ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 276

“หากเกิดเรื่องอันใดขึ้น ข้าจักเป็นคนรับผิดชอบเอง” ตงฟางหลีพลางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หากมีผู้ใดเอ่ยถาม เจ้าก็ตอบไปว่าข้าใช้กำลังขู่บังคับคนให้ออกมาด้วย หากมีเรื่องอันใดให้ไปหาข้าได้ที่จวนท่านอ๋องเจ็ด”

เหล่าทหารรักษาการณ์ต่างก็มีท่าทีลังเล

“อะไรกัน? จักต้องให้ข้าใช้กำลังหรืออย่างไรพวกเจ้าถึงจะเชื่อฟังข้า?” ตงฟางหลีเอ่ยออกมาด้วยความเย็นชา “นับว่าหาญกล้าไม่เบา”

“กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” เหล่าทหารรักษาการณ์ต่างรีบร้อนนั่งคุกเข่าลงในทันที

ตงฟางหลีพลางถอดป้ายหยกประจำตัวออกมา “เจ้าถือสิ่งนี้เอาไว้ ไม่ว่าผู้ใดจักถามก็ให้โบ้ยมาที่ตัวข้าเสีย นี่ถือเป็นหลักฐานยืนยัน”

เหล่าทหารรักษาการณ์ไม่กล้าขัดขวางอีกต่อไป

ตงฟางหลีพลันมีท่าทีเป็นกังวล “พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่า ปกติแล้วแม่นมทำสิ่งใดบ้าง?”

เหล่าทหารรักษาการณ์ต่างมีสีหน้าซีดเผือดไปในทันที พลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีละอายใจว่า “กระหม่อมมีหน้าที่เฝ้าเวรยามอยู่ด้านนอกตำหนักเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ จึงมิรู้ว่าภายในตำหนักเกิดสิ่งบ้าง”

“โอ้?”

เมื่อเหล่าทหารรักษาการณ์สังเกตเห็นกลิ่นอายสังหารที่แผ่กระจายออกมาจากตัวตงฟางหลีนั้น พวกเขาก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาลง

“ไปสืบความมาให้ข้าเสีย” ตงฟางหลีกล่าว “แม่นมรับแขกคนใดบ้าง แล้วแขกเรือพวกนั้นเป็นคนจากที่ใด เป็นผู้ใดที่ติดต่อกับพวกเขา ผู้ใดที่เป็นคนเอาเงินเหล่านั้นไป ไปตามสืบมาให้ละเอียดเสีย พร้อมจัดการตามกฎหมายได้เลย มิต้องไว้หน้าผู้ใดทั้งนั้น”

เมื่อมีกลิ่นอายสังหารล้อมรอบเช่นนี้ เหล่าทหารรักษาการณ์จึงมิกล้าแม้แต่จะหายใจออกมา

“พ่ะย่ะค่ะ” เหล่าทหารรักษาการณ์ตอบรับ

ตงฟางหลีจึงเข้าไปนั่งในรถม้า

แม่นมที่นอนอยู่อีกด้านหนึ่งของเบาะ ตงฟางจิ่วยังคงนั่งอยู่ด้านล่างพลางใช้มือเล็ก ๆ ตบบนตัวแม่นมไม่มีหยุด

ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงนำผ้าห่มหนา ๆ คลุมตัวเขาเอาไว้

ด้านในรถม้าที่มีเตาผิงพกพานั้น ตงฟางจิ่วจึงเอนตัวอยู่ข้างๆ แม่นม ในสภาพแวดล้อมที่อบอุ่นและปลอดภัยเช่นนี้ ไม่นานนักเด็กน้อยจึงผล็อยหลับไป

ตงฟางหลีที่เห็นสภาพของตงฟางจิ่วเช่นนี้ ภายในใจของเขานึกสงสารเด็กน้อยยิ่งนัก

เด็กคนนี้ เดิมทีควรจะมีเสื้อผ้าอาภรณ์เงินทองเช่นเดียวกับพวกเขา

หากแต่เป็นเพราะสีของดวงตาที่มิเหมือนผู้ใด นั่นทำให้เขาต้องมาพบเจอกับความยากลำบากเช่นนี้

“ข้ามีอะไรให้ต้องกลัวกัน?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว “หากท่าไม่ดี ข้ายังมีป้ายทองละเว้นความตายอยู่ข้างกาย หากแต่ท่านเล่า ท่านใช้ชื่อเสียงเรียงนามของตนพาเจ้าเก้าออกมาเช่นนี้ มิกลัวว่าเสด็จพ่อจะลงโทษหรืออย่างไร?”

“ก่อนหน้านั้น ข้าให้คนมาส่งเงินทองเสื้อผ้าอาภรณ์มาให้เขา เดิมทีก็แค่หวังว่าเจ้าเก้าจักมีชีวิตที่ดีขึ้นสักเล็กน้อย เป็นข้าที่ไร้เดียงสาเกินไป” ตงฟางหลีกล่าว “แม่เฒ่าพวกนั้นโหดเหี้ยมยิ่งนัก หากว่าพวกเรามิมาปรากฏตัวในวันนี้ละก็ เกรงว่าเจ้าเก้าคงมิอาจอยู่รอดไปถึงวันพรุ่งนี้เป็นแน่”

ก่อนหน้านั้นเขหาได้มีหลักฐานไม่ ทั้งยังมิมีโอกาสที่ช่วยเจ้าเก้าแก้ต่างเรื่องข่าวลือที่ถูกใส่ร้ายอีก

ทว่า ในยามนี้เขาหาความหวังนั้นเจอแล้ว จึงมิคิดสนใจสิ่งใดอีก

“ข้าจักพยายามปิดข่าวลือเรื่องนี้เอาไว้ วันพรุ่งหลังจากจบการว่าความยามเช้าแล้ว ข้าจักไปรับโทษจากเสด็จพ่อด้วยตัวเอง”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พยักหน้าลง

นางก็จักใช้ช่วงเวลาในวันนี้เพื่อหาหลักฐานเพิ่มเติมด้วยเช่นกัน

ถึงแม้ว่านางจักพบเจ้าเก้าเป็นครั้งแรกนั้น แต่นางก็รู้เลยว่าเจ้าเก้าเป็นบุตรสายเลือดที่แท้จริงของเสด็จพ่ออย่างแน่นอน

เมื่อรถม้าเดินทางกลับมาจวนท่านอ๋องเจ็ดนั้น ก็ใกล้เที่ยงวันแล้ว