ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 274

เมื่อนึกถึงลูกแมว จู่ ๆ ฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็มีความคิดบางอย่างขึ้นมา

นางเคยเข้าร่วมองค์กรการกุศลที่ช่วยเหลือแมวจรจัด วิธีการส่วนใหญ่มักจะใช้ไส้กรอกและอาหารแมวกระป๋องหลอกล่อให้พวกเขาออกมา

หากใช้อาหารในการล่อพวกมันออกมานั้น พวกมันจะคลายกังวลและลดความหวาดระแวงในตัวมนุษย์ บางทีแผนการนี้อาจจะสำเร็จ

ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงนำติ่มซำที่ตนเองมักจะเอาไว้ทานเป็นของว่าง ยามที่ตนเองมีภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำออกมาไว้บนฝ่ามือ ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นไปตรงหน้าของตงฟางจิ่วด้วยความระมัดระวัง

“เจ้าหิวหรือไม่? ติ่มซำก้อนนี้ข้าให้เจ้า”

หลังจากที่ตงฟางจิ่วเห็นติ่มซำแล้วนั้น เขาก็เกิดปฏิกิริยาตอบโต้ขึ้นมาจริง ๆ

เขากลืนน้ำลายลงคอไปเล็กน้อย พร้อมด้วยเสียงท้องร้องที่ส่งเสียงออกมา หากแต่ไม่ยอมก้าวออกมาด้านหน้า

“เจ้ากินมันได้” ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าอีกเล็กน้อย

ตงฟางจิ่วยังคงขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของแม่นมตามเดิม

ฉินเหยี่ยนเย่ว์มิกล้ากระตุ้นเขา ก่อนจะกางผ้าเช็ดหน้าลงบนพื้น พร้อมทั้งวางติ่มซำลงไปบนนั้น “เด็กดี นี่สำหรับเจ้า”

ตงฟางจิ่วยังมิกล้าแตะต้อง

ตงฟางจิ่วกอดแม่นมเอาไว้แน่น นัยน์ตาพลางมองไปมาระหว่างติ่มซำพร้อมกับแม่นมทั้งสองคน

ยามที่ตงฟางจิ่วจะเอื้อมมือออกไปหยิบติ่มซำนั้น แต่เขาก็กลัวว่าตนเองจะถูกตี จึงได้แต่ขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของแม่นมที่นอนหมดหายใจอยู่เช่นนั้น

ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงเข้าใจปัญหาได้ในทันที

เด็กน้อยถูกแม่เฒ่าใจร้ายทั้งสองคนทุบตีจนหวาดกลัวขึ้นสมอง หากพวกนางอยู่ด้วยเช่นนี้ เขาคงมิกล้าทำอันใดแน่ ๆ

“พวกเจ้าทั้งหมด ออกไปจากห้องนี้เสีย” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยออกมาด้วยความเย็นชา

หลังจากถูกตบหลายครั้งหลายครานั้น การได้ยินของแม่เฒ่าใจร้ายก็ได้รับผลกระทบ พวกนางจึงมิได้ขยับตัวไปที่ใด

“ข้าบอกให้พวกเจ้าไสหัวออกไปจากห้องนี้ พวกเจ้าไม่ได้ยินหรืออย่างไร?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พยายามอดกลั้นอารมณ์ของตนเองไว้ เมื่อเห็นว่าพวกนางมิมีปฏิกิริยาตอบกลับ นางจึงหันไปยกขาเตะแม่เฒ่าโจวที่อยู่ใกล้ที่สุดแทน “เร็วเข้า”

แม่เฒ่าโจวที่ตกใจนั้น รีบร้อนออกจากห้องไปในทันที

หลังจากที่พวกนางออกไป นัยน์ตาที่แฝงไปด้วยความกลัวของตงฟางจิ่วจึงอ่อนลงไปหลายส่วน

เขาจ้องมองติ่มซำอยู่ครู่หนึ่ง พลางกลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่

ก่อนจะรีบร้อนหันหน้าไปอีกฝั่งเพื่อร่ำไห้ออกมา

ตงฟางหลีที่เห็นฉินเหยี่ยนเย่ว์ร่ำไห้ออกมานั้น เขาก็ตกใจไปเล็กน้อย

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเห็นนางร้องไห้

ครั้งแรกคือยามที่นางมีไข้สูงและฝันร้าย

ในครานี้กลับเป็นตอนที่นางเห็นเจ้าเก้าป้อนติ่มซำให้กับแม่นมที่หมดหายใจไปแล้วแทน

สตรีที่มีท่าทีแข็งกร้าว หาได้เกรงกลัวฟ้าดินไม่ หากแต่ภายในใจของนางกลับมีจิตใจที่อ่อนโยนยิ่งกว่าใคร ๆ

“ให้เจ้า” ตงฟางหลีจึงดึงผ้าเช็ดหน้าที่ห่อแหวนหยกออกมาวางไว้บนมือนาง

“ขอบคุณ”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์เช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาของตนเอง “เสี่ยวจิ่ว แม่นมหลับไปแล้ว หาได้สามารถกินอาหารได้ไม่ ชิ้นนี้ให้เจ้า”

“นี่เป็นของที่แม่นมเหลือให้เจ้า เจ้ารีบกินเสีย”