ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 279

นิ้วของตงฟางหลีลูบลายแกะสลักบนถ้วยหยกขาว รูม่านตาแคบฉายแววเจ้าเล่ห์

“มาใส่ยาให้ข้า”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ยังคงเมินเขา

เมื่อตงฟางหลีเห็นว่าความสนใจของนางอยู่ที่เจ้าเก้า จึงส่งเสียงแค่นหัวเราะ ทำท่าทางมือลื่น แล้วถ้วยชาก็ตกลงสู่พื้น แตกกระจายเกลื่อน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตกใจ “ชู่ ท่านระวังหน่อยสิ”

นางหันกลับมาเห็นร่างสูงของตงฟางหลีไหวเอน คิ้วขมวดเข้าหากันแน่นราวกับเจ็บปวดเหลือคณา จึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ท่านเป็นอะไรไปเพคะ”

ตงฟางหลีพิงเก้าอี้ “ข้าไม่เป็นไร”

“ท่าทางของท่านไม่ได้ดูสบายดีเลย” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ประคองเขา และผลักเปิดประตูห้องด้านใน

“หม่อมฉันก็สะเพร่าเหมือนกัน อาการบาดเจ็บที่ขาของท่านยังไม่หายดี ถูกโบยอีกสามสิบไม้ ซ้ำยังเดินมากเพียงนี้ ต้องไม่สบายเป็นแน่”

“ท่านต้องพักผ่อนนะเพคะ” นางมองดูเลือดที่ไหลซึมออกมาเป็นจุด ๆ จากเสื้อผ้าของเขา มือของนางสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง “ต้องกินยาห้ามเลือด”

“หม่อมฉันจะไปเรียกตู้เหิง”

ตงฟางหลีเห็นว่านางกำลังจะจากไปก็ส่งเสียงหัวเราะหึ “ตู้เหิงไม่อยู่”

“เช่นนั้นหม่อมฉันจะหาองครักษ์มาใส่ยาให้ท่าน”

“ข้าไม่ตายหรอก ไม่ต้องให้พระชายาเป็นกังวล”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ยังคิดว่าเขาหงุดหงิดเพราะเจ้าเจ็ดจึงอธิบายอย่างอดทน “ท่านก็อย่าหงุดหงิดไปเลย หม่อมฉันเองก็รู้ว่าชายหญิงมิควรถูกเนื้อต้องตัวกัน มิใช่ว่าต้องเปลื้องผ้าเปรียบเทียบเสียหน่อย ก็แค่เปรียบเทียบมือเท้า ลายฝ่ามือ ผม จำพวกนั้น”

“ข้าไม่มีมือเท้า ไม่มีลายฝ่ามือหรือ? ไม่มีผมหรือ?” ตงฟางหลีหลับตา น้ำเสียงโกรธเคือง

“ท่านไม่ใช่ว่าเกลียดการถูกผู้หญิงเข้าใกล้หรือเพคะ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว “มีมากกว่าหนึ่งคนบอกหม่อมฉันว่า สัมผัสเข้าปลายมุมเสื้อผ้า ท่านก็รังเกียจมากแล้ว”

“เจ้าสัมผัสข้ามากี่ครั้งแล้ว? ถ้าข้าคิดเล็กคิดน้อย เจ้าตายร้อยครั้งก็ไม่เพียงพอหรอก” ตงฟางหลีหันหน้าไปทางอื่นแล้วพูด “ใส่ยา”

“หื้ม?”

“ใส่ยาให้ข้า เจ้าเข้าใจไหม?”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์สับสนอยู่พักหนึ่ง

สุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวนี้ก็เหมือนกับเด็กอนุบาลในบางด้าน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน