ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 277

ตู้เหิงรู้สึกไม่สบายใจตั้งแต่พวกเขาเข้าวังเพื่อสารภาพความผิด และยังคงเดินกลับไปกลับมาอยู่ที่ประตูไม่หยุด

ในที่สุดเมื่อรถม้าของพวกเขากลับมา ตู้เหิงจึงรีบรุดไป

“ท่านอ๋อง พระชายา” เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก “พวกท่านกลับมาจนได้”

“ลู่ซิวไปตั้งนานก็ยังไม่กลับมา ท่านสองคนก็ยังไม่กลับมาเช่นกัน กระหม่อมไหว้วานไปหลายคนแล้ว ทว่าถามไปก็ไม่ได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์เลย กังวลแทบตายแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เขาหยิบม้านั่งมาวางไว้ด้านหน้ารถม้า

“พวกท่านหิวแล้วใช่หรือไม่? กระหม่อมให้คนเตรียมอาหารไว้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เขาพูดขณะที่เปิดม่านของรถม้าออก

จากมุมของเขาหลังจากที่ยกม่านขึ้นแล้ว สิ่งแรกที่เขาเห็นคือแม่นมกำลังเอนตัวพิงอยู่บนที่นั่งในรถม้า

ตู้เหิงตกตะลึง จากนั้นจึงเผลอปล่อยม่านลง ครั้นสังเกตรถม้าและคนบังคับรถม้าอย่างละเอียดแล้ว มันเป็นยานพาหนะจากจวนอ๋องเจ็ดอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

เขาขยี้ตาแล้วเปิดม่านอีกครั้ง

ตรงหน้า ยังเป็นสตรีที่มีใบหน้าไร้เลือด ผมเผ้ายุ่งเหยิง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเสียชีวิตแล้ว

เขาเผลอก้าวถอยหลัง น้ำเสียงสั่นเทา

“ท่าน...ท่านอ๋อง ในรถม้าเหตุใดจึงมีคนเสียชีวิตเล่าพ่ะย่ะค่ะ?”

“คงไม่ใช่เป็นพระชายา...”

ทันใดนั้นเขาจินตนาการถึงภาพเหตุการณ์ที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์ทำให้องค์ฮ่องเต้พิโรธ และยังถูกทุบตีจนตาย คุกเข่าลงเสียงดังตึงและร้องไห้อย่างขมขื่น “พระชายา พระองค์สิ้นพระชนม์อย่างอนาถนักพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้ยินว่าตนถูกฆ่าตายก็กระตุกมุมริมฝีปาก

“ตู้เหิง” นางส่งเสียงดุ “ข้ากับท่านอ๋องก็อยู่ข้างกัน เจ้ามองไม่เห็นก็แล้วไปเถิด แต่ยังกู่ร้องก้องโลกอีก เจ้าอยากให้ข้าตายจริง ๆ หรือ?”

หลังจากที่ตู้เหิงได้ยินเสียงของฉินเหยี่ยนเย่ว์ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น และมองไปยังร่างที่ไร้เลือดฝาดของสตรีผู้นั้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “พระนาง พระนางฟื้นคืนชีพแล้ว”

“ฟื้นคืนชีพกับผีเจ้าน่ะสิ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เปิดม่านทั้งหมดออก “ตู้เหิง เจ้าไม่เพียงแต่สมองใช้การได้ไม่ดีนะ แต่ตาก็ยังบอดด้วยหรือ? ข้าก็นั่งอยู่ในรถม้านี่ เจ้ามองไม่เห็นหรือไร?”

“ตู้เหิง พาเด็กคนนี้ไปที่ห้องของข้า” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว

“เรือนโยวหลานของเจ้าเต็มไปด้วยคนพิการ สถานที่ยังเล็กอีก จะดูแลเช่นไร?” ตงฟางหลีขมวดคิ้ว “เจ้าเก้ามีสถานะพิเศษ หรือไม่ก็ส่งเขาไปตำหนักหมิงอวี้จะปลอดภัยเสียกว่า”

“ตู้เหิง เรียกตู้จ้งมา”

“พี่ชายของข้า?” ตู้เหิงได้ยินคำว่าตู้จ้งสองคำก็สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว เหงื่อเย็นผุดซึมขึ้นมาบนหน้าผาก “ท่านอ๋อง เหตุใดจึงต้องการเรียกพี่ชายของข้ามาล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

“เป็นกระหม่อมทำผิดตรงไหนหรือ? ขอท่านอย่าบอกพี่ชายของข้าเลย ข้าจะถูกเขาทุบตีจนตายเอาได้ ต่อไปกระหม่อมจะไม่กล้าจำผิดพระชายาอีกแล้ว”

ตงฟางหลีหงุดหงิดใจ “ข้ามีเรื่องที่ต้องการให้ตู้จ้งจัดการ เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรกัน!"

“จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ตู้เหิงไม่เชื่อ

“ถ้าเจ้ายังบ่นต่อไป ข้าจะเอาเรื่องโง่ ๆ ที่เจ้าทำทั้งหมดไปบอกแก่พี่ชายของเจ้า เจ้าว่าอย่างไร?” ตงฟางหลีมองเขาอย่างน่าหวาดกลัว

ตู้เหิงตัวสั่นเทิ้ม “อย่านะพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง ข้าจะหุบปาก”