ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 275

ตงฟางจิ่วยังคงใช้แรงเขย่าตัวแม่นม เมื่อเห็นแม่นมมิมีปฏิกิริยาตอบกลับนั้น เขาจึงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะห่อติ่มซำอย่างระมัดระวังพร้อมทั้งวางลงฝ่ามือของแม่นมแทน

เมื่อฉินเหยี่ยนเย่ว์เห็นตงฟางจิ่วยืนกร่านที่จะเอาติ่มซำให้แม่นมแล้วนั้น นางจึงหยิบติ่มซำอีกชิ้นหนึ่งขึ้นมาวางบนผ้าเช็ดหน้า “เจ้าเป็นเด็กดีจริง ๆ เช่นนั้นชิ้นนี้พวกเราเก็บเอาไว้ให้แม่นมเถิด มา ส่วนชิ้นนี้เป็นของเจ้า”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้เขาอีกนิด

ตงฟางจิ่วพลันตัวสั่นเทา ทว่า เขาหาได้ปฏิเสธการเข้าใกล้ของฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่

“ให้เจ้า” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ค่อย ๆ ก้าวเข้าไปหาก่อนจะวางติ่มซำลงบนมือของตงฟางจิ่ว

“ชิ้นนี้เป็นของเจ้า หากเจ้าไม่ยอมกินละก็ แม่นมจักต้องเสียใจมากแน่ ๆ”

ตงฟางจิ่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบยัดติ่มซำเข้าปาก พร้อมทั้งกลืนมันลงไปอย่างเต็มแรง

เป็นเพราะเขารีบร้อนกินเข้าไป ทำให้เกิดอาการสำลักจนใบหน้าแดงก่ำไปหมด

ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงฉวยโอกาสนี้ในการเข้าไปใกล้ ๆ เขา ก่อนจะใช้มือลูบหลังเขาเบา ๆ เพื่อให้เศษอาหารค่อย ๆ ไหลลงไป

“กินช้าๆ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงนำติ่มซำทั้งหมดออกมา “ข้ายังมีอีกเยอะ ทั้งหมดล้วนแต่ให้เจ้า”

เมื่อตงฟางจิ่วมั่นใจแล้วว่าฉินเหยี่ยนเย่ว์มิได้มาร้ายนั้น เขาที่ตกอยู่ในอาการหิวโหย จึงนำติ่มซำหักออกเป็นสองชิ้น พร้อมทั้งหยิบขึ้นมากินด้วยท่าทีหิวโซ

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันถอนหายใจออกมาในทันที

เด็กน้อยหิวซัดหิวโซขนาดนี้ แต่เขายังมีใจคิดแบ่งอาหารให้กับแม่นมอีก

เพียงเพื่อปกป้องเด็กน้อย เกรงว่าแม่นมคงต้องทนทุกข์ทรมานมามากมายอย่างแน่นอน

“ตงฟางหลี เขาไม่อาจอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปแล้ว” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว “อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ เขากลับสวมใส่เพียงอาภรณ์ตัวบาง ทั้งมือเท้าใบหน้าต่างก็แข็งเปื่อยไปหมด ยังมีบางจุดที่เป็นแผลเน่าเปื่อยอีก เขาต้องได้รับการรักษาโดยด่วน”

ตงฟางหลีรู้สึกลำบากใจยิ่งนัก

เสด็จพ่อจับเจ้าเก้ามาโยนไว้ที่นี่มานานนับสิบปีแล้ว หากว่าเขาจะพาตัวไปนั้น เกรงว่าจะเป็นการกระทำที่ขัดต่อราชโองการเอาได้

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าจะพาเด็กคนนี้ไป” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กอดตงฟางจิ่วที่ตัวสั่นเทาเอาไว้ “ถึงจะเป็นการขัดต่อราชโองการก็ดี หรือจะเป็นเรื่องที่ทำให้เสด็จพ่อโมโหก็ตาม ข้าก็จะพาเขาไป”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ชะงักไปครู่หนึ่ง “ตงฟางหลี ท่านนำป้ายทองคืนให้ข้าเถอะ”

นางยินดีแลกป้ายทองเพื่อแลกกับสิทธิ์ในการเลี้ยงดูตงฟางจิ่ว

ถึงแม้ว่านางจักต้องถูกลงโทษก็ตาม นางก็เต็มใจ

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ลอกกระด้างนั้นพลันแสดงออกถึงความอ่อนโยนและความสดใสออกมา

ตงฟางจิ่วนำเสื้อคลุมมาจัดแจงคลุมตนเองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอดมันออกมา พร้อมทั้งคลุมไปที่ร่างกายของแม่นมแทน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พยายามกลั้นน้ำตาของตนเอง

“เสี่ยวจิ่ว มา ฟังข้านะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดในชีวิต “แม่นมเหนื่อยมากแล้ว นางต้องการพักผ่อน นางในยามนี้ไปในที่ที่มิต้องทนหนาว ไปยังที่ที่มิต้องทนหิวอีกแล้ว พวกเราอย่าเข้าไปรบกวนแม่นมที่กำลังพักผ่อนอยู่ดีหรือไม่?”

ตงฟางจิ่วชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้มือเล็ก ๆ ตบไปที่แม่นม พร้อมทั้งส่งเสียงครวญครางในลำคอออกมา ราวกับว่ากำลังกล่อมให้นางนอน

“ใช่ แม่นมหลับไปแล้ว นางเหนื่อยมากแล้ว จำต้องพักผ่อนนานเสียหน่อย” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ลูบหัวเขาเบา ๆ “เสี่ยวจิ่วเป็นเด็กดี พวกเราไปจากที่นี่กันเถอะ แม่นมก็จะไปกับพวกเราด้วยเช่นกัน”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงหันไปมองตงฟางหลี “ท่านไปตามหาอีกหลายคนเรียกมานำตัวแม่นมไปฝังเถอะ”

ตงฟางหลีจึงสั่งให้คนไปเรียกทหารรักษาการณ์มา พร้อมทั้งขนย้ายร่างของแม่นมขึ้นรถม้า

พร้อมทั้งฉินเหยี่ยนเย่ว์จับมือเล็ก ๆ ของตงฟางจิ่วเดินตามหลังไป

“ท่านอ๋อง” เมื่อเหล่าทหารรักษาการณ์เห็นตงฟางหลีจักเอาตัวคนไปนั้น เขาจึงรู้สึกลำบากใจยิ่งนัก “ด้วยสถานะพิเศษขององค์ชายเก้านั้น หากมิมีรับสั่งจากฮ่องเต้ กระหม่อมคงมิอาจปล่อยพวกท่านให้ออกไปได้พ่ะย่ะค่ะ”