ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 186

เมื่อฉินเหยี่ยนเย่ว์กลับมาถึงเรือนโยวหลานนั้น พละกำลังของนางพลันเดินทางมาถึงขีดจำกัดในทันที

นางคล้ายว่าจะทรุดตัวลงบนเก้าอี้เอน พร้อมด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดไร้สี

“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ” ลู่ซิวที่รู้สึกได้ว่าอาการของนางไม่ค่อยดีนั้น “กระหม่อมช่วยจับชีพจรให้ท่านดีหรือไม่?”

“ไม่ต้องทำ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์แย้มยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น “เพียงแค่พอข้าวางใจลงแล้วกลับรู้สึกว่าตนเองไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา”

หลังจากผ่านพ้นวิกฤตอันตรายไปแล้วนั้น ยามที่ร่างกายผ่อนคลายลง พละกำลังภายในร่างกายคล้ายกับว่าถูกสูบออกไปหมด

ฤทธิ์ของยาระงับประสาทได้หมดไปแล้ว นางมิอาจควบคุมตนเองให้อยู่ในท่าทีสงบนิ่งได้อีก ผลข้างเคียงมีความรุนแรงมากอีกด้วย ทำเอามือไม้ของนางเกิดอาการสั่นเทาขึ้นมา

ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ นั้น หากแต่นางกลับรู้สึกคล้ายกับว่าตนเองผ่านมาแล้วหลายวันหลายคืน

“อาการของไป๋โค้วไม่สู้ดีนัก” ลู่ซิวพลันแสดงสีหน้าที่ดูซับซ้อนออกมา เส้น “ชีพจรอ่อนแอมาก อีกทั้งนางยังเสียเลือดไปมากอีก พระชายามีวิธีใดหรือไม่ทำให้ผลิตเลือดออกมาได้เร็วขึ้น?”

“มี เจ้าไปตามหาคนมาสักสองสามคนเสีย” ฉินเหยี่ยนเย่ว์โยนเม็ดยาเข้าปากไปหนึ่งเม็ด เพื่อเรียกสติตนเอง “ทางที่ดีควรหาบุรุษที่มีร่างกายแข็งแรงกำยำ”

ลู่ซิวชะงักไปครู่หนึ่ง “พระชายาคิดจะทำอะไรงั้นหรือ?”

“ถ่ายเลือด” ฉินเหยี่ยนเย่ว์สูดลมหายใจเข้าไป ก่อนจะกล่าวออกมา “ไป๋โค้วเสียเลือดมากเกินไป นางในยามนี้มีเพียงทางเดียวเท่านั้นคือต้องถ่ายเลือด”

“ถ่ายเลือด?” ลู่ซิวมองไปที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อใจ “เรื่องเช่นนี้ทำได้ด้วยหรือ?”

หากมีคนสูญเสียเลือดมากเกินไปนั้น ว่ากันตามจริงแล้ว การถ่ายเลือดย่อมเห็นผลมากที่สุด

ทว่า การจะถ่ายเลือดเข้าร่างกายเช่นไรนั้นนับว่าเป็นปัญหา หลังจากได้รับเลือดเข้าไปแล้วนั้นอาการจะแย่ลงหรือไม่ นั่นเป็นปัญหาที่ใหญ่ยิ่งกว่า

“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมิอาจปิดบัง ก่อนหน้านั้นเองกระหม่อมก็ได้เคยลองถ่ายเลือดให้กับคนที่เสียเลือดมากไปแล้ว ทว่า ทุกครั้งล้วนแต่ล้มเหลวทั้งหมด” ลู่ซิวเอ่ยออกมาด้วยท่าทีหลากหลายอารมณ์

“ในคราเริ่มแรกกระหม่อมเคยลองพยายามป้อนเลือดเข้าปากคนไข้ ทว่า มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร ทั้งยังทำให้คนไข้อาเจียนออกมาอย่างรุนแรงอีก ต่อมา กระหม่อมลองพยายามถ่ายเลือดเข้าไปยังหลอดเลือดของคนไข้นั้น หากแต่ทุกคนกลับเสียชีวิตไปหลังจากนั้นไม่นาน”

การถ่ายเลือดมีความเสี่ยงเกินไป

“วิธีการของเจ้าเป็นวิธีการที่ผิด” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว “ข้าไม่มีเวลาอธิบายให้เจ้าฟังตอนนี้ เจ้าควรทำตามที่ข้าสั่งการเสียก่อน ไปตามหาบุรุษที่มีร่างกายแข็งแรง หากเป็นผู้ฝึกวรยุทธ์ได้ยิ่งดี”

“ได้โปรดมอบของมารักษาไป๋โค้วให้ข้าด้วย ข้าอยากจะช่วยนาง”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ใช้นิ้วมือถูแหวน หาได้มีการตอบสนองใดกลับมาไม่ นั่นจึงทำให้นางได้แต่ขอร้องซ้ำๆ ภายในใจ

หากแต่แหวนก็ยังคงเงียบงัน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมทั้งน้ำเสียงที่เจือความร้อนรนขึ้นมา “เจ้าไม่ตอบสนอง หรือเจ้าคิดว่ายังมีหนทางช่วยไป๋โค้วเอาไว้ได้กัน? นางที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ หากมิถ่ายเลือดแล้วเช่นนี้นางจะรอดไปได้อย่างไร? ข้าขอร้องละ เหมือนกับคราวอื่น ๆ ช่วยส่งใบตรวจหากรุ๊ปเลือดกับถุงถ่ายเลือดมาให้ข้าก็พอ”

แหวนก็ยังคงไม่มีท่าทีตอบสนองออกมา

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่อดทนรอคอยมาเป็นเวลานาน ยิ่งนางรอนานเท่าไร นางก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น

“ยามที่เอ็นข้อมือของตงฟางหลีขาด เจ้าแทบอดทนรอไม่ไหวแล้วนำสิ่งของต่าง ๆ เหมือนกลัวว่าเขาจักเป็นอันใดไป ในยามนี้ ไป๋โค้วกำลังจะตาย เจ้ากลับแกล้งทำเป็นตายงั้นหรือ เจ้าลำเอียงมากไปหรือไม่ ข้ามีเจ้าหาได้มีประโยชน์อันใดไม่? ทุบเจ้าให้แตกไปเสียก็ดี”

ยามที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถอดแหวนออกมา เพื่อหาสิ่งของบางอย่างมาทุบมันนั้น จู่ ๆ แหวนพลันปล่อยแสงอันรุนแรงออกมาแทน

แสงนั้นอบอุ่นและนุ่มนวลคล้ายกับห่อหุ้มร่างกายของฉินเหยี่ยนเย่ว์เอาไว้ ทำเอามือเท้าของนางไม่สั่นอีกต่อไป แม้แต่ร่างกายที่ชาเพราะความหนาวเย็นก็ผ่อนคลายลงมามาก