ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 218

ตงฟางหลีชะงักงัน

เขาเคยเห็นนางหลายด้าน แต่เพียงอย่างเดียวที่เขากลับไม่เคยเห็นคือนางร้องไห้อย่างขมขื่น

โดยไม่รู้ตัว เขาก็เดินกลับมาอีกครั้ง

ฉินเหยี่ยนเย่ว์นอนหลับไม่ค่อยสบายเท่าใด

น้ำตาไหลออกมาจากหางตาของนาง สีหน้าเจ็บปวดรวดร้าว

“พ่อแม่ อย่าไปนะ ขอร้องล่ะ”

“อย่าทิ้งหนูไป”

เสียงสะอื้นไห้ทะลุผ่านก้นบึ้งของหัวใจ ใจของตงฟางหลีก็เริ่มวิตกกังวลขึ้นมา

“ร้องไห้ทำไม?” ในน้ำเสียงของเขามันอ่อนโยนเสียจนตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว “สำหรับผู้หญิงที่โหดเหี้ยมอำมหิตเช่นเจ้า กำลังร้องไห้อยู่ในความฝันเช่นนี้ มิรู้สึกว่าน่าขายหน้าหรือ?”

หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าของฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็เต็มไปด้วยน้ำตาแล้ว

ตงฟางหลีหันกลับไปหยิบผ้าเช็ดหน้า

“อย่าไป” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ดูเหมือนรู้สึกว่าเขากำลังจะจากไป สีหน้าดูสับสน และน้ำเสียงเร่งรีบ

“ไม่ไป” ตงฟางหลีนั่งลงแล้วปาดน้ำตาของนางทิ้ง “เจ้าฝันถึงอะไรกันแน่?”

ความฝันแบบใดที่บีบให้นางเป็นแบบนี้?

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ขมวดคิ้วแน่น

นางกำลังฝันอยู่จริง ๆ และยังเป็นฝันร้ายที่แสนเศร้าด้วย

ในความฝัน ทั่วทั้งร่างของนางถูกเถาวัลย์สีแดงเลือดพันเกี่ยว กลืนกิน และทั่วสรรพางค์ก็รวดร้าวดุจเข็มทิ่มแทง

ในนรกสีแดงเข้ม นางเฝ้ามองพ่อแม่ถูกเถาวัลย์กลืนกิน เฝ้ามองปู่หายไปในความว่างเปล่าด้วยตาของตัวเอง

นางดิ้นรนอย่างหนัก ทว่าร่างกายกลับแข็งทื่ออย่างยิ่ง ไร้หนทางหลบหนี ไร้วิธีขยับกาย ทำได้เพียงปล่อยให้สีแดงเข้มกลืนกินทั้งหมด นางสิ้นหวัง เจ็บปวด เศร้าใจ และอารมณ์พังทลายไม่จบสิ้น

ในช่วงเวลาที่เถาวัลย์เปื้อนเลือดกลืนนาง ก็มีบางสิ่งที่เย็นเฉียบเข้ามาใกล้

ความหนาวเย็นอันคุ้นเคยแต่ก็ไม่คุ้นเคยขับไล่เลือดที่เต็มท้องฟ้าให้มลายหายไป ทั้งยังช่วยขจัดความเหงากับความกลัวอีกด้วย

“เจ้าจะกอดข้าจนถึงเมื่อใด?” เสียงของตงฟางหลีต่ำและเยียบเย็น

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็เห็นชัดว่าหมอนกอดรูปทรงมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้านางนี้ แท้จริงคือตงฟางหลีตัวจริง

สมองของนางค้างไปไม่กี่วินาที จากนั้นก็ถดตัวถอยหลังพร้อมดวงตาที่เบิกกว้าง

“หม่อมฉัน พวกเรา?”

“เมื่อคืน...เกิดอะไรขึ้นกับพวกเราหรือ? ไม่สิ น่าจะไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นกระมัง?”

นี่มันเป็นการเริ่มต้นแบบใดกัน ไม่มีคำสารภาพที่ทั้งอบอุ่นและโรแมนติก ไม่มีเค้าลางใด ๆ แค่เข้าขากันอย่างใจเร็วเช่นนี้น่ะหรือ?

ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองตัวเองที่อยู่ในผ้าห่ม เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย

ครั้นมองไปที่ตงฟางหลีอีกครั้ง และเห็นว่าเสื้อผ้าก็ไม่เรียบร้อยเช่นกัน

นางตบหัวอย่างแรง พยายามนึกย้อนความทรงจำ

หลังจากกลับมาจากหอเฉินเซียงเมื่อคืนนี้ ฤทธิ์ยาก็หมดลง ร่างกายถูกใช้งานมากเกินไป ถูกตงฟางหลีพากลับมาที่จวนอ๋องท่ามกลางความงุนงง และยังดูเหมือนว่าจะฝันถึงเรื่องเศร้ามาก ๆ ด้วย