ท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน นิยาย บท 6

ชายชราไปแล้วจางซูฉีเดินเข้าไปในกระท่อม อืมมีห้องนอนหนึ่งห้องอีกห้องเป็นห้องเก็บสมุนไพร ห้องตำรานึกอะไรก็ได้หรืองั้น อยากได้กระดาษกับดินสอมีไหม ไม่นานก็ปรากฏกระดาษกองใหญ่ แต่เป็นกระดาษในยุคนี้แผ่นใหญ่ๆ

"แม่เจ้า มีกระดาษมีดินสอ ขอสีด้วยมีหรือไม่" สักพักปรากฏสีสำหรับวาดภาพหนึ่งกล่อง จางซูฉี่ดีใจรู้แล้วว่าจะทำมาหากินอะไร ก่อนจะหยิบแบบเครื่องประดับเมื่อคืนออกมาลงสีดูสิว่าสิ่งนี้ทำเงินได้ไหม งานอดิเรกคือเขียนนิยายวาบหวิวเดือนหนึ่งมีรายได้กว่าแปดหมื่นถึงหนึ่งแสนหยวน ที่นี่น่าจะมีพวกคุณหนูที่ชอบแอบอ่านตำราต้องห้ามเหล่านี้ เงินจ๋าเงินเจ๊มาแล้ว จางซูฉีออกจากมิติตรงไปตลาดมาถึงหลังร้านผ้าก็ค่อยๆเดินไป ลองมองร้านค้าตามทางดูเหมือนเงินที่พวกเขาใช้จะคล้ายกันกับที่อยู่ก้นหีบ

"เอ่อท่านน้า ข้าขอซาลาเปาสองลูกเจ้าค่ะกี่อีแปะเจ้าคะ" คนขายบอกราคานางจึงจ่ายเขาไป ไม่มีการมองหน้าแปลว่าใช้ได้

สังเกตคนอื่นจ่ายเงินแล้วแปลว่าเงินก้นหีบนี้สามารถซื้อของได้ จากนั้นก็ตระเวณซื้อข้าวสารสามสิบชั่ง แป้งสาลียี่สิบชั่ง เนื้อหมูติดมันสิบชั่ง มันหมูสิบชั่ง กระดูกซี่โครงห้าชั่ง ยุคนี้เป็นยุคอาหารการกินค่อนข้างสมบูรณ์มีอาริยะพอสมควร เครื่องในมีราคาแพงเช่นกัน ไม่เหมือนในนิยายทะลุมิติที่เคยอ่านที่บอกกันว่ากินไม่เป็น เนื่องจากเป็นนักเขียนและยังเป็นนักอ่านด้วยจางซูฉีจึงปรับตัวได้ไวนางซื้อหมั่นโถวสามสิบลูกซาลาเปาหมูสับสามสิบลูก ไส้ผักยี่สิบลูกบอกคนขายว่าจะเอาไปไหว้บรรพบุรุษวันนี้วันครบรอบวันตายสามีนาง หาที่ลับตาคนจับทุกอย่างยัดลงมิติก็มายืนอยู่หน้าร้านเครื่องประดับที่ชื่อว่า *งามเหนือกาลเวลา* แม่เจ้าชื่อนี้มันเฮ้อโบราณเกิ้น

"เอ่อ ท่านป้าขอรับไม่ทราบว่าท่านจะซื้อเครื่องประดับแบบใดดีขอรับ จะปิ่นหรือกำไล ต่างหูสร้อยคอที่ร้านงามเหนือกาลเวลาของเรามีทุกอย่างเลยขอรับ" จางซูฉีเดินวนจนคนงานเริ่มไม่พอใจ

"นี่ท่านป้า ถ้าไม่มีเงินก็เชิญออกไปเถอะเดินวนมาสามรอบแล้วแต่ไม่หยิบสักชิ้น เพ้ย วางท่าอะไรกันทำเป็นแต่งตัวดีแต่ไม่มีตำลึงในมือ" คนงานดูถูกนางเสียงดังจนหนานกงเยี่ยที่เมื่อคืนเขาพักที่ร้านถึงกับต้องลุกออกมาดู เห็นสตรีอายุราวสี่สิบยืนอยู่ได้ยินนางกล่าว

"ข้าไม่ชอบแบบมันเชยเกินไป ช่างเถอะไม่เต็มใจขายข้าไปร้านอื่นก็ได้ข้าแค่คิดว่าเจ้าจะสามารถทำเครื่องประดับตามแบบที่ข้าวาดได้ไหม ในเมื่อดูถูกขนาดนี้คงต้องขอตัว" ใบหน้านางอายุสี่สิบแต่เสียงที่เปล่งออกมากลับคล้ายเด็กสาวหนานกงเยี่ยเดินลงมา

"ท่านป้า ขอข้าดูแบบนั้นได้หรือไม่ หากเราทำได้ข้ายินดี"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน