ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 116

ฉินเหยี่ยนเย่ว์กางมือแล้วพูดขึ้น “หม่อมฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น นี่ ว่ากันว่าหมีเก่งกาจมักจะตายเพราะหญิงงาม คนโบราณไม่เคยหลอกหม่อมฉันเลย”

คิ้วงามของตงฟางหลีขมวดเข้าหากัน “เอายาถอนพิษให้ข้า”

“ยาถอนพิษ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์หัวเราะเยาะ “เหลวไหลน่า”

“ตงฟางหลี หม่อมฉันขอกล่าวตามตรงแล้วกัน เป็นแม่นางฉิงเอ๋อร์ของท่านที่จงใจป้ายตุ่มแดงบนใบหน้าตนเพื่อให้ได้รับความเห็นอกเห็นใจจากท่าน และท่านก็เชื่ออย่างนั้นจริง ๆ พวกท่านลงมืออย่างโหดเหี้ยมและไม่เลือกวิธีการเพื่อใส่ร้ายข้า”

ใบหน้าของซูเตี่ยนฉิงเปลี่ยนไป “ท่านกล่าวเหลวไหล เห็นได้ชัดว่าเป็นท่านที่วางยาพิษข้า”

“ข้าวางยาพิษเจ้า?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์หัวเราะเยาะ “หลักฐานเล่า?”

“ยาพิษก็อยู่บนข้อมือของท่านไง ข้อมือของท่านคือหลักฐาน!” ซูเตี่ยนฉิงมองดวงตาสงสัยของตงฟางหลี พลันตื่นตระหนกอยู่ในใจ “เสด็จพี่หลี หม่อมฉันไม่พูดโกหก เป็นนางจริง ๆ นะเพคะ”

ตงฟางหลีขมวดคิ้ว ก่อนจะส่งเสียงดุฉินเหยี่ยนเย่ว์อย่างเย็นชา “ไม่ว่าเช่นไร ฉิงเอ๋อร์ก็เป็นแขก วันนี้เจ้าทำเกินไปแล้ว มอบยาถอนพิษและขอโทษฉิงเอ๋อร์เสีย”

“ขอโทษ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์มีความสุข “ถือสิทธิ์อันใดกัน?”

“ข้ารู้ว่าเจ้าสามารถลงมือเช่นนี้ได้ และฉิงเอ๋อร์ก็จะไม่มีทางลงมือกับใบหน้าของตนเด็ดขาด ฉินเหยี่ยนเย่ว์ เจ้าอย่าก่อเรื่องยุ่งยาก” เสียงของตงฟางหลีเต็มไปด้วยความโกรธ

หญิงผู้นี้สร้างปัญหาไปเสียทุกที่

“ตงฟางหลี สมองของท่านถูกสุนัขกินไปแล้วหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ขึ้นเสียงสูง “เป็นแม่ดอกบัวขาวของท่านนั่นแหละที่ทำตุ่มแดงเหล่านี้มาหลอกท่านเอง แล้วก็เป็นท่านคนเดียวที่ตาบอดเชื่อเรื่องน่าเกลียดพรรค์นี้”

“ฉินเหยี่ยนเย่ว์!” ใบหน้าของตงฟางหลีดำมืด

“ข้าหูหนวกหรือ? ท่านไม่จำเป็นต้องเสียงดังขนาดนั้น” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ส่ายหัว “ท่านยังไม่เชื่อข้าเลยสักนิดจริง ๆ สินะ”

“ช่างเถิด ๆ พูดมากไปกว่านี้ก็ไร้ประโยชน์ ตู้เหิง ไปเอาน้ำเย็นมาสักอ่าง ใส่น้ำแข็งมาด้วยดีที่สุด”

ตู้เหิงชะงักไปอยู่ครู่หนึ่ง มองตงฟางหลีที่ใบหน้าดำมืดโดยไม่รู้ตัว

ร่างกายของตงฟางหลียังคงอ่อนแอมาก และถูกฉินเหยี่ยนเย่ว์ทำให้โกรธขึ้นมาอีก ร่างสูงสั่นเล็กน้อย ประกายไฟแทบจะระเบิดออกมาจากดวงตา

“ตู้เหิง ข้าให้เจ้าไปเอาน้ำมา เจ้าหูหนวกหรือ? เอาน้ำมาให้แม่นางซูล้างหน้า จะได้รู้ว่านางพูดโกหกหรือไม่” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พูดขึ้น