเทศบุตรสาวไปอยู่ท้ายเมืองหลวงเท่านั้น เพราะบิดาเดินทางไปทำธุระให้ฮ่องเต้เขาจึงสามารถกำราบบุตรสาวได้

บ้านหลังนั้นไม่เล็ก มีถึงสามเรือนแต่นางอยู่กับสาวใช้หนึ่งคนและองครักษ์อีกสองคนเท่านั้น

"พี่ผู่เย่ว ท่านเตรียมกระดาษเงินกระดาษทองก็พอ ที่เหลือข้าจะลงมือทำเองถึงวันครบรอบข้าจะไปดักรอท่าน"

"ขอบใจนะ อาหารที่เจ้าทำอร่อยจริงๆฉีเอ๋อร์ พี่ฟางซินข้าไปก่อนนะเจ้าคะหมิงหมิงไว้เจอกันใหม่นะ"

จางซูฉีบอกลาฟางซือหมิงก่อนจะพาเจียงฟางซินเดินลัดเลาะตรอกนั้นตรอกนี้จนถึงหลังร้านขายผ้า เข้าเขาชายป่าเดินตามทางกลับบ้านเชิงเขา

หลินผู่เย่วกำลังจะไปร้านขายเครื่องเซ่นไหวก็ได้ยินเสียงทักทายดังมา

"อุ๊ย ซวงซวงนั่นมิใช่พี่สาวชื่อเสียงฉาวโฉ่ของเจ้าหรอกหรือ"

จางซิ่วเอ๋อร์เป็นเพื่อนกับหลินซวงน้องสาวต่างมารดาของหลินผู่เย่วเอ่ยเสียงดังมาแต่ไกล คนที่ผ่านไปมาจึงหยุดมอง

หนานกงเยี่ยที่เสร็จธุระแล้วกำลังจะเข้าวังก็หยุดยืนดู จางซิ่วเอ๋อร์คนนี้คือคนที่ต้องแต่งงานกับเขา อยู่ๆก็ป่วยส่งน้องสาวสติไม่ดีมาแต่งแทน

สกุลจางเป็นสกุลแม่ทัพหากไม่ใช่เพราะเกรงใจจางป๋อคุณที่รั้งอยู่ชายแดนเขาคงกวาดล้างจวนจางให้เหลือแต่ชื่อไปแล้ว

"จางซิ่วเอ๋อร์ ข้าหลินผู่เย่วป็นลูกคนเดียวตาข้างไหนของเจ้าถึงเห็นว่าข้ามีน้องสาว"

หลินซวงที่เห็นสวีไค่เฉิงยืนอยู่ตรงนั้นก็แสร้งอ่อนแอทันที น้ำตาค่อยๆไหลสะอื้นเล็กน้อยเหมือนถูกคนรังแก

"พี่หญิง เหตุใดท่านต้องรังเกียจข้าด้วยเจ้าค่ะ ท่านพ่อรักเอ็นดูข้าแล้วเป็นความผิดของข้าหรือ ท่านแม่ข้าไม่เคยหวังสูงแต่เพราะท่านพ่อเห็นใจที่นางยอมอดทนถูกรังแกมาตลอดเมื่อถึงเวลาจึงชดเชยเท่านั้น"

ชาวบ้านเริ่มฮือฮาถูกรังแกมาตลอด หรือว่าคุณหนูคนนี้จะรังแกแม่เลี้ยงกับน้องสาวจริงๆหลินผู่เย่วคนนี้โหดร้ายนัก หลินผู่เย่วไม่สนใจเรื่องน้องสาวที่นางไม่ยอมรับแต่การที่เอ่ยว่าแม่ของนางถูกรังแกนั่นเท่ากับว่ากล่าวหามารดาของตนมิใช่หรือ

"หลินซวง ข้าให้เจ้าพูดอีกทีแม่ข้ารังแกเจ้ากับแม่หรือไม่ หากไม่ชัดเจนวันนี้ต่อให้ใต้เท้าหลินอยู่ตรงนี้ข้าก็จะกระชากเนื้อเจ้าออกมา"

หลินผู่เย่วไม่เรียกหลินต้งว่าบิดากลับเรียกว่าใต้เท้าแทน หลินซวงจึงร้องไห้หนักกว่าเดิมบอกนางกลัวแล้วจากนี้ไปจะเคารพหลินผู่เย่วและไม่กล้าพูดถึงอดีตฮูหยินอีก ยิ่งทำให้ชาวบ้านสงสารและซุบซิบถึงอดีตฮูหยิน หลินผู่เย่วมือสั่นกล่าวหามารดานางหรือ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน