ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 280

“ตงฟางหลี” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตบเอวของเขา “ท่านกลัวการฉีดยาหรือไม่?”

“หื้ม?”

นางยิ้มเผยแผงฟันขาวและแข็งแรงพลางส่ายเข็มไปมาตรงหน้าเขา

ตงฟางหลีมองไปยังเข็มฉีดยาขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างประหลาด เขางุนงง “นี่คืออะไรน่ะ?”

“การฉีดยาสามารถลดอาการอักเสบและการขาดน้ำได้ อีกทั้งยังมีผลยับยั้งอาการปวดหัวของท่านได้ด้วย” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถือเข็มไว้ตรงหน้าดวงตาของเขา “หากจำต้องฉีดของเหลวเหล่านี้ทั้งหมดเข้าไป ตอนที่แทงเข็มจะรู้สึกเหมือนอยู่ไม่สู้ตาย โปรดเตรียมใจให้พร้อม”

ตงฟางหลีไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน คิ้วขมเข้มก็ขมวดเข้าหาแน่น

“กลัวหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถาม

“เหลวไหล ขูดกระดูกรักษาแผลข้ายังไม่กลัว แล้วจะกลัวของพรรค์นี้ได้เยี่ยงไร!”

“กล้าหาญน่ายกย่อง”

นิ้วของนางแตะที่เอวของเขา และเช็ดบริเวณที่ไม่มีแผลด้วยสำลีชุบแอลกอฮอล์

ตงฟางหลีเตรียมพร้อมสำหรับความรู้สึกที่ว่าอยู่ไม่สู้ตาย ซุกศีรษะเข้ากับผ้าห่มอย่างรัดแน่น ลวดลายบนผ้านวมถูกบีบจนบิดเบี้ยวด้วยมือของเขา

นิ้วของนางถูและกดกล้ามเนื้อใต้เอว รู้สึกเย็นเล็กน้อยแต่กลับไม่เจ็บ

เขารอความเจ็บปวดแสนสาหัสที่จะตามมา

ทว่า...

“ฉีดเสร็จแล้วเพคะ” หลังจากนั้นไม่นาน ฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็เอ่ยขึ้น

“เสร็จแล้วหรือ?” ตงฟางหลีไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย

เขาหันศีรษะด้วยความสงสัยอย่างยิ่ง กลับเห็นนางยิ้มเผยฟันขาวเล็ก ๆ และภายใต้การจ้องมองของเขา นางก็แทงปลายเข็มอันเปล่งประกายระยิบระยับเข้าไปในผิวหนังของเขา

ความรู้สึกเจ็บปวดแปลก ๆ ปะทะมา และใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวลง

“ฉินเหยี่ยนเย่ว์!”

ท่าทางของฉินเหยี่ยนเย่ว์ราวกับว่าแผนของนางประสบความสำเร็จและตบหลังเขาเหมือนปลอบเด็กน้อย “อย่ากลัวเลยเพคะ ผ่อนคลายสักหน่อย ถ้ากล้ามเนื้อตึง มันจะฉีดยาไม่ได้ อีกประเดี๋ยวก็ดีขึ้นเพคะ”

ใบหน้าของตงฟางหลีมืดมนมาก

สตรีผู้นี้ตั้งใจ

“สัมผัสท่านด้วยมือแล้วรู้สึกดีมาก” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ลุกขึ้นยืน “ความยืดหยุ่นดีมาก ในบรรดาคนไข้ที่หม่อมฉันเคยฉีดยาให้ ท่านเป็นอันดับหนึ่งได้เลย”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตระหนักได้ว่านางเพิ่งพูดผิดไป

นางฉีดยาให้ผู้คน มันเป็นเรื่องตอนที่เพิ่งเข้าโรงพยาบาลเพื่อฝึกงานครั้งแรก

ในความเห็นของนาง มันไม่มีอะไรเลย แต่หากคนโบราณอย่างตงฟางหลีรู้เรื่องนี้ล่ะก็ อาจมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นก็ได้

“เมื่อครู่หม่อมฉันตั้งใจพูดเรื่องไร้สาระให้ท่านรังเกียจน่ะ ท่านอย่าไปจริงจังเลย หม่อมฉันเคยเห็นแต่ของท่าน”

“จริงหรือ?”

“เป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เหยียดสามนิ้วออกชี้ไปที่ท้องฟ้า พื้นดิน และหัวใจ “หากมีความคล้ายคลึง ล้วนเป็นเรื่องบังเอิญ”

สีหน้าของตงฟางหลีดูดีขึ้นบ้าง เขาตรึงนางไว้ตรงมุม ลดศีรษะลง และเข้าหานางอย่างไม่ลดละ

ดวงตาของนาง ริมฝีปากแดงของนาง และกลิ่นหอมของนาง...

ทุกอย่างของนางล้วนอยู่ตรงหน้าเขา ลำคอเริ่มเกร็งแน่น

เดิมทีเขาแค่อยากจะตักเตือนหญิงผู้นี้

ทว่าหลังจากที่เข้าใกล้นางไปเรื่อย ๆ ในหัวกลับมีเพียงความคิดเดียว