ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 219

หลังจากตื่นจากความฝัน ภาพเช่นนี้ก็ปรากฏขึ้นแล้ว

“เมื่อคืนเจ้าจับข้าไว้ไม่ปล่อยเลย” ตงฟางหลีมองฉินเหยี่ยนเย่ว์ซึ่งเห็นได้ชัดว่าสับสน รอยยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะใช้น้ำเสียงเย็นชาที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาพูดขึ้น

“เจ้าร้องไห้และบอกข้าว่าอย่าไป ครั้นข้าไปเจ้าก็ร้องไห้หนัก น่ารำคาญยิ่งนัก ถ้ามิใช่ว่าข้าง่วงมาก ก็ต้องตัดมือของเจ้าเอาไปให้สุนัขกินแล้ว”

“หม่อมฉันร้องไห้และบอกท่านว่าอย่าไปน่ะหรือ?” หน้าผากของฉินเหยี่ยนเย่ว์กระตุก

เรื่องน่าอับอายเช่นนี้จะเป็นไปได้อย่างไร...

มีความเป็นไปได้มากเลย!

นางจำได้เลือนรางว่าดูเหมือนจะฝันถึงพ่อแม่อีกแล้ว และยังฝันถึงปู่ที่เสียชีวิตไปแล้วโดยไม่มีเค้าลางล่วงหน้าอีกด้วย

ความรู้สึกโศกเศร้าเช่นนั้นจะคงอยู่ไปอีกตราบนานเท่านาน แม้จะตื่นจากความฝันแล้วก็ตาม

ในห้วงความฝัน นางอาจถือว่าตงฟางหลีเป็นญาติสนิท

“หม่อมฉันผิดเองที่ทำให้ท่านเป็นหมอนกอดมนุษย์ เมื่อวานหม่อมฉันไข้ขึ้นจนสับสนมาก” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ขอโทษอย่างตรงไปตรงมา “เช่นนั้นแล้ว ระหว่างเราไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นใช่ไหมเพคะ?”

ตงฟางหลียืนขึ้นก่อนจะจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย “เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?”

“หม่อมฉันคิดว่าไม่น่ามีอะไรเกิดขึ้นหรอก” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พูดด้วยความรู้สึกผิดหาสิ่งใดเปรียบได้ “ขาของท่านได้รับบาดเจ็บ แขนก็เคลื่อนไหวได้ไม่ดีนัก เมื่อสองสามวันก่อนยังเกือบตาย ร่างกายอ่อนแอมาก”

ตงฟางหลีได้ยินแล้วใบหน้ามืดลง เขาขยับตัวมาอยู่ตรงหน้าฉินเหยี่ยนเย่ว์ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันตราย “พระชายาคิดว่าข้ามีปัญหาหรือ?”

“เปล่าเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถดตัวถอยหลัง “หม่อมฉันหมายถึง พวกเราสองทั้งแก่ อ่อนแอ ป่วยและพิการ ไม่สิ คนสองคนที่อ่อนแอทำอะไรไม่ได้แน่นอนเพคะ ดังนั้นหม่อมฉันก็คือหม่อมฉัน ท่านก็ยังเป็นท่าน ระหว่างพวกเราไม่มีอะไรทั้งนั้น”

นางพูดจาสะเปะสะปะเล็กน้อย

“เจ้าอยากยุติความสัมพันธ์มากเพียงนี้เลยหรือ?” ใบหน้าของตงฟางหลีเย็นชาลง “ว่าไปแล้ว พระชายายังคงเป็นหนี้ข้าอยู่บ้าง หาโอกาสชดเชยแล้วกัน”

“มิใช่ว่าหม่อมฉันต้องการยุติความสัมพันธ์” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว “มันเป็นสถานการณ์พิเศษ”

“ท่านไม่ได้ตั้งใจที่จะรักษาความบริสุทธิ์ทั้งกายและใจเพื่อซูเตี่ยนฉิงหรือ? ถ้าหม่อมฉันเข้าไปยุ่งกับท่าน ก็จะเหมือนกับการเข้าไปแทรกความรู้สึกของคนอื่น ต่อไปถ้าไม่พอใจนาง ทุบตีนาง หม่อมฉันจะรู้สึกผิดเอาได้เพคะ”

ช่วงเวลาแห่งลมหายใจของตงฟางหลีเริ่มน่ากลัวขึ้นมาทันที

ฉินเหยี่ยนเย่ว์สังเกตเห็นว่ารังสีบนตัวของเขาผิดปกติ และแอบเสียใจว่าทำไมในเวลานี้ถึงได้ไปทำให้เขาโกรธจัดอีก

ภายใต้เงื่อนไขตอบสนองกลับ นางเปลี่ยนเรื่องทันที “จริงสิ ท่านเพิ่งบอกว่าหม่อมฉันยังเป็นหนี้ท่านหรือ? ถ้าหม่อมฉันสามารถคืนได้ หม่อมฉันจะคืนให้ท่าน”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ดื่มยาอย่างเชื่อฟังจนหมด

“กินอาหารให้มาก ๆ หน่อย” ตงฟางหลีให้คนนำอาหารมามากมาย “หลังจากเข้าไปในวังแล้ว ต้องคิดให้รอบคอบก่อนพูด และอย่าพูดเหลวไหล หลีกเลี่ยงการถูกผู้อื่นจับจุดอ่อนได้”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์กินอาหารจนหมด และเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยอย่างฉับไว

ตงฟางหลีมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่เสมอ

ฉินเหยี่ยนเย่ว์เป็นคนที่เงียบและเชื่อฟังเพียงนี้เลยหรือ?

นางในยามปกติควรจะเอะอะมะเทิ่งกว่านี้สิถึงจะถูก

“เจ้า...ร่างกายไม่ไหวหรือเปล่า?” เมื่อเขาต้องการสัมผัสหน้าผากของนางอีกครั้ง ฉินเหยี่ยนเย่ว์กลับเบี่ยงตัวหลบราวกับว่าหวาดกลัว

“เปล่า หม่อมฉันสบายดี...” นางอยู่ห่างจากเขา “พวกเราจะเข้าวังเมื่อใดกันเพคะ?”

“ตอนนี้” ตงฟางหลีกล่าวเสียงหนักอึ้ง

อนาคตที่ยากจะคาดการณ์ได้ พายุหิมะที่รอพวกเขาอยู่บางทีอาจจะน่าสั่นสะพรึงยิ่งกว่า